Uitslapen en de hele dag in pyjama lopen; het zit er écht op voor Aboutaleb

AFSCHEID ABOUTALEB Uitslapen en de hele dag in pyjama lopen; het zit er écht op voor Aboutaleb Herman Vriend Vandaag, 18:20 • 5 minuten leestijd Aboutaleb ontvangt bij zijn afscheid de Johan van Oldenbarnevelt-penning van wethouder Said Kasmi © Frank de Roo / Gemeente Rotterdam Hij was 5718 dagen burgemeester van Rotterdam, maar na maandag gaat de ambtsketen af. Ahmed Aboutaleb kan vanaf dinsdag uitslapen, de hele dag in zijn pyjama lopen als hij wil, en hij hoeft zijn telefoon niet meer naast zijn bed te leggen. "Ik wil meer gaan bewegen om aan mijn gewicht te werken.

" De 63-jarige Aboutaleb treedt vanaf dinsdag toe tot een select clubje met nog maar één ander lid. Voorganger Ivo Opstelten en hij zijn dan de enige nog levende oud-burgemeesters van Rotterdam. De twee zullen elkaar blijven zien, zei Opstelten, die vorige week bij het afscheid van Aboutaleb was.



Het afscheid van vorige week eindigde symbolisch met het overhandigen door Aboutaleb van de voorzittershamer aan plaatsvervangend voorzitter Astrid Kockelkoren (GroenLinks). Daarna sprak Rijnmond met de scheidend burgemeester. LEES OOK Drie prominenten over vertrek Aboutaleb: 'Als burgemeester ga je ook over de klootzakken' De afgelopen weken heeft u op meerdere momenten afscheid genomen.

Ik kan me voorstellen dat u zich na dit laatste afscheid moe, maar voldaan voelt. “Moe ben ik zeker, en voldaan ook zeker. Waar ik ongelofelijk blij mee ben, is het immense vertrouwen dat ik de afgelopen jaren heb mogen krijgen van de Rotterdammers, de ondernemers, van studenten en van de politiek.

De politiek was bij tijd en wijle kritisch over mij, en zo hoort dat ook. Maar er was heel veel ruimte om een aantal dingen te doen die ik nodig vond voor de stad. Dat kan alleen als je vertrouwen hebt.

” Is er een last van uw schouders gevallen? “Nee, want ik heb het ambt van burgemeester nooit als een last ervaren. Ik zei tegen de gemeenteraad dat, op het stichten van mijn gezin na, dit het beste is dat mij is overkomen. Ik denk dat dit inkleurt hoe groot Nederland kan zijn.

Dat Nederland en Rotterdam een migrant als nieuwkomer in Nederland zowel helpt om te kunnen bloeien, als het vertrouwen gunt om midden in de arena van de politiek te mogen meedraaien. Dat zegt iets over het grote hart dat Nederland heeft om invloeden van buiten toe te laten, en daar ben ik dankbaar voor.” Toen u bijna zestien jaar geleden begon, had u enig idee wat u te wachten stond? “Enigszins.

Ik was een aantal jaren lokaal bestuurder in Amsterdam (Aboutaleb was in de hoofdstad in de periode 2004-2007 wethouder, red.), naast Job Cohen, een ervaren oude rot als burgemeester. Van hem keek ik een beetje het ambacht af, dus ik had enigszins een idee.

Maar ik wist natuurlijk dat Rotterdam de stad is waar soms heel kleine dingen heel groot kunnen worden vanwege het karakter van de stad. Rotterdam is daarin echt anders dan Amsterdam. In dat opzicht was het langzaam leren hoe om te gaan met de stad, de mensen, maar ook met de politiek.

Ik denk dat me dat zeker twee jaar heeft gekost.” Waren er mensen die u als voorbeeld zag? “Job Cohen was een goed voorbeeld voor mij, toch een heel andere persoonlijkheid. Ik heb naast hem gezeten en ik heb daar veel van geleerd.

Samen met hem heb ik een crisis in Amsterdam doorgemaakt; de moord op Theo van Gogh (in november 2004, red.). Hij deed dat op zijn manier, ik op de mijne.

Het was een enorme les in het managen van een crisis, mijn eerste crisis voordat ik naar Rotterdam kwam.” De afgelopen weken heeft u op veel plekken afscheid genomen. U bent benoemd tot Commandeur in de Orde van Oranje-Nassau.

Rotterdam geeft u met de Van Oldenbarneveltpenning de hoogste onderscheiding van de stad. En u bent ere-marinier. Het is nogal wat.

“Ik ben moe, maar wel op een prettige manier moe. Maar ik heb de ambtsketen nog nodig. Formeel blijf ik stukken tekenen tot maandagavond 00:00 uur.

” Wat is u het meest bijgebleven van alle afscheidsbijeenkomsten die u heeft gehad? Wat maakte de meeste indruk? “Er waren veel mooie momenten, maar het afscheid van de Rotterdammers in het Park bij de Euromast was echt een volksfeest. Precies wat bij mij past. Al die prachtige mensen die je ‘Abou’ of ’Appie’ noemen, en je dat al zwaaiend toeschreeuwen.

Dat zijn de Rotterdammers met het hart op de tong. Fantastisch volk, en daar heb me heel prettig tussen gevoeld.” LEES OOK ‘Afscheid nemen van Rotterdam doet pijn, maar ik blijf inwoner’, zegt een geëmotioneerde Aboutaleb op zijn afscheidsfeest U gaat al snel naar Marokko.

“Ik ga met mijn staf op eigen kosten een weekje Marokko doen, een beetje ont-dieselen. Daarna, ergens eind oktober of begin november, ga ik samen met mijn broer het huisje van mijn vader en moeder renoveren. Het staat in het dorp waar ik geboren ben en was in verval geraakt.

Ik ben er groot geworden tot mijn vijftiende (Aboutaleb kwam op die leeftijd naar Nederland, red.). Ik ga niet zelf klussen; ik ben niet zo goed in huizen bouwen.

We maken er een familiehuis van.” Wie gaat er wonen? “Er gaat niemand permanent in wonen; als we naar Marokko gaan, dan kunnen we erin verblijven. We hebben nog een zus in Marokko die er eventueel in de weekenden naartoe zou kunnen.

Andere familieleden kunnen de sleutel krijgen; als ze het schoonhouden, dan is dat prima.” U heeft gezegd een tijdje niets te doen en een boek te willen schrijven. En daarna? “Ik blijf onder de mensen.

Ik ga meer bewegen, veel meer dan ik nu doe. Ik probeer elke dag te lopen, want dat vind ik belangrijk voor mijn gezondheid en voor mijn lijf, en ik kan op die manier een beetje aan mijn gewicht werken. Tegelijkertijd verwacht ik dat er vast iets op mijn weg komt om de samenleving te dienen.

Dat ga ik zeker doen op enig moment. Niet morgen, maar ik verwacht dat ik weer actief word.” Het zit er bijna op.

“Met de mensen, met de politiek, met de Rotterdammers hebben we met elkaar de afgelopen bijna zestien jaar een prestatie van formaat neergezet. Al is het nog altijd zo dat het helaas niet gelukt is om bepaalde - misschien voor de hand liggende - andere dingen helemaal te vervolmaken. Er blijft dus werk aan de winkel.

Er moet voor Carola Schouten ook nog wat overblijven.”.