Vrijdag, de dertiende: Alicia Franck heeft na veel tegenslagen zicht op grote droom

Interview Deze vrijdag om 13.13 uur lees je in onze winterse rubriek ‘Vrijdag, de dertiende’ een interview met een crosser of veldrijdster die in een van de weken voordien als dertiende is geëindigd. Dat loopt uiteen van de junioren meisjes tot aan de elite mannen, van C2-cross tot WK.

Wat is het verhaal? Deze week de nummer dertien van de Druivencross Overijse bij de vrouwen: Alicia Franck . De laatste maanden zie je de naam van de 29-jarige veldrijdster van De Ceuster-Bonache Cycling Team continu bij de eerste tien in de uitslagen op tv. Franck won begin oktober al twee crossen in het Tsjechische Ostrava, waarna ze in België vier keer top-10 op een rij reed: in Beringen (vijfde), Ardooie (derde), Essen (vierde) en Ruddervoorde (negende).



Op het EK in Pontevedra eindigde ze knap als zesde, op slechts zeventien seconden van winnares Fem Van Empel. Franck sloot in de finale zelfs nog heel even aan bij de kopgroep van vier met daarbij Van Empel, Lucinda Brand , Sara Casasola en Ceylin del Carmen Alvarado , maar moest uiteindelijk toch weer passen. Tussen Francks goede streak in België en het EK zat de Superprestige-cross in België, waar ze dertiende werd.

Haar slechtste uitslag dit seizoen, al kwam ze daardoor wel in deze wekelijkse rubriek terecht. Franck was na afloop van de Vlaamse Druivencross niet tevreden, vertelt ze. “Het ging niet heel goed en ik maakte redelijk wat foutjes onderweg.

Gelukkig kwam het EK de week daarna. Daardoor verdween mijn chagrijn snel, want die cross beschouw ik als een van de hoogtepunten in mijn carrière.” Van de mountainbike naar de cross Het is een carrière die al even duurt voor Franck – sinds 2016 zien we haar naam regelmatig terugkeren in de cross-uitslagen bij de elite-vrouwen.

Toch is Franck geen vrouw van de cross. “Ik ben er eigenlijk per toeval op gekomen als hobby. In het verleden heb ik veel gemountainbiket in de zomer.

Op een gegeven moment zei iemand bij de fietsenwinkel waar ik altijd kwam: waarom probeer je het veldrijden eigenlijk niet in de winter? Toen heb ik een crossfiets besteld en ben ik in januari midden in het cross-seizoen ingestapt.” De Belgische veldrijdster was toen al 21 jaar oud. “Het was erg lastig de eerste crossen”, kan ze zich nog herinneren.

“Ik reed mijn eerste cross in Lokeren met aluminium-wielen en was totaal onvoorbereid, maar ik vond het wel erg leuk en het was een spannende wedstrijd. Dat trok me wel: bij het mountainbiken probeer je meestal de hele koers om je eigen plek vast te houden, in de cross was het van begin tot eind spannend.” Zodoende maakte Franck de overstap naar de cross.

Op het BK voor beloften in 2016 laat ze zich voor het eerst aan een groter publiek zien. De kersverse veldrijdster eindigt op plek zeven achter Femke Van den Driessche, die later vanwege een motortje in haar fiets wordt geschrapt uit de uitslagen. “Het was een vrij moeilijk begin.

Ik moest vooral proberen te leren van mijn fouten. In het begin had ik ook niet echt een vaste trainer. De algemene weg die ik heb afgelegd, is er een van vallen en opstaan, trial en error.

Met de algemene professionalisering van de sport moet je jezelf continu proberen uit te vinden. Om je plaats in de cross te behouden, moét je elk jaar wel beter worden. In mijn eerste jaren waren er nog niet zo heel veel rensters fulltime profs.

Toen domineerden Helen Wyman, Sanne Cant en Marianne Vos de cross. Als je kijkt hoeveel rensters er nu fulltime voor de cross leven..

. Dan is het niet evident dat je elk jaar stijgt in de ranking.” Hoogtepunten Toch boekte Franck haar successen door de jaren heen.

Ze won een aantal buitenlandse crossen, eindigde twee keer op het podium van het BK, verzamelde top-10-noteringen in Wereldbeker-crossen en won in België de veldritten in Otegem (2020) en Ardooie (2021). “De wedstrijden met het beste resultaat zijn niet altijd de wedstrijden waar je het trotst op bent. Ik ben fier op het EK dit seizoen, maar ook op mijn podiumplekken op het BK.

Natuurlijk waren Otegem en Ardooie ook mooi. Uiteindelijk blijven de UCI-punten je niet bij, je wil ook af en toe kunnen juichen.” Operatie aan de liesslagaders De afgelopen jaren kende Franck de nodige tegenslag.

In het seizoen 2022/2023 had de Belgische renster uit Lochristi lange tijd last van de naweeën van een corona-infectie, waardoor ze niet de beste versie van haarzelf kon zijn. Deze zomer is Franck geopereerd aan beide (!) liesslagaders. Het was een zware periode voor haar, vertelt ze.

“Ik dacht dat ik een vernauwing van mijn liesslagaders had. Uiteindelijk bleken mijn ligamenten verkort, die ervoor zorgden dat mijn aderen werden dichtgeduwd. Ik had dus wel dezelfde pijn in mijn benen als iemand met een vernauwde liesslagader.

” “Met een operatie zijn mijn ligamenten ingesneden en aan elkaar genaaid. Het was echt wel even spannend, maar gelukkig hoefde ik dus niet aan mijn liesslagader zelf geopereerd te worden. De eerste weken heb ik echt afgezien.

Ik heb de eerste dagen beneden moeten slapen omdat ik niet boven geraakte. Ik kon zelfs niet naar boven worden gedragen. Het was ook best een eenzame zomer, ik heb veel alleen moeten trainen.

” Vertrouwen van De Ceuster-Bonache Cycling Team Uiteindelijk is Franck er goed van teruggekomen, bewijst ze dit seizoen. Daarvoor wil ze ook haar ploeg De Ceuster-Bonache Cycling Team bedanken, een cyclocrossteam dat volledig rond de vrouwen is gebouwd. “Het is een uniek project om onderdeel van uit te maken.

De ploeg gaat ook over de ontwikkeling van topsport voor vrouwen, om gelijke kansen te willen bieden en de rensters in de beste omstandigheden te laten trainen. Ik merk dat de hoofdsponsors heel erg betrokken zijn, dat is fijn.” “De ploeg gaat op een heel menselijke manier met de rensters om.

Het is een filosofie van geloven en werken met de mensen in je ploeg en geen filosofie waarbij de resultaten gekocht moeten worden. Het team vertrouwt gewoon op de rensters en dat zorgt voor minder druk, zeker voor een gevoelsmens als ik. Ik heb genoeg tegenslag gehad in mijn carrière, dan is het fijn als er een ploeg achter je staat die op je vertrouwt en niet meteen resultaten eist, want die komen met vertrouwen uiteindelijk wel.

” De komende jaren is Franck niet zomaar van plan om te stoppen met veldrijden. “Ik heb nog één carrièredoel en dat is Belgisch kampioene worden. Ik verwacht echt een open strijd dit jaar, nu Sanne Cant er niet meer bij is.

De top in België is aan elkaar gewaagd, dus het zal gaan om het parcours en de vorm van de dag. Verder moet ik ook realistisch zijn: een andere titel zit er voor mij niet echt in. Zolang ik nog cross en het idee heb dat ik beter kan, heb ik de drive om er elkaar dag voor te gaan”, eindigt ze.

Succes dit weekend, heren en vrouwen crossers. Dat de beste moge winnen. En bedenk: dertien is niet altijd een ongeluksgetal!.