Zwolle went vlot aan Gaëlle Bouzin – ondanks die ‘stem als een vliegtuigmotor’

Ik identificeer me met vrouwen met een stem zo hard als een vliegtuigmotor. Met vrouwen die druk gebaren. Met vrouwen die heel direct zijn, gepassioneerd, hartstochtelijk.

Met vrouwen die je dingen laten voelen tot in je tenen, met hun stemexplosies. Toch peinsde ik even toen ik de omschrijving van de stem van basketbalcoach Gaëlle Bouzin las bij de NOS. Hoe klinkt een vliegtuigmotor ook weer? Ik zocht het op, en luisterde naar een Boeing 747.



Een vol, grommend geluid dat in golven harder en hoger wordt. Het rolt over je heen, vult niet alleen je oren maar ook je buik, benen, heel je lijf. Het zou bijna fijn zijn om te horen als er niet een hoge piep in zat, waar je je oren liever voor sluit.

Niet voor niets lopen mensen op start- en landingsbanen met gehoorbescherming rond. Toen ik vervolgens naar Bouzin keek, de nieuwe hoofdcoach van de basketballers van de Landstede Hammers, zag ik geen spelers met gehoorbeschermers. Ook op de tribune van de hal in Zwolle waren alle oren onbedekt.

Toen ik naar haar luisterde concludeerde ik dat gehoorbescherming echt flauwekul zou zijn. Ik snap natuurlijk ook wel dat de vliegtuigmotor een metafoor is. Een metafoor voor een primeur in Zwolle.

De basketbalclub in mijn stad heeft de eerste vrouwelijke coach op het hoogste niveau mannenbasketbal in Nederland en België aangenomen. Hoewel het doodnormaal zou moeten zijn, en hoewel de voorzitter van de Hammers bij haar aanstelling voor de zomer zei dat het maar één dag mag gaan over het feit dat ze een vrouw is (dus sorry voor deze column, meneer Vinke), voel ik trots. Want natuurlijk gaat het éérst over dat ze een vrouw is, en dán pas over haar kwaliteiten.

Gaëlle Bouzin stelde een selectie van jonge, snelle spelers samen om flitsend basketbal te spelen. Eén van hen is Kai Edwards, die bij het zetten van zijn handtekening lacherige reacties kreeg: of hij het wel zeker wist, spelen onder een vrouw. Hij was niet de enige die zulke berichten ontving.

Ik moest denken aan Becky Hammon, de eerste vrouw in Amerika die basketbalcoach werd op het hoogste niveau bij de mannen, zes jaar geleden. Haar aanstelling werd een nationale rel. Vrouwen zouden daar niet horen, op die positie, in een mannensport.

Hoe moest dat in de kleedkamer? En hoe moest zij met haar vrouwenbrein ooit het atletisch vermogen van een man begrijpen? De basketballers stonden meteen pal voor haar, sterspeler Pau Gasol voorop: Hammon is steengoed. Dus hou je mond. Zo gebeurt het ook in Zwolle, nu.

Bouzin heeft een ijzersterke visie, ze ademt basketbal. Daar gaat het om. Vorig jaar kreeg Becky Hammon een plek in de Hall of Fame.

Ze hield een speech waarin ze haar opleider en topcoach Greg Popovich toesprak, en vertelde hoe hij talloze malen had gezegd: twijfel niet aan jezelf. Be you. Just be you.

Vrouwen als Hammon en Bouzin nemen ruimte in, met hun eigen geluid, hun hartstocht en hun directheid – ruimte die voorheen door mannen werd gevuld. Mannen bewegen anders, gebaren anders, klinken anders als ze hard roepen. Eerder als kanongebulder.

Dat is nu nog de standaard, dat vinden we normaal. Aan de vrouwenvariant moeten we nog wennen. Maar geloof me: vliegtuigmotoren en stemexplosies vinden we hier in Zwolle binnen de kortste keren doodgewoon.

.