Zijn kinderen op de achterbank bellen 112, als Jerrel na ongeluk wegvalt: 'Papa, blijf hier!'

PERSOONLIJK Zijn kinderen op de achterbank bellen 112, als Jerrel na ongeluk wegvalt: 'Papa, blijf hier!' Laurie Haanschoten Vandaag, 11:23 • 5 minuten leestijd Links: de auto van Jerrel na het ongeluk, rechts: Jerrel in een rolstoel © Privé Een klap, een moment van stilte, en dan de chaos. Het leven van Jerrel Paskald (39), een gedreven personal trainer en vader, veranderde zes maanden geleden in een fractie van een seconde toen een auto zijn gezin ramde. Hoe vind je de kracht om door te gaan wanneer je lichaam, dat zo belangrijk is voor je werk, je in de steek laat? Voor iemand die altijd gewend was om anderen te motiveren en als trainer fysiek op zijn best te zijn, was niet kunnen sporten een onvoorstelbaar scenario.

Toch werd deze nachtmerrie voor Jerrel eind mei werkelijkheid. Kun je ons meenemen naar de dag van het ongeluk? “Ik was met mijn kinderen, mijn dochter van 14 en mijn zoon van 8, onderweg naar huis na de verjaardag van mijn nichtje in Krimpen. Het was rond 20:30 uur ’s avonds.



We stonden bij het stoplicht op de Jacques Dutilhweg en waren muziek aan het luisteren. Opeens kwam er een auto recht op ons af, we werden vol geraakt. Onze auto kwam net voor een paal tot stilstand, maar die andere auto schoot door.

” “Ik zat vast in de auto en kon niet bewegen. Mijn dochter belde haar moeder, die zei dat ze 112 moest bellen. Toen ik langzaam weer bij bewustzijn kwam, hoorde ik mijn dochter smeken: ‘Papa, blijf hier! Ga niet weg.

’ Ik besefte dat ik even weg was geweest en zag mijn kinderen in paniek." Ik hoorde mijn dochter smeken: 'Papa, blijf hier! Ga niet weg.' Jerrel Paskald "Vanuit mijn ooghoek zag ik dat de andere bestuurder uit zijn auto sprong en wegrende, terwijl er ook nog twee anderen gewond bij hem achterin zaten.

Toen kwam hij nog terug om iets uit de auto te pakken, hij zag ons zitten, en rende alsnog weg. Dat vond ik zo’n bizar moment, hoe kun je dat doen?" "Ik kon niet meer bewegen en ik schreeuwde het uit van de pijn, de deuren van mijn auto moesten verwijderd worden om me eruit te krijgen. Toen het ambulancepersoneel mijn shirt openknipte, stak mijn sleutelbeen helemaal uit.

” Wat ging er door je heen toen je besefte dat de dader was weggerend? “Ik voelde een enorme woede. Het enige wat ik wilde weten was of hij gepakt was, maar in de ambulance zeiden ze dat dat niet belangrijk was. Maar voor mij was dat alles, het ging om mijn kinderen.

Dat was zo’n frustrerend moment voor mij. Gelukkig heeft de politie hem later nog kunnen oppakken.” Hoe gaat het nu met je, zowel fysiek als mentaal? “Ik kan nog steeds niet alles doen.

Mijn sleutelbeen is verschoven en heeft een operatie nodig, en mijn knieën zijn er heel slecht aan toe. Als ik ouder word heb ik een kunstknie nodig." "Ik ben voetbaltrainer van mijn zoon en dan af en toe een balletje meetrappen gaat al niet.

Activiteiten waar ik altijd zoveel plezier in had, zoals ook zelf voetballen en Hyrox-trainingen, zijn nu niet meer mogelijk.” Wat ging er door je heen toen je dat hoorde? “Toen de arts mij dat vertelde was het echt een zware klap, want juist die sporten gaven me zoveel energie en vreugde. Fysiek ben ik beperkt; intensief trainen zoals vroeger zit er niet meer in.

" Ik ben voetbaltrainer van mijn zoon en dan af en toe een balletje meetrappen gaat al niet. Jerrel Paskald "Verder loop ik nu bij een psycholoog, iets wat me echt helpt, zeker omdat een paar weken geleden ook nog een goede vriend door een auto-ongeluk is omgekomen. Dat verlies maakt alles extra zwaar en confronterend.

Ik heb het hier sommige dagen nog heel moeilijk mee.” Hoe heeft het ongeluk je professioneel beïnvloed? “Ik ben personal trainer en dat betekent dat mijn lichaam mijn werk is. Het was frustrerend om vanaf nul te moeten beginnen.

Ik ben gewend om tot het gaatje te gaan en mezelf te blijven pushen tot ik niet meer kan." "In plaats van zware workouts doe ik nu aangepaste, lichte krachttraining en ga ik meer zwemmen. Inmiddels ben ik langzaam weer begonnen met lessen geven, alleen sommige oefeningen kan ik niet eens voordoen.

Maar ik blijf gemotiveerd, want dit ongeluk heeft me geleerd om geduld te hebben. Het gaat met kleine stappen.” Waar vind je de kracht om positief te blijven? “Mijn kinderen zijn mijn grootste drijfveer.

Ze hebben het ongeluk ook met psychologische hulp kunnen verwerken en gaan zo goed met de hele situatie om, dat motiveert mij om door te gaan. Ik besef elke dag dat ik nog leef, en daar put ik echt kracht uit." Dit ongeluk heeft me geleerd om geduld te hebben.

Het gaat met kleine stappen. Jerrel Paskald "Ook mijn zus, moeder en familie houden me op de been. Daardoor ben ik meer gaan waarderen wat ik heb en laat ik me niet tegenhouden door wat ik niet meer kan.

Het ongeluk heeft me geleerd om niet op te geven, hoe moeilijk het ook wordt.” Wat betekent dit alles voor je toekomstplannen? “Mijn doel is nog steeds om mijn eigen sportschool te openen in Capelle, ik ben hard aan het zoeken naar een eigen plek. Ik wil anderen niet alleen fysiek sterker maken, maar ook mentaal.

Deze twee dingen staan naar mijn mening altijd in verband met elkaar." "Ik heb nu ook zelf ervaren hoe moeilijk het kan zijn om door te gaan na een traumatische gebeurtenis. Die ervaring wil ik gebruiken om anderen hun weg weer te vinden.

Ik geloof altijd dat er een nieuwe weg is om in te slaan.”.