‘Shrek de Musical’ is onbeschaamd over the top

Shrek is groen en daar moet je het maar mee doen. In de films over de inmiddels wereldberoemde oger ligt die boodschap al duidelijk besloten, maar voor twijfelaars roept Shrek het in de Nederlandse versie van Shrek de Musical ook nog even de zaal in, luid en duidelijk. De woorden vormen het slot van een nummer waarin de personages elkaar aanmoedigen zichzelf te zijn.

Ook – júíst – als die ‘zelf’ afwijkt van wat een ander misschien van je verwacht. Het podium wordt bevolkt door sprookjesfiguren die liefdevol hun roze rondingen omarmen (de drie biggetjes) of graag uitbundige glitterjurkjes over hun stoere vacht dragen (de grote boze wolf). „Wees trots op wie je bent”, zingt het ensemble.



En: „Iedereen is anders.” En: „Toon je ware ik.” Dat zijn stuk voor stuk statements waar weinig tegenin te brengen valt, al helemaal wanneer ze worden gezongen in een familievoorstelling die toch vooral op kinderen lijkt te zijn gericht.

Ze sluiten ook aan op de thematiek van de oorspronkelijke film uit 2001, waarop de musical is gebaseerd. De tegendraadse animatiefilm van DreamWorks trapte toen tegen flink wat heilige Disney-huisjes. De hoofdpersoon was een lelijk groen monster, zijn love interest bleek onder haar smetteloze prinsessenhuidje óók een lelijk groen monster te zijn, en samen deelden ze een voorliefde voor het eten van smerige dingen en het laten van harde boeren.

De grote slechterik was een opvallend klein, tiranniek koninkje dat Farquaad heette (wat gevaarlijk dicht in de buurt komt bij het Amerikaanse scheldwoord fuckwad) en heerste over een zielloos koninkrijk dat verdacht veel weghad van Disneyland. Zijn lengte gaf aanleiding tot grapjes in de categorie ‘die zal wel iets te compenseren hebben’ – hadden de mama’s en papa’s in de bioscoopzaal ook nog wat te lachen. De musicalversie is redelijk trouw aan de plot en de humor die Shrek ooit tot cult verhieven.

Het verhaal over twee ongegeneerde ogers blijft op het toneel overeind staan in deze vrolijke, snelle en uitbundige bewerking, gespeeld door fysiek sterke acteurs in dikke lagen schmink en kleurrijke kostuums. René van Kooten en Linda Verstraten brengen de knorrige Shrek en eigenwijze Fiona met zichtbaar spelplezier tot leven, Qshans Thode is een lekker hyperactieve Ezel en Darren van der Lek speelt Farquaad op zijn knieën – onbeschaamd over the top. Helaas maken het hoge tempo en nog hogere volume (het aantal harde, hoge uithalen is nagenoeg ontelbaar) op den duur wel dat je murw in je stoel achteroverleunt.

Shrek de Musical voelt bij vlagen als het visioen van een kind dat acht pakjes groene zure matten heeft weggeschransd. Ook de liedjes zelf werken soms vermoeiend. Waar de soundtracks van de Shrek-films uitblonken door bijdragen van artiesten als Smash Mouth en Rufus Wainwright, zijn de musicalnummers relatief braaf en conventioneel, met uitzondering van een lied dat nogal plat eindigt in een windenwedstrijd.

Dat is niet iedereens ding, nee. Maar, om met Shrek te spreken: je moet het er maar mee doen..