4 days Ago
Alle druk lag op haar schouders. Zoals zo vaak. Maar nu maakte Lorena Wiebes het af.
Ze werd Europees kampioen in een jaar waar juist zo veel mis ging. Toen ze op de training weer van de mannen won, wist ze dat het goed zat. ‘Als je altijd maar wint, word je gemakzuchtig.
’ Ze heeft nog genoeg lucht voor een intense schreeuw. Haar armen wijd open. Een schreeuw van blijdschap natuurlijk, maar toch vooral ook van opluchting.
De Nederlandse ploeg is met maar één doel naar Hasselt gekomen: Lorena Wiebes moet Europees kampioen worden. Net als twee jaar geleden mag ze het komend jaar in de trui met blauwe strepen en gele sterren rijden. Want na een machtige sprint slaagt het plan.
En dat doet haar veel. Want zo is het jaar 2024 toch nog iets geworden. Er leek een vloek op dit seizoen te rusten.
In het voorjaar juichte ze letterlijk te vroeg in de Amstel Gold Race . Met haar handen al in de lucht, kwam Marianne Vos alsnog voorbij. Een beginnersfout die pijn deed en nadreunde.
Op de Olympische Spelen in Parijs was Wiebes de uitgesproken kopvrouw, maar speelde ze uiteindelijk een bijrol . En de Tour, de koers waar ze normaal gesproken goed is voor één of meer sprintzeges? Ook daar lukte het niet en was niet zij, maar Charlotte Kool de ster in de sprint . Toch koos bondscoach Loes Gunnewijk op de EK voor Wiebes als kopvrouw.
Op basis van status en omdat ze dit jaar vaker Kool versloeg dan andersom. In de selectie hebben alle andere zeven rensters één opdracht: Wiebes kampioen maken. Het leverde op het toch al niet zo spannende parkoers een oersaaie koers op.
Nederland controleerde en neutraliseerde de spaarzame aanvallen. Maar de Nederlandse ploeg en vooral Wiebes maakte het geen bal uit dat de kijker niet bepaald verwend werd. Wiebes schat deze gewonnen koers op de juiste waarde.
Van revanche na de eerdere teleurstellingen spreekt ze niet. “Ik zal niet zeggen dat mijn seizoen nu gered is. Maar het is wel mooi dat dit nog lukt.
Dat geeft zo richting het einde van het wielerjaar toch een goed gevoel. Het klinkt gek, want ik heb alsnog genoeg gewonnen. Ik móést het afmaken, want je voelt wel de druk als je heel de Nederlandse ploeg voor jou op kop ziet boren.
” Hoe werkt dat in het hoofd van de snelste vrouw ter wereld als het tegenzit? Wiebes heeft haar twijfels aangepakt door de afgelopen periode nog meer op haar sprint te focussen. Ze is bezig om zich te ontwikkelen tot allround renner, maar zocht haar trainingsgeluk weer in haar eerste liefde, de sprint. “Daar heb ik met mijn trainer over gesproken.
Ik heb wat trainingswedstrijdjes gereden waarin ik ook mannen klopte. De vermogens waren ook goed. Dat geeft dan een goed gevoel.
Uiteindelijk ben ik in de Tour de France één keer echt geklopt, en ook nog eens nipt. Dus dat heb ik ook niet groter gemaakt in mijn hoofd. Het is niet zo dat ik vijf of zes keer verslagen ben.
Natuurlijk waren er wat twijfels. Als je altijd maar wint, word je gemakzuchtig. Ik was heel hongerig om hier te vlammen.
” Nederland heeft patent op de Europese trui. Acht van de negen edities zijn gewonnen door een Nederlandse. Wiebes deed dat dus voor de tweede keer.
Vorig jaar nog stond ze boos op de VAM-berg toen Mischa Bredewold tegen de ploegafspraken in aanviel en won . Wiebes stond met een gezicht op onweer met zilver op het podium. “Dat speelde nu niet meer mee.
Mischa en ik hebben recent nog dit parkoers samen verkend. Dat zit wel goed.” Wiebes kan het komende jaar elke wedstrijd, elke training de EK-trui aan.
Met een lach: “Al ben ik erachter gekomen dat het zonder kampioenstrui wel lekker rijden is, undercover, maar natuurlijk draag ik hem graag. Nu eerst de overwinning vieren met alle Nederlandse meiden die mee willen. Sommigen hebben nog een doel op de WK in Zürich eind deze maand, maar ik ben even vrij en ga een feestje bouwen.
” Olav Kooij (22) heeft op de EK wegwielrennen net naast de titel gegrepen. De Nederlander moest in de massasprint de Belg Tim Merlier voor zich dulden. Het brons was voor de Est Madis Mihkels.
Merlier volgt de Fransman Christophe Laporte op, die vorig jaar op de VAM-berg in Drenthe de Europese titel veroverde. Toen pakte Kooij brons. Bij de negende editie kregen de renners een lokaal parkoers voorgeschoteld met twee kasseienstroken en twee hellingen dat drie keer werd afgewerkt.
Wereldkampioen Mathieu van der Poel wilde de koers hard maken en plaatste op meer dan 100 kilometer van de finish een eerste versnelling. Zonder succes. Ook bij een tweede en derde poging kwam Van der Poel niet weg, maar op 54 kilometer van het einde was het wel raak nadat hij reageerde op de Deen Mads Pedersen.
Samen met onder anderen landgenoot Danny van Poppel, Pedersen en titelverdediger Laporte reed hij een voorsprong van maximaal een halve minuut bij elkaar. Door het werk van de Italianen (voor Jonathan Milan) en de Belgen (voor Merlier en Jasper Philipsen) werden Van der Poel en co. met nog 25 kilometer te gaan ingerekend.
Een massasprint zorgde voor de beslissing. Merlier toonde zich daarin de snelste, al kwam Kooij in de laatste meters nog sterk opzetten. Bij de beloften was er wel dubbel Nederlands succes.
Bij de mannen was Huub Artz (22) na 162 kilometer 2 seconden sneller dan de Duitser Niklas Behrens. Bij de vrouwen won Sofie van Rooijen (22) de sprint voor haar landgenote Scarlett Souren (20). Sjors Tanis Geselecteerd door de redactie.
