Tails of Iron 2: Whiskers of Winter Review – Speelt op safe

De eerste Tails of Iron staat vrij hoog in mijn lijst favoriete Soulslikes. De setting was briljant, de tekenstijl prachtig en de brute actie was simpel, maar strak en bevredigend. Bovenal was het een verademing doordat het eindelijk iets anders deed.

Elke 2D Soulslike hiervoor deed hetzelfde, maar hier zette Tails of Iron een filmisch, gewichtig verhaal neer over de val en wederopbouw van een rattenrijk. Tails of Iron 2 hoopt hetzelfde trucje opnieuw te doen. Daarin innoveert de sequel helaas wel erg weinig, waardoor de nieuwigheid er snel af is.



De grootste, en vrijwel enige, wijziging die Whiskers of Winter doet, is de introductie van een ander hoofdpersonage in een andere omgeving. Je speelt hier niet langer koning Redgi van het zuidelijke rattenrijk, maar Arlo. Arlo is een bastaardzoon van de koning, achtergelaten in het koude noorden waar hij van achter een grote muur de wereld moet beschermen tegen de duistere vleermuizen.

Helaas slagen de vleermuizen er in om je adoptievader te vermoorden en je fort over te nemen. Het is aan jou om het Noorden in ere te herstellen en de vleermuizenplaag in de kiem te smoren. Klinkt bovenstaande bekend? Dat is wellicht omdat het letterlijk de plot van deel één is, maar dan met vleermuizen in plaats van kikkers, en er een nog sterker Game of Thrones-sausje overheen is gegoten.

Dat is meteen de grootste tekortkoming van deze sequel. Waar de eerste game een emotioneel, persoonlijk verhaal neerzette, heeft dat van Whiskers of Winter weinig meer te bieden dan een eindeloze hoeveelheid verwijzingen naar zichzelf en naar Westeros. Wel breidt de nieuwe setting de schaal van de wereld flink uit.

Niet alleen de ratten hebben immers last van de vleermuizen: ze bedreigen de gehele wereld. Dat betekent dat je ook de hulp in zal schakelen van uilen, bevers, en zelfs kikkers, om wat voorbeelden te noemen. Om dit te doen treedt je verder buiten je kasteel dan Redgi dat ooit deed.

Dat klinkt alsof de sequel een stuk groter is dan het origineel, maar niets is minder waar. Je gaat weliswaar naar allerlei plekken in de rattenwereld, maar in-game zijn ze vertegenwoordigd als losse, kleinere levels. Dat werkt op zich prima, maar gaat wel ten koste van de geloofwaardige, onderling verbonden wereld die deel één had.

Daar voelde het alsof je als een kleine rat door een gigantisch grote wereld vol geheimen en gevaren navigeerde. Ondanks de narratieve grootte van de wereld, voelt de wereld hier juist kleiner. Het gros van de game bestaat ook nu nog uit het bevechten van andere dieren binnen een strak, gewichtig gevechtssysteem.

Je hebt ook hier drie wapentypes: een snel zwaard, een speer of een bijl, een tragere tweehander en een langeafstandswapen als een (kruis)boog of geweer. Vijanden geven duidelijk aan wanneer ze aanvallen en of je de aanval kunt pareren of moet ontwijken. Niks nieuws onder de horizon.

Wel voegt Whiskers of Winter twee dingen toe: een set van vier magische aanvallen, en een aantal gebruiksvoorwerpen zoals valstrikken, slijpstenen en middeltjes die je beschermen tegen de elementen. Praktisch voegen deze weinig toe. De magische krachten spam je grotendeels wanneer ze beschikbaar komen (dat doen ze door genoeg aanvallen te raken).

Met de voorwerpen doe je eigenlijk hetzelfde, maar dan alleen in gevechten waar je ze echt nodig hebt. Verder doet dit tweede deel weinig om de boel op te schudden. Er ligt een wat grotere focus op craften, al is dit zeker niet baanbrekend.

Ook heb je beperkte invloed op hoe je kasteel er na zijn herstel uitziet. Dat wil zeggen: iedereen zal dezelfde vier winkels bouwen, maar waar ze komen staan binnen de muren van je kasteel mag jij bepalen. Je kunt de ruimte er tussen trouwens ook versieren met bijvoorbeeld een uilenboom, of een gebied waar jouw soldaten trainen.

Veel stelt het niet voor. Tel daarbij op dat dit deel niks nieuws heeft te zeggen in zijn verhaal, en in plaats daarvan enkel naar andere verhalen verwijst, en je hebt toch een ietwat teleurstellend vervolg. Het einde hint duidelijk naar een derde deel.

Laten we hopen dat ze hier wat meer creativiteit in stoppen. Met de Game of Thrones-verwijzingen die ook in de afsluiting en postgame zitten, hou ik m’n hart vast..