‘The White Lotus’ schiet weer raak

Daar gaan we weer. Als de boot met rijkelui aanmeert bij de een locatie van de fictieve White Lotus-hotelketen, ontstaat een gevoel van déjà vu. Goed, de personages en de locatie zijn nieuw, maar dit hebben eerder gezien.

Overijverige personeelsleden ontvangen gasten die verwend, vermoeid of juist overdreven enthousiast zijn bij aankomst. Ze zijn op zoek naar iets of proberen zichzelf te verstoppen in Thailand. Een drukke zakenman met zijn vrouw en drie volwassen kinderen, een bekende actrice met haar onbekende vriendinnen en een mysterieuze man met zijn veel jongere vriendin.



Stuk voor stuk worden ze gespeeld door goede acteurs, onder wie Walton Goggins, Carrie Coon en Jason Isaacs. Maar in tegenstelling tot de eerdere seizoenen springt er niet meteen een gedenkwaardig figuur uit het geheel, zoals eerder wel het geval was met tragische types als Tanya,de eenzamen erfgename gespeeld door Whites goede vriendin Jennifer Coolidge. Hij noemde haar een zijn muze.

Dat gemis blijft een tijdje hangen en tijden de eerste aflevering van het derde seizoen begint de twijfel dan ook toe te slaan. Is de serie van schrijver en regisseur Mike White op de automatische piloot aan het rijden? Die zorgen blijken gelukkig ongegrond, blijkt na de het bekijken van de zes afleveringen die journalisten vooraf konden zien. Personages krijgen gaandeweg meer gelaagdheid, de humor wordt scherper en de plotlijnen spannender.

White knoopt een deel van het verhaal vast aan eerdere seizoenen en dat zorgt voor een spannend thrillerelement. De keuze om Belinda (Natasha Rothwell) terug te laten keren, is een slimme zet. Deze White Lotus-medewerker was in het eerste seizoen, dat zich afspeelde op Hawaï, te zien.

Zij loopt een soort stage bij het hotel in Thailand en probeert werk en leven weer op orde te krijgen na een grote teleurstelling in haar leven. Ze wordt echter geconfronteerd met het verleden en komt in een lastige situatie terecht. Het blijkt sowieso moeilijk om te ontsnappen aan de ongemakken van het leven, ondanks de prachtige locatie en de uitstekende welnness-mogelijkheden die persoonlijk zijn afgestemd op de gasten.

Een digitale detox, vakantie vieren zonder telefoon? Klinkt leuk, maar niet als er problemen zijn met het bedrijf aan de andere kant van de wereld waar je leiding aan geeft. Wilde feesten bezoeken? Heel leuk, maar de volgende dag heb je misschien spijt van je keuzes. En de pijn die je had, wordt alleen maar erger.

De satirische kant van The White Lotus is nog steeds aanwezig. Het punt dat de gasten van het resort een heel ander leven hebben dan het personeel en zich niet bewust zijn van hun geprivilegieerde leven, is echter al vaak gemaakt en heeft daarom ook minder de focus. Het derde seizoen weet er een nieuw element aan te koppelen: de spirituele zoektocht van westerlingen in het oosten.

De mensen in de serie zijn op zoek naar simpele antwoorden en makkelijke uitwegen, maar die zijn er niet altijd. Veel Amerikanen komen naar Thailand om iets te doen aan hun spirituele leegte en een verloren connectie met de natuur. Maar de pijn die ze voelen, gaat niet zomaar weg, zegt een wijs man op een geven moment: „Je kunt de pijn niet ontlopen.

” Voor de personages in deze serie blijkt dat in elk geval te kloppen..