2 weeks Ago
Als je lang genoeg een baan uitoefent, krijg je op een dag in een multifunctionele zaal een fruitmand in handen geduwd. Soms droom ik van mijn fruitmand. Niet zelden volgt op zo’n droom een krantenbericht met de boodschap dat de pensioenleeftijd wordt opgetrokken.
De stok en de wortel nemen in mijn bestaan de vorm aan van een hypotheeklening en een assortiment exotische vruchten. Omdat ik mijn baan inmiddels lang genoeg beoefen, ontvang ik een uitnodiging om mijn expertise te delen. Een mij onbekende man vraagt me bij de twintigste verjaardag van een lokale Oxfam boekhandel enkele anekdotes uit het boekenvak te delen.
Ik mag dan wel op dramatische wijze verzuchten dat ik geheel en al samenval met mijn beroep, net zo goed lig ik dagen op de bank zombiereeksen te bingen. Daar vraagt gek genoeg niemand ooit naar. Door het raam zie ik een groep veelal oudere mensen druk met elkaar keuvelen.
Ze lijken me volmaakt gelukkig. Ik volg hun bewegingen tussen de slingers die de etalage sieren, voel er meer voor toeschouwer te blijven. Een herderlijk duwtje later sta ik in het centrum van de aandacht.
Ik rekende op een handvol matig geïnteresseerde liefhebbers van wereldwinkelwijn, niet dit kleine garnizoen gepassioneerde vrijwilligers. De aankondiging dat er vanavond een echte boekhandelaar te gast is, lijkt me nodeloos kwetsend. Mijn sluimerende oplichterssyndroom is inmiddels klaarwakker.
Ik dien een uur te praten met een kleine pauze tussendoor. Het woord pauze neemt in mijn hoofd de vorm aan van een reddingsboei. Als ik alle vaag herinnerde anekdotes uit mijn tijd als rondreizend hulpje in Europese boekhandels heb uitgeput, komt de vraag.
Waar droom je nog van? “Een reis langs Amerikaanse boekhandels”, zeg ik spontaan. Het blijkt een collectief gedeelde droom, mij naar een ander continent sturen. “En later een baantje als vrijwilliger bij Oxfam.
” Uit de menigte doemt een fruitmand op..
