Waarom Civilization VII me toch een beetje nerveus maakt - Column

Civilization VII is zonder twijfel mijn meest geanticipeerde game van 2025. Ik ben groot fan van de serie – of in elk geval van Civ V en VI, want de eerdere delen waren toch echt vóór mijn tijd. In die games heb ik honderden uren gestoken, en ik ben helemaal klaar voor een nieuw avontuur.

Toch is er één aspect van Civ VII dat me zorgen baart. De grote verandering zit hem in hoe je met civilizations speelt. In eerdere games koos je aan het begin een beschaving en vaste leider waarmee je de hele game speelde.



Dat gaf je een duidelijke identiteit en richting. In Civ VII wordt dat compleet anders: je wisselt tijdens een potje twee keer van civilization. Historisch gezien is dat best logisch.

Immers, rijken als Egypte, Perzië en de Maya’s gingen ten onder en maakten plaats voor nieuwe grootmachten. Maar op gameplaygebied is het een riskante zet, vooral omdat een andere game dit eerder probeerde – en grandioos faalde. Ik heb het natuurlijk over Humankind , een game van Amplitude die een vergelijkbare mechaniek introduceerde.

Daar kon je maar liefst zes keer van cultuur wisselen tijdens een potje. In theorie klinkt dat vernieuwend, maar in de praktijk leidde het bij mij tot frustratie. Historisch-logische keuzes waren vaak niet mogelijk, waardoor het spel geforceerd aanvoelde.

Zo verloor ik constant mijn gevoel van identiteit. Ik was geen beschaving meer met een verhaal, maar een onsamenhangende verzameling culturen. Dat maakte het lastig om echt een band te krijgen met mijn keuzes.

Daarnaast was de balans in Humankind ver te zoeken. Sommige culturen waren duidelijk sterker dan andere, waardoor ik vaak tegen mijn wil dezelfde keuzes maakte. Het voelde niet alsof ik mijn eigen geschiedenis schreef, maar alsof ik de minst slechte optie moest kiezen.

Het resultaat was dat ik de game minder meeslepend vond dan de Civilization-serie. Firaxis lijkt zich bewust van deze valkuilen en probeert het anders aan te pakken. Zo wissel je in Civ VII slechts twee keer van beschaving in plaats van zes keer.

Dit geeft je meer tijd om je te verbinden met je keuze, wat in Humankind ontbrak. Bovendien blijft de leider waarmee je begint – inclusief unieke vaardigheden en persoonlijkheid – de hele game een constante factor. Dat moet helpen om meer continuïteit en identiteit te behouden, ook bij je tegenstanders.

Die leiders spreken me momenteel wel echt enorm aan. Firaxis heeft gekozen voor een aanpak van personen die niet altijd historisch gezien staatshoofd waren. Figuren als Confucius en Machiavelli zijn dit keer een optie, vooral die laatste spreekt mij enorm aan en had in een ander deel nooit een logische keuze geweest.

Ze zijn de belangrijke staatshoofden gelukkig ook niet vergeten, Napoleon en Karel de Grote zijn namelijk ook van de partij. Toch blijven er knelpunten. Het aanbod van beschavingen per tijdperk is relatief beperkt, met ongeveer tien keuzes per era.

Dit kan leiden tot situaties waarin de overgang tussen beschavingen geforceerd of onlogisch aanvoelt. Neem bijvoorbeeld de Hawaiianen, die beschikbaar zijn in de tweede era, de exploration age. Er is geen duidelijke voorganger waarmee deze keuze historisch gezien logisch is.

Je kunt technisch gezien een Native American- of Meso-Amerikaanse cultuur kiezen, maar dat voelt willekeurig. En wat daarna? Een logisch vervolg zou een Hawaïaans koninkrijk zijn, maar dat is (nog) niet mogelijk. In plaats daarvan moet je misschien kiezen voor Mexico of de Verenigde Staten, wat niet echt past.

Een ander potentieel probleem is hoe de identiteit van je beschaving in de praktijk overeind blijft. Hoewel de constante aanwezigheid van je leider een stap in de goede richting is, blijft het afwachten hoe dit uitpakt in de gameplay. Firaxis benadrukt dat je beschaving een duidelijke rode draad zal hebben, maar hoe dat werkt met drie verschillende civilizations binnen één potje, is nog onduidelijk.

Wordt je cultuur een soort lappendeken, zoals in Humankind, of weten ze de overgang organisch en logisch te maken? Wat mij geruststelt, is dat Firaxis een bewezen staat van dienst heeft als het gaat om diepgaande strategie en balans. Waar Humankind voelde als een experimentele poging om Civilization te overtreffen, heeft Firaxis de ervaring om te weten wat wel en niet werkt. Toch blijft de vraag: kunnen ze deze ambitieuze nieuwe mechaniek goed uitvoeren? Als Firaxis het goed aanpakt, kan Civ VII een frisse wind door de serie laten waaien en ons een dynamischer en historischer spel bieden dan ooit tevoren.

Maar als ze falen, bestaat het risico dat het gevoel van identiteit en samenhang – de kern van wat Civilization zo geweldig maakt – verloren gaat. Ik wil geloven dat ze het kunnen, maar ik ben voorzichtig optimistisch. Want ik zou zo jammer vinden als Civ VII mislukt.

.