Toiletjuffrouw Joke bezoekt concert Rieu: 'André mag gratis komen poepen en pissen bij mij'

DEN HAAG - Krachttermen als 'zaadschieter' en 'wipkip' blijven even achterwege bij de 76-jarige Joke als ze bovenaan de trap staat. De ongefundeerde woordenstroom die ze al de hele dag uitbraakt, is vervangen door stilte. Voor haar staat een statige Limburger, een man die in elke uithoek van de wereld heeft opgetreden: André Rieu.

Ze is even uit haar doen. De ontmoeting met de orkestleider uit Maastricht is het slotstuk van een aantal enerverende weken waarin een Haagse toiletjuffrouw nationale bekendheid verwierf. Bekijk hier het avontuur van Joke op het Vrijthof: Het regent op de Haagse Markt op woensdag 12 juni.



Niet de ideale omstandigheden om de bezoekers te vragen naar hun mening over het Nederlands elftal. Het publiek loopt haastig langs de kramen en haalt snel de boodschappen voor die dag binnen. Een antwoord op de vraag wat Nederland-Polen wordt, is niet iets waar de bezoekers op zitten te wachten terwijl het hemelwater neerdaalt.

Toch moet verslaggever Pim Markering met een item voor televisie terugkomen en wordt er ook nog een radiobijdrage van hem verlangd. In zijn ooghoek ziet hij een oudere vrouw roken onder een afdakje. 'Jokes plashuisje' staat er op een stuk karton dat naast haar hangt.

Pim heeft in al die jaren als verslaggever een radar gekweekt voor mensen die in een straatinterview verder komen dan 'ja en amen'. De vrouw die hij nu heeft ontmoet blijkt een schot in de roos. Levendig vertelt Joke over wat ze meemaakt als toiletjuffrouw op de Haagse markt.

'Soms komt er iemand een plasje doen en die legt dan vijftig cent neer. Of ze schijten de pot vol', laat ze bijvoorbeeld weten. Tijdens het radio-interview roept ze live in de uitzending 'ouwe kippenneuker' naar haar werkster die langsloopt, tot hilariteit van Pim.

Het publiek kan de ongebreidelde Joke ook waarderen en elke keer voordat het Nederlands elftal tijdens het EK een wedstrijd speelt, vraagt Pim haar naar de uitslag. Oranje is echter slechts bijzaak, sterker nog, Joke kijkt de wedstrijden niet eens. De gesprekken gaan meer om het leven van Joke zelf : hoe ze geniet van de mensen op de markt, maar ook over haar leven alleen sinds ze haar man en kinderen heeft verloren.

Een nieuwe partner hoeft ze overigens niet. 'Dan krijg ik zo'n ouwe zaadschieter', verwoordt ze het op haar eigen manier. In een van de gesprekken met Pim, die ze als een vriend is gaan beschouwen, laat ze weten dat ze nog twee wensen in haar leven heeft.

Eén kan nooit worden ingewilligd, dat weet ze zelf ook, namelijk dat haar twee jong overleden kinderen terugkomen. De andere is makkelijker realiseerbaar: één keer naar een concert van André Rieu. Joke is al jarenlang fan van de dirigent uit Maastricht.

Ze wordt rustig van zijn muziek, laat ze weten. De Haagse heeft dan ook talloze cd’s van de 74-jarige grootmeester en kijkt elk concert van hem dat op televisie wordt uitgezonden. Ze kan tijdens het concert op het Vrijthof zelfs aanwijzen wie er nieuw zijn in het orkest en welke muzikanten al langer met Rieu samenspelen.

'Die komt uit Roemenië,' vertelt ze bijvoorbeeld halverwege de muziekuitvoering waar ze live bij mag zijn. De grote wens van Joke wordt namelijk ingewilligd. Omroep West vindt op Marktplaats nog twee kaartjes en Joke kan aftellen naar het concert.

Dat levert haar onbedoeld veel stress op. Joke is zo nerveus dat ze een week lang niet naar de door haar zo geliefde toiletten op de Haagse Markt gaat. Om de zenuwen te kalmeren kijkt ze thuis naar concerten van Rieu.

Ook de reis naar het zuiden is voor Joke een ongebruikelijke onderneming. Haar leven speelt zich voornamelijk af binnen de 500 meter tussen haar huis, de kapper, en de Haagse Markt. De rit naar Maastricht is een enorme afstand voor iemand die bekent dat ze heimwee krijgt als ze de Grote Kerk niet meer kan zien.

Dat komt mede omdat Joke zelf niet kan autorijden en 'niet bij vreemden in de auto stapt'. Haar neef en taxichauffeur Floris biedt echter aan om Pim en Joke naar het Vrijthof te brengen. Wanneer ze met de woorden 'dag ouwe kuttenlikker' afscheid heeft genomen van haar steun en toeverlaat, hondje Beppie, kan de reis beginnen.

Onderweg worden voor Joke de nodige rookpauzes ingelast. Haar sigaretten zijn immers nooit ver weg. Zoals ze zelf zegt: 'Ik krijg nu al ontwenningsverschijnselen.

Thuis heb ik een pakje in de keuken en een pakje in de woonkamer liggen.' De meer dan tweehonderd kilometer lange rit maakt Joke vermoeid. Toch fleurt ze op zodra ze de eerste stappen in de binnenstad zet.

Daar wordt ze verwelkomd door de persoonlijke assistent van André Rieu. 'Wat een leuke vrouw', merkt ze op tegen Pim. Een zinsnede die ze die dag vaker zal uitspreken, soms met een ander geslacht als onderwerp.

De persoonlijke assistent van André Rieu staat haar namelijk niet zomaar op te wachten. Achter de schermen is er het een en ander geregeld. De video waarin de toiletjuffrouw haar wens uitspreekt om Rieu te bezoeken, werd ook in Zuid-Limburg bekeken.

Pierre Rieu, de zoon van André, blijkt groot fan van de openhartige toiletjuffrouw uit de Haagse wijk Transvaal. Hij zorgt ervoor dat Joke niet alleen het concert kan bezoeken, maar daar behandeld wordt als een echte diva. Joke wordt gedurende de dag gevolgd door fotografen en cameramannen, krijgt een upgrade van haar kaarten waardoor ze vlakbij het podium zit, en hoeft niet zoals de andere bezoekers te eten bij een van de vele etablissementen in het centrum van Maastricht.

In plaats daarvan mag ze mee naar het Theater aan het Vrijthof, waar de entourage van Rieu verblijft tijdens de concertreeks van twee weken. Wanneer ze het statige pand binnenwandelt, wordt ze door Pierre ingehaald. 'Ouwe wipkip', is haar begroeting aan Rieu jr.

, die ze niet eerder in haar leven heeft gezien. Ze weet dan nog niet wat hij komt doen. Hij haakt in bij haar arm en samen wandelen ze door het theater.

'Nog nooit heeft iemand mij zo genoemd, ik voel mij wel vereerd,' zegt hij met een knipoog over de woorden waarmee Joke hem net heeft verwelkomd. Zo lopen ze samen door het gebouw en ineens ziet de toiletjuffrouw in de verte de wereldberoemde violist staan. Het is een paar uur voor het concert, maar Rieu staat er al in vol ornaat.

Met zijn majestueuze verschijning wacht hij Joke op. Bij de bekende Haagse verschijnt er een glimlach van oor tot oor. 'Hallo, wat ontzettend leuk', weet ze nog uit te brengen.

'Dit was mijn laatste wens.' Daarna is ze even stil, om vervolgens aan Rieu duidelijk te maken dat de trappen in het theater 'haar kapot maken'. 'Die pleuristrappen.

' Ook zegt ze tegen de gelauwerde musicus dat ze, nu ze hem heeft ontmoet, 'kan pronken op de markt'. In het gesprek dat volgt, maakt ze hem ook duidelijk dat als hij onverhoopt op de markt in Den Haag is, 'hij dan gratis mag komen plassen. En als hij wil, poepen ook.

' Rieu moet verder met zijn voorbereiding en Joke mag met Pim gaan eten. Dit doen ze samen met de vele instrumentbespelers die tot het orkest van Rieu behoren. Joke kent enkele musici van de concerten die ze op televisie heeft gezien en raakt met hen in gesprek.

Ze wil onder andere weten of er ook voor haar een trompet klaarligt, zodat ze mee kan spelen. Daarna neuriet ze een vrolijke wals. Alleen begint het ook een beetje 'te jeuken' bij Joke.

De zware dag hakt erin en ze is ook al een tijdje in het gebouw. Daarom wil ze graag een sigaret opsteken. Buiten begint ze te roken als Pim, tegen zijn natuur in, aandringt aan om te haasten.

'André komt zo meteen het defilé afnemen', verklaart hij zijn gedrag. Waarop Joke typisch reageert: 'Dat moet hij weten.' Wat ze zelf niet weet, is dat de organisatie speciaal voor haar een stoel heeft neergezet.

Ze zit met haar neus vooraan wanneer de orkestleider uit Limburg vanaf het bordes de muzikanten voorbij ziet komen. 'Ik lijk wel de koningin', kraait ze dan ook wanneer ze de zetel ziet. 'Ik krijg er de kuthik van.

' Terwijl de artiesten in hun mooiste jurken en pakken langskomen, raakt Joke aan de praat met verschillende omstanders. Eén herkent ze als een accordeonist die op meerdere cd's van Rieu meespeelt. Tegen een ander vertelt ze trots dat ze Rieu net heeft ontmoet.

Wanneer een van de muzikanten voor haar neus gaat staan, roept ze van enthousiasme: 'wat heb jij een grote trompet'. Tussen de vele gesprekken door zingt ze zachtjes een paar melodieën mee die tijdens het defilé te horen zijn. Joke is klaar voor het concert.

Het is echter nog een hele tocht om bij de plekken die te komen. Joke wandelt in het dagelijks leven niet veel en heeft die dag al honderden meters gelopen. 'Ik ben kapot', laat ze eerlijk aan Pim weten.

'Wat zitten wij ver vooraan. Je zou maar moeten plassen tijdens het concert.' De vermoeidheid verdwijnt als sneeuw voor de zon als het concert begint.

Joke zingt en springt mee met de muziek. Een wals met Pim slaat ze in eerste instantie echter over. 'Rot op, ik ben blij dat ik zit', geeft ze als antwoord op zijn voorstel.

Maar als ze ziet dat Pim echt graag wil dansen, neemt ze hem mee. Samen zwieren ze over het Vrijthof. Het is echter niet alleen plezier voor Joke tijdens het concert.

Ze draagt een medaillon om haar nek met een foto van haar op 24-jarige leeftijd overleden zoon. Soms dwalen haar gedachten, gesteund door de muziek, even af. Dan wordt het emotioneel en slaat Pim een ondersteunende arm om haar heen.

'Ik moet proberen niet te huilen, want dan ga ik de hele avond door', zegt ze. 'Maar wij dansten vroeger thuis ook de wals.' Als het concert uiteindelijk afgelopen is, heeft ze 'vreselijk genoten'.

Iets wat ze nog een keer bevestigt als Pierre Rieu midden in de nacht aan Pim vragend appt hoe Joke het allemaal vond. 'Geweldig, maar ik ga volgende week niet weer', laat ze Pierre via Pim weten. 'Mijn droom is uitgekomen, maar ik ben doodop.

'.