Sonic X Shadow Generations Review

Sonic heeft nogal wat misstappen begaan. Vooral de 3D games liggen regelmatig onder vuur van critici. Als we heel eerlijk zijn, stond het ontwerp van de 2D levels ook al haaks op de razendsnelle besturing van de blauwe waas.

Ondanks die wankele kern zijn veel van de Sonic games iconisch en invloedrijk, en kunnen de fans er geen genoeg van krijgen. Die geschiedenis en populariteit werd in 2011 al gevierd met Sonic Generations: een game waar zowel de klassieke 2D Sonic als de moderne 3D variant door hun bekende levels sjeesden. Nu doen ze dat opnieuw in een iets mooiere remaster, ditmaal vergezeld door antiheld Shadow.



Ook Sonic X Shadow Generations is weer een erg sterke viering van Sonics achtergrond en nalatenschap - met al diens gebreken. In eerste plaats is Sonic X Shadow Generations dus een remaster van Sonic Generations. Dat betekent dat de gehele originele game hier aanwezig is - met een nieuw likje verf.

Veel zul je hier niet van merken. De relatief simpele graphics zijn wat scherper, maar het is niet alsof ze opeens de nieuwe generatie hardware volledig benutten. Ook daarbuiten zijn er weinig tot geen toevoegingen die wezenlijk effect hebben op hoe de originele game speelt.

Het is daarom maar goed dat Sonic Generations nog steeds een van de beste moderne Sonic titels is. Althans, de helft is modern. Elk level In Generations is gebaseerd op een level uit eerdere Sonic games en heeft twee varianten: één speelt zoals je van de 2D Sonics gewend bent, en de ander is meer in de stijl van de Adventure titels.

Dat betekent dat ook alle bekende problemen hier aanwezig zijn. Zo zijn de besturing en het camerawerk doorgaans dodelijker dan de vele vijanden en valstrikken. Wel heeft Generations een paar van de best ontworpen levels in Sonic-geschiedenis.

Waar andere games je geregeld dwingen je af te remmen en je zo volledig uit je flow halen, valt dat hier mee. De meeste levels zijn strak ontworpen, spelen lekker vlot en belonen snelle reacties. Ze nemen nog wel eens de controle uit handen van de speler, maar zetten hier in ieder geval toffe set-piece momenten tegenover.

Het nieuwe gedeelte met Shadow staat hier volledig los van: het is een compleet eigen game met een eigen hoofdmenu en save slots. Wel volgt het volledig in Generations voetsporen. Ook in Shadows verhaal race je door levels uit het verleden - alleen is dat dit keer die van de zwarte, edgy egel.

Ook is de scheidslijn tussen 2D en 3D wat minder gedefinieerd. Er zijn weliswaar levels die zich enkel op twee dimensies afspelen, maar - ook gezien de Shadow’s geschiedenis in de games - ligt de focus meer op 3D. Zelfs de hub-wereld is dit keer in drie dimensies, wat betekent dat er een stuk meer te verkennen is dan in die van Sonic.

Shadows verhaal wordt dan wel gepresenteerd als afzonderlijke game, het is wel erg aan de korte kant - zelfs vergeleken met de al vrij beknopte Generations. Er zijn slechts zes werelden met elk twee levels, vier bazen en een dertigtal challenge missies waar je elk in een minuutje doorheen ramt (tien daarvan zijn ook nog eens optioneel). Als je een beetje je best doet, ben je er in een uurtje of 2 klaar mee.

Uiteraard zijn er daarna nog S-ranks te halen en collectibles te vinden, maar je verwacht zeker geen volwaardige nieuwe game. Wel zijn Shadows levels weer uitstekend ontworpen. Ik zou zelfs zeggen dat het levelontwerp op hetzelfde niveau ligt als dat van de originele Generations.

Daarbij schudden Shadows unieke vaardigheden de bekende gameplay nog wat op. Naast Chaos Control, waarmee Shadow de tijd tijdelijk stil kan zetten, ontgrendelt hij gedurende het spel ook allerlei duistere krachten. Hiermee kan hij bijvoorbeeld over water racen, vliegen, of muren beklimmen.

De meest interessante hiervan is de kracht die je vijanden de lucht in laat trappen en weg laat beuken om er vervolgens achteraan te teleporteren voor de genadeklap. Vooral die laatste is erg gaaf gedaan, omdat het ook tijdens het platformen gebruikt wordt. Vaak kun je door een vijand strategisch weg te slaan een geheim pad of sluiproute vinden, bijvoorbeeld.

Shadow heeft dit keer geen geweren dus, maar om hem letterlijk demonische vleugels te zien krijgen, heeft ook wel wat. Het handjevol baasgevechten maakt gretig gebruik van deze krachten en zijn daarmee heerlijk over-the-top. Je vecht wederom tegen de bekende Black Doom en experimentele levensvormen die, net als Shadow zelf, gemaakt zijn om als ultiem wapen te dienen.

Dat leverde in de originele games al gekke gevechten op, maar hier gaat het nog een stukje verder. Je ramt raketten zo groot als vrachtwagens terug naar de gigantische Metal Overlord uit Sonic Heroes bijvoorbeeld, of teleporteert naast het hart van de Biolizard om daar als een Jojo personage tegenaan te rammen. Wel heeft Shadows stukje Generations dezelfde mankementen als dat van Sonic.

De plot is ook hier flinterdun, bijvoorbeeld. Het is immers een compilatie van ‘greatest hits,’ meer dan een op zichzelf staand verhaal. Daarbij: Shadows verhaal vol edgy onzin als ruimtedemonen was nooit heel boeiend.

Ook komt de matige camera en onnauwkeurige besturing weer om de hoek kijken. Zeker in de latere levels wordt je ook nog eens flink afgeremd. Die tragere segmenten kun je deels overslaan door te vliegen (mits je het benodigde aantal ringen hebt), maar dit levert nog meer onberekenbaar camerawerk en besturing op, waardoor het vaak veiliger is de kracht niet te gebruiken dan wel.

Als je een level eenmaal kent, is het enorm bevredigend om het optimaal te doorspelen. De weg naar dat niveau toe is door dit soort problemen vaak onnodig frustrerend..