Wie zijn festivalkater wil uitzweten in de zetel, vindt een compagnon in ‘The Union’

Gunter Van Assche zet de blik op oneindig. Vandaag: The Union, een ‘romantische’ en ‘komische’ spionagethrillerdie het vooral moet hebben van armoede aan verbeeldingskracht én romantiek. Een romantische actiefilm met Mark Wahlberg en Halle Berry in de hoofdrol? Op papier klinkt het als een hopeloze puinzooi: rot sinds de nillies, rijp voor de Razzies.

En ...



zo’n rommeltje ís het ook. Maar wie zijn festivalkater wil uitzweten in de zetel, of gewoon een brakke middag probeert zoek te maken, vindt een compagnon in The Union. Verstand op nul, blik op oneindig.

Zo’n uitgevloerd brein is wel een absolute voorwaarde. De film graait in elk uitgekauwd cliché van de spy-thriller, met supergeheime agenten, onbelemmerd cityhopping, stunts, achtervolgingen en een bespottelijke plottwist. The Union is de dronken nonkel van Mission: Impossible.

Maar die blockbusterfranchise van Tom Cruise was op zijn beurt ook weer een hyperkinetisch neefje van James Bond. The Union begint in het Italiaanse Triëst, met een scène die zo uit de eerste M:I- film gelicht lijkt. Een handvol geheime agenten opereert er voor The Union: een netwerk van spionnen dat onder de radar alle smerige klusjes klaren voor veiligheidsdiensten als CIA en FBI.

Ze krijgen de missie om een ​​landsverrader met een harde schijf vol staatsgeheimen aan te houden. Bij de arrestatie blijkt een mol in het spel en zowat het hele team wordt uitgedund. Roxanne (Halle Berry) overleeft de aanslag, en kan haar droogkomische baas Tom (J.

K. Simmons) overtuigen dat de enige redding bij zoveel sabotage haar ex-liefje is. Een buitenstaander zonder maatschappelijke voetafdruk.

Enter: Mark Wahlberg. Zijn voornaamste geloofsbrief? Hij is een gespierde, atletische nobody. Wahlberg speelt Mike, een op de bonnefooi levende bouwvakker.

Zijn blue collar- status wordt voor de slechte verstaander benadrukt door muziek van Bruce Springsteen. Zijn liederlijke levenswandel dan weer door een post-coïtale scène naast zijn voormalige schooljuf, of zijn vrienden met wie hij werkzweet wegspoelt in de kroeg. Op een avond komt zijn jeugdliefde aan de bar flirten.

Hij heeft haar al een kwart eeuw niet meer gezien, maar een snuitje als dat van Halle Berry vergéét je natuurlijk niet ras. Nietsvermoedend verdooft ze hem en de volgende ochtend ontwaakt hij in een peperdure Londense hotelsuite. Klinkt als ontvoering met daterape drugs? Ja.

Maar...

nou, néé. Het moet immers geinig blijven in The Union, vooraleer de twee samen een levensgevaarlijke spionagemissie moeten overleven. Netflix kondigde The Union aan als “een actiekomedie annex spionagethriller met een vleugje romantiek”.

Klinkt wel erg ambitieus voor een film die het vooral moet hebben van armoede aan verbeeldingskracht én romantiek. Er speelt nauwelijks een vonk tussen Wahlberg en Berry, hooguit speelse camaraderie. Ook in hun dialogen sprankelt nauwelijks een vonk.

Nochtans speelt een goed deel van de film zich af in het illustere Londense district Fitzrovia: ooit een literaire vrijhaven voor Virginia Woolf, Charles Dickens en Arthur Rimbaud. Dylan Thomas en George Orwell bleken er zelfs hun stamkroeg te hebben. Literaire parels, laat staan één spitsvondige oneliner of een intelligent screenplay hoef je echter niet te verwachten van deze popcornprent.

Prijs u vooral gelukkig met prentkaartwaardige decors van Engeland, Italië, Kroatië en Slovenië en een onvermijdelijke autoachtervolging. Boemelen en bezwijmd genieten, luidt ons beste advies. The Union is te bekijken via Netflix.

Geselecteerd door de redactie.