Voor Kamala Harris gaan Democraten weer vol vertrouwen langs de deuren

Gewapend met flyers vol stemadvies, post-its met haar handgeschreven telefoonnummer en een app die haar vertelt wat voor kiezers achter elke deur wonen, gaat Stacey Travers (57) op pad. „Na een moedeloze periode hebben we met Kamala een injectie energie en enthousiasme gekregen”, zegt zij. Het is zaterdagochtend, iets voor tien uur.

In Phoenix is het al 37 graden Celsius wanneer zij op de eerste forse, houten deur klopt. Kwetsbare Democraten als Travers, die in 2022 een Republikeinse zetel afsnoepte en Afgevaardigde werd in het parlement van Arizona, hebben er weer vertrouwen in. Sinds Joe Biden het stokje doorgaf aan Kamala Harris, is de kans om Donald Trump te verslaan aanzienlijk gestegen.



Zelfs in een staat als Arizona, die in de recente geschiedenis alleen in 1996 en 2020 Democratisch stemde. Het succes in de peilingen straalt af op kandidaten lager op het stembiljet. Ook de Senaat, het Huis en meerderheden in lokale parlementen staan op het spel.

Op deze hete ochtend is Travers in een bemiddelde buitenwijk op zoek naar „overtuigbare kiezers”. Geen gegarandeerde Democraten, maar mensen die als Republikein of onafhankelijk kiezer geregistreerd staan, of die de laatste paar verkiezingen niet zijn komen opdagen. Ze kan alleen niet zien op wie mensen gestemd hebben.

De rest is openbare informatie. Kan Travers ongebonden kiezers overtuigen op Harris en haarzelf te stemmen? En weerspiegelen zij het optimisme dat Democraten nu voelen? Drie uur canvassen bij drie dozijn vrijstaande huizen met driedubbele garages bewijst dat deze groep Harris zeker ziet als een betere presidentskandidaat dan Biden. Maar de animo om op haar te stemmen spat er niet vanaf.

„We hebben het er maar mee te doen”, zegt een Democraat. „Het alternatief is erger.” Een Republikein: „Ik heb haar niet gezien de afgelopen drie jaar als vicepresident, maar ik hoor dat ze vrij radicaal is.

” Een ongebonden kiezer: „Ik vind het vreemd, hoe zij opeens kandidaat is geworden zonder voorverkiezing. Waar staat zij eigenlijk voor?” Deze kiezers hebben nog iets gemeen. In tegenstelling tot de fanatieke Democraten die met duizenden tegelijk op Harris’ campagne-evenementen afkomen, zijn zij nog nauwelijks bezig met de verkiezingen.

Terwijl die in dit soort buitenwijken beslist kunnen worden. Feestelijk en hoopvol begint deze maandag de Democratische Conventie in Chicago. Vijf weken geleden, toen de Republikeinen in Milwaukee bijeenkwamen, leek ex-president Donald Trump onoverwinnelijk.

Razendsnel bekomen van een aanslag op zijn leven had hij de partij nog verder naar zijn hand gezet. Hij domineerde alle peilingen. Trump zou alle cruciale staten winnen.

Voor het eerst in twintig jaar kon een Republikein een absolute meerderheid van de stemmen halen, de popular vote . Niet omdat Trump zo populair is, maar door de zwakte van zijn tegenstander en onvrede over de kosten van levensonderhoud in de Verenigde Staten, waar inflatie de afgelopen jaren hoog is geweest. De Democraten voorzagen een lijdensweg naar verkiezingsdag, 5 november, met hun eigen conventie als tussentijds dieptepunt.

De terugtrekking van Biden heeft de race echter helemaal opengegooid. Voorafgaand aan de conventie lijkt winst voor Harris in de noordelijke Rust Belt -staten Pennsylvania, Michigan en Wisconsin binnen handbereik. Mocht ze die niet alle drie winnen, dan is ook een route mogelijk via de zuidelijke Sun Belt -staten , Georgia, Arizona, Nevada en misschien North Carolina.

Woestijnstaat Arizona is moeilijk te voorspellen vanwege de snel groeiende bevolking, bijna een kwart latino kiezers, die een lagere opkomst kennen, en voorname Republikeinen die het vertrouwen in de verkiezingen ondermijnen door vol te houden dat de uitslag van 2020 vervalst was. Donderdag geeft Harris een toespraak die landelijk op prime time zal worden uitgezonden en waarmee ze kiezers kan bereiken die zich verder vrij afzijdig houden van de politiek. Kiezers bij wie Travers op de stoep staat in een spijkerbroek en paars T-shirt, op sandalen en met een verwassen pet van een tractorfabrikant.

Na een dichte deur, een gehaaste vrouw en een „Trump tot de dood”-man, treft Travers Rick Nickerson (58). Hij doet open in een mouwloos shirt van het plaatselijke American-footballteam en maakt wel twintig minuten tijd voor een praatje. „Ik ben Republikein, stemde twee keer op Trump, maar dit keer weet ik het niet.

Ik haat beide partijen, beide hebben gefaald.” Hij overwoog een stem op Biden „de duivel die je kent”, maar Harris wantrouwt hij, als oud-aanklager en senator uit San Francisco. „Ik kom zelf uit Californië en ben er niet voor niets weggegaan”, zegt hij met een lach.

In Arizona begon hij een eigen bedrijf in koperrecycling. Tijdens het gesprek belooft hij zijn stem op Travers, vooral vanwege haar inzet voor het openbaar onderwijs en kritiek op het migratiebeleid van haar eigen partij. Over Harris gaat hij nog even nadenken.

„Ik ben van plan op basis van beleid te stemmen, niet op basis van de persoon.” Zijn belangrijkste beleidsonderwerpen, „de grens, de staatsschuld, veiligheid”, wijzen niet in Harris’ richting. „Bel me als je nog vragen hebt”, rondt Travers af.

Nickersons buurvrouw, fitness en yoga-instructeur Jackie Vatis (57), „was van plan helemaal niet te gaan stemmen”. Tot een paar weken geleden. „Ik ben dol op Kamala, eindelijk een fris iemand die terugvecht.

” Geslacht lijkt de belangrijkste scheidslijn in deze buitenwijk met wit- en beigegestucte huizen en in elke tuin een zwembad, waar slechts cactussen en een enkele palmboom groeien. Vrouwen lopen veel harder warm voor Harris dan mannen. Geen van hen omdat zij zo nodig op een vrouw willen stemmen, maar omdat ze Trump verafschuwen.

Mannen zeggen vaak dat ze nog een inhoudelijke afweging moeten maken. Wat betreft de economie, criminaliteitsbestrijding of daklozen. Niemand begint over het watertekort en klimaatverandering in Arizona.

Abortus, waar op verkiezingsdag een referendum over wordt gehouden, komt nauwelijks ter sprake. Dat Trump een gevaar zou zijn voor de democratie helemaal nooit. De grens met Mexico des te meer.

Mannen die twijfelen tussen de kandidaten noemen heel immateriële dingen. Zoals „meer hoffelijkheid”, zegt pensionado Paul, die in zijn openstaande garage probeert een stofzuiger te repareren en niet met zijn achternaam in de krant wil. Of „gewoon, gezond verstand”, wat fysiotherapeut Arie mist in de huidige politiek.

Leeftijd is een tweede factor: hoe jonger, hoe Democratischer. Veel van de kiezers die Travers vandaag probeert te bereiken, mogen dit jaar voor het eerst stemmen. Zoals psychologiestudente Juliana Herrera (21), een van de weinige latina’s in deze wijk.

Zij is door Harris enthousiast geworden. „Zij weet echt mijn leeftijdsgroep te bereiken, vooral via TikTok. Ik ben van een generatie die leeft met een gevoel van onheil, alsof er nooit iets goeds kan voortkomen uit ons land, met onze politici.

Het plezier van de Harris-campagne haalt ons een beetje uit het slop.” Hoewel, in haar vriendenkring zijn ook veel jonge Republikeinen, zegt ze, vooral de mannen. „Mijn witte vrienden ga ik ontmoedigen om te stemmen.

” Voor jongeren als Herrera werkt Harris’ campagne van online memes en een plezierige sfeer. Maar voor oudere kiezers is een goede vibe niet genoeg. Ook voor Stacey Travers niet.

„Verkiezingen winnen is heel hard werken. Tot november is dit hoe ik mijn zaterdag, zondag en andere vrije tijd besteed: langs de deuren met een verhaal over wat wij hier in de staat voor elkaar kunnen krijgen en waar we landelijke Democraten voor nodig hebben.” Het loopt tegen enen en haar zware bril glijdt van haar bezwete neus.

Het is in Phoenix inmiddels 42 graden..