Van verdriet naar verf: Arco vecht zich uit depressie met kleurrijke kunst

KUNST Van verdriet naar verf: Arco vecht zich uit depressie met kleurrijke kunst Pascalle van Werkhoven Vandaag, 20:06 • 5 minuten leestijd Arco Bruinenberg © Rijnmond Een leuk huis, fijn gezin en goede baan. Het lijkt Arco Bruinenberg uit Geervliet allemaal voor de wind te gaan. Jarenlange pesterijen uit zijn jeugd werpen hem als dertiger alsnog in een depressie.

Door het maken van kleurrijke kunst hervindt hij zijn levensgeluk. "Ineens merkte ik dat ik dat deprimerende gevoel niet meer herkende." Eind 2022 belandt de nu 35-jarige Arco Bruinenburg in een depressie.



"Ik was heel cynisch en kort voor de kar, ik had weinig interesse in sociale contacten en was veel moe. Bij veel dingen dacht ik ook: 'Wat maakt het uit, ik doe toch niks goed. Mensen kunnen makkelijk zonder mij.

' Ik kon op een gegeven moment niet meer werken en kwam in de ziektewet. Ik durfde niet naar buiten en zat opgesloten in mijn eigen koppie." De oorzaak? "Een negatief zelfbeeld was het startpunt.

Ik ben op de basisschool en middelbare school veel gepest. Ik dacht altijd dat ik een goede jeugd heb gehad, omdat ik bij mijn ouders niks tekort kwam. Maar terugkijkend heeft de schoolperiode heel veel littekens achtergelaten, waar ik op dat moment niet goed mee om kon gaan.

Als je dat soort dingen meeneemt in je volwassen leven, is het op een gegeven moment klaar." Opkomst Wie nu zijn kleurrijke schilderijen ziet, kan haast niet bedenken dat Arco zich zo ellendig heeft gevoeld. "Ik houd van kleur.

Het geeft me een goed gevoel en het geeft me energie", legt de kunstenaar uit. "Het is soms ook een weerspiegeling van hoe ik me wíl voelen. Dan pak ik kleuren die goed voelen en ga ik smeren en vegen tot er een bepaald gevoel of beweging vrijkomt.

" Zijn schilderijen bestaan uit vrolijke kleuren als roze, paars, rood en oranje. Hij loopt naar zijn woonkamer waar zijn dierbaarste werk staat opgesteld. Opkomst heet het stuk.

"Ik ben ontzettend trots op dit werk. Dit geeft me een ontzettend goed gevoel. Tijdens het schilderen ervaarde ik weer: dit is heel belangrijk voor me.

" Een aantal werken van Arco © Rijnmond Rekensommen lukten niet, tekeningetjes wel Als klein kind is Bruinenburg helemaal niet bezig met kunst, totdat zijn moeder voorstelt om een tekening te maken voor opa in Portugal. Het inspireert hem en sindsdien is hij altijd met stiften, potloden of verf in de weer. "Ik heb dyslexie, dus leren was een uitdaging voor me.

M'n rekenschriften stonden altijd vol met tekeningetjes en krabbeltjes." Met een schildersezel voor zijn zesde verjaardag wordt de hobby verder uitgebreid. Bruinenberg heeft jaren later zelfs het plan om na het vmbo in Klaaswaal naar de Kunstacademie te gaan, maar een decaan raadt hem dat af.

Een paar jaar daarna stopt Bruinenberg zelfs helemaal met schilderen. Hoe kan het dat iemand die al vanaf jongs af aan zó vol is van de kunst, er uiteindelijk niets meer mee doet? "Ik ging puberen, wilde met vrienden afspreken, ik ging op mezelf wonen en deed veel vrijwilligerswerk. Ik kreeg ook een vaste relatie, en het schilderen verdween steeds meer naar de achtergrond.

" Van knippen en plakken naar schilderen Toch blijkt kunst jaren later het medicijn tegen zijn depressie. "Mijn therapeut zei dat ik iets moest gaan bedenken om mijn dag mee in te vullen, anders dan de hele dag op de bank te zitten. En anders zouden zij wel kijken wat voor dagbesteding ze konden bedenken.

Het bleek de schop onder m'n kont die ik nodig had. Ik heb daarin veel support gehad van mijn partner Mike, die me stimuleerde om knutselspullen te gaan kopen." Het laagdrempelige knippen en plakken waar Bruinenberg mee begint, blijkt voor hem een schot in de roos.

Het werkt ontspannend en hij pakt ook de kwast weer op. "Ineens merkte ik dat ik dat deprimerende gevoel niet meer herkende. Ik had iets gemaakt en kon er trots op zijn; dat is zo'n goed gevoel.

Dat werkt bijna verslavend. Schilderen heeft ervoor gezorgd dat ik het stukje van mezelf terugvond dat ik kwijt was." Bruinenberg weet zeker dat het voor hem een stuk moeilijker was geweest om uit zijn depressie te komen, als hij niet opnieuw was begonnen met schilderen.

"Ik begon mezelf weer te begrijpen. Het gaf een zetje om meer over mezelf te leren en waarom ik bepaalde dingen doe. Als ik merk dat ik een week of twee niet schilder, dan zegt Mike ook dat ik die kwast weer moet pakken.

" Kunstbeurs in Gorinchem Over een aantal weken is hij aanwezig tijdens de Nationale Kunstdagen in Gorinchem. Hij is dan één van de 130 kunstenaars die zijn werk tentoonstelt in de Evenementenhal. Met uiterste precisie is Bruinenberg al weken bezig met de selectie van zijn werken en de invulling van zijn stand.

Achttien werken, groot en klein, gaan er mee. Hij kijkt er enorm naar uit. "Het is heel tof dat ík daar tussen mag staan.

Ik hoop dat ik er veel kan leren, maar ik heb ook al wel genoeg vertrouwen in mijn eigen werk dat ik kan zeggen dat ik er trots op ben. Er zijn altijd mensen die iets mooi of niet mooi vinden; gelukkig verschillen meningen en smaken nou eenmaal." Met zijn werk wil hij nu vooral anderen inspireren.

"Je moet goed naar jezelf blijven luisteren. We zitten in een maatschappij waar het al gauw 'rozengeur en maneschijn' is en soms lastig is om bepaalde dingen te benoemen. Want waar krijg je geleerd om je gevoel bespreekbaar te maken? Ik wil mensen zeker niet de les lezen, maar ik hoop wel dat ze door mijn werk geïnspireerd raken en er zelf iets moois in zien.

".