Zanger Claude liet geweld, armoede en azc achter zich en beklimt nu het grote podium van het Songfestival

Hoe Europees wil je het hebben op het Eurovision Songfestival? De taal van de 21-jarige Claude Kiambe is Europees, ook al is de achtergrond daarvan allesbehalve harmonieus. Claude wisselt in zijn muziek het Nederlands af met Frans, in dansbare, vrolijke liedjes – met een randje tragiek. Wat hij precies gaat doen op het Songfestival is nog niet bekend, alleen dat het volgens de selectiecommissie een „betekenisvolle, verbindende en hitgevoelige song met internationale uitstraling” is.

Claude volgt Joost Klein op als Nederlandse inzending voor het Songfestival, dat in mei plaatsvindt in Bazel, Zwitserland. Joost deed vorig jaar mee in Zweden, maar werd om discutabele redenen gediskwalificeerd. Een tweede keer wilde die niet meedoen, en dus koos de selectiecommissie (Cornald Maas, Jacqueline Govaert, Sander Lantinga, Hila Noorzai, Carolien Borgers en Jaap Reesema) uit ruim 300 inzendingen voor Claude.



Claude (spreek op zijn Engels uit als ‘cloud’) Kiambe is in september 2003 geboren in de Democratische Republiek Congo, waar hij opgroeide in extreme armoede. Het land is rijk aan grondstoffen, maar politieke instabiliteit, koloniale uitbuiting (tot 1960 was het een kolonie van België), corruptie, burgeroorlogen en andere verwoestende conflicten houden elke ontwikkeling van het land tegen. Op de VN Welzijnsindex staat Congo op nummer 179 van de 191 landen.

Zijn vader kwam om in de burgeroorlog die er woedde. Zijn moeder besloot een betere plek te zoeken om hem, zijn drie broers en drie zussen op te voeden en vluchtte. Eerst alleen, terwijl Claude werd verzorgd door zijn broers en zussen.

In 2013 reisden zij hun moeder achterna, naar Nederland. Ze kwamen in een asielzoekerscentrum in Alkmaar terecht, waar ze anderhalf jaar woonden. Claude leerde er snel Nederlands en pikte van nieuwe vrienden ook wat Arabisch, Somalisch en Farsi op.

Hij heeft warme herinneringen aan die tijd, vertelde hij in een eerder interview met NRC . „Al die culturen, al die talen door elkaar heen. Iedereen had een verhaal, ik leerde er veel.

” Daar rolde hij bovendien in het multicultureel orkest Orchestre Partout . „Mijn broers en zussen zongen en rapten daar in. Ik was het jonge broertje, ik ben de een-na-laatste van de zes, dat overal bij hing of thuis moest blijven als zij op pad gingen.

Maar ik ging steeds een beetje meer meedoen. Zingen zit in onze familie.” Ze verhuisden naar Enkhuizen, waar hij zijn havo haalde.

Hij studeerde vervolgens een tijdje hotelmanagement in Leeuwarden, maar daar vond hij zijn draai niet. In 2019 deed hij mee met The Voice Kids , met ‘Papaoutai’ van de Belgische zanger Stromae, die net als hij verschillende talen mengt en hem sterk inspireerde. Bij Claude ging het automatisch, toen hij gesteund door zijn succes in The Voice Kids een filmpje stuurde naar label Cloud 9 Music en werd uitgenodigd voor een opname.

De bedoeling was Nederlandstalig, maar in de studio voelde dat niet goed. „We spreken thuis Frans. Dat is mijn identiteit.

Ik moest dat ook in mijn muziek laten terugkomen, voelde ik”, vertelde Claude. Het resultaat was ‘Ladada (Mon dernier mot)’, dat uitkwam in 2022. Het werd een nummer-1-hit, kwam zes weken niet van die positie af en is inmiddels bijna 60 miljoen keer beluisterd op Spotify.

Het nummer deed het in een Engels-Franse versie ook elders in Europa goed: in Italië, Zweden en Duitsland werd het opgepikt (meer dan 10,5 miljoen streams). Ook zijn opvolgende singles ‘Layla’ en ‘Vas Y (Ga Maar)’ werden goed ontvangen. Claude heeft een warme zangstem, met een flink bereik zowel naar boven als de diepte in.

Donker als het moet, vaak ook licht en zacht. Zijn Nederlands heeft soms een toefje Frans accent, wat het extra charmant maakt en bovendien de aansluiting met de Franse zinnen in zijn songs vloeiender maakt. Zijn aanstekelijke enthousiasme, zoals afgelopen september te zien in tv-programma Beste Zangers , doet de rest.

In november bracht hij zijn debuutalbum uit: Parler Français , met gastbijdragen van onder anderen Ronnie Flex en Suzan & Freek. Hitgevoeligheid zit daar bijvoorbeeld in het nummer ‘La Pression’, dat hij schreef met de conflicten in Palestina, Sudan en zijn thuisland Congo in het achterhoofd. Het is inmiddels zijn handelsmerk: dansbaar, vrolijk en zeer aanstekelijk, met een melancholische tekst mét hoop: „ En ik weet, soms zijn het zware tijden, en lijkt het op het einde/ Mais reste fort, et voilà/ Mijn lot in eigen handen/ want druk maakt diamanten.

”.