Seriemoordenaar Dexter is een franchise geworden: hij moordt rustig verder

Hoeveel levens heeft Dexter Morgan? Hoewel het personage al eens is gestorven, net als de serie zelf, is Dexter dit jaar levendiger dan ooit – bijna twintig jaar na de eerste aflevering komen er twee nieuwe Dexter- series uit. De gelikte serie, met een duivels charmante Michael C. Hall als seriemoordenaar die criminelen uit de weg ruimt, begon in 2006 en wist met een mix van duistere humor, suspense en bloed meteen kijkers aan zich te binden.

Dexter bleef tot aan het bloedstollende einde van het vierde seizoen goed en showrunner (serieleider) Clyde Phillips zag dit als een uitgelezen moment om te stoppen op het hoogtepunt. Maar de hogere machten wilden de hitserie niet loslaten. In zijn voortzetting raakte Dexter snel over zijn houdbaarheidsdatum en werd de serie steeds meer een karikatuur van zichzelf.



Deze aftakeling culmineerde in het erbarmelijke slot van seizoen acht – Dexter belandde op elke lijst van allerslechtste eindafleveringen ooit. Enig eerherstel kwam in 2021 met Dexter: New Blood , een tiendelige miniserie over een oudere Dexter die in een afgelegen dorpje probeert te schuilen voor zijn verleden en duistere lusten. Phillips keerde terug als showrunner met de missie om „mensen weer van Dexter te laten houden”.

Of dat lukte? New Blood blies nieuw leven in het personage om vervolgens – spoilers – te eindigen met Dexter die door zijn zoon wordt neergeschoten. Doodbloedend in de sneeuw accepteert hij vredig zijn lot. Volgens sommige fans had de serie het nu voor elkaar gekregen twee keer vreselijk slecht te eindigen.

Wie dacht dat het daarmee klaar was, onderschat de onstilbare honger van streamers naar herkenbare titels om hun portefeuille mee uit te breiden. Zo kan het gebeuren dat een uitgerangeerde seriemoordenaar als Dexter een hele waaier aan nieuwe series krijgt, beginnend met Dexter: Original Sin . Hoe dan? Deze nieuwe serie begint met Dexter die niet dood maar zwaargewond wordt afgevoerd en op de operatietafel letterlijk zijn leven voor zich voorbij ziet flitsen.

Dat is de brug naar 1991, de periode dat twintiger Dexter zijn eerste stappen als seriemoordenaar zet en waarin deze prequel zich voornamelijk afspeelt. Daarnaast is er een tweede verhaallijn, over de periode waarin agent Harry Morgan de moeder van Dexter als informant strikt, die in flashbacks wordt verteld. Original Sin kiest ervoor vervreemde Dexter-fans in te pakken met zo veel mogelijk herkenning.

We zijn weer terug in het vertrouwde Miami, op het moment dat Dexter als stagiair bij de politie op de forensische afdeling begint. Daar treffen we ook jongere versies aan van vrijwel alle collega’s met wie Dexter later zal werken. Die zijn knap gecast en de nieuwe acteurs hebben duidelijk hun best gedaan de oorspronkelijke acteurs minutieus te imiteren.

Uitblinker is Molly Brown als Dexters chronisch vloekende zus Debra, wier grote bek verbloemt dat ze worstelt om als jongste in een moeilijk (mannen)gezin haar plek te vinden. In de oorspronkelijke serie speelde Michael C. Hall in flashbacks schaamteloos zijn jongere zelf door een slechte pruik op te zetten.

Hall, intussen 53 jaar, is in deze serie vervangen door de Ierse acteur Patrick Gibson. De serie eert deze grap door hem ook met een afzichtelijke mat door het leven te laten gaan voordat hij naar de kapper mag. Noem het Dexter -humor en die spat weer van het scherm.

Hall spreekt wel nog steeds Dexters interne monologen in, wat zorgt voor fijne continuïteit. Ook in dit seizoen lopen er weer moordenaars rond die opgeruimd moeten worden, maar het draait om het ontkiemen van Dexters bloeddorst. Een sleutelrol ligt hier voor zijn adoptievader Harry Morgan (Christian Slater), die Dexter wil leren zijn moordlustige driften te beheersen.

We leren meer over Harry’s dubieuze motivatie zich zo te bekommeren om Dexter. Daarvoor haalt Original Sin Harry aardig door het slijk en de gesjeesde Christian Slater staat nog ver af van de gravitas waarmee acteur James Remar gestalte gaf aan het geweten van Dexter in de originele serie. Voor kijkers die weten wat komen gaat, zit de spanning vooral in twee zwaarden van Damocles die boven de plot hangen: het traumatische moment uit Dexters kinderjaren dat hem in een monster zal veranderen en het noodlottige besef van Harry Morgan dat hij dit beest niet heeft kunnen temmen.

Dankzij vlot camerawerk en montage oogt de serie als vanouds. De kenmerkende soundtrack is ook terug, al wordt deze iets te vaak vervangen door nummers die kijkers eraan moeten herinneren dat dit écht de jaren negentig zijn. Technisch zit het dus goed.

Maar de serie stuit op een fundamenteler probleem waarmee prequels vaker kampen: wat voegt hij toe? Dexters coming of age wordt in de oorspronkelijke serie al uitgediept, evenals hoe hij gedoemd is te eindigen. De hoogtepunten uit deze beginperiode zijn al verteld en de details die Original Sin invult zijn overbodig. Bovendien gaat de serie snel voorbij aan sleutelmomenten, zoals zijn eerste moord en Harry Morgans twijfel om hem hiervoor groen licht te geven.

Patrick Gibson groeit per aflevering in zijn rol als sociaal stuntelend roofdier. Al is hij eerder aandoenlijk dan dat je de kriebels van hem krijgt, deels omdat hij niet de ruimte krijgt echt vreemd te zijn. Een gemiste kans, want juist met deze periode zou de serie de enorme afstand die Dexter tot anderen voelt kunnen verkennen.

Een herhaling van zetten dus. Wie daar tevreden mee is, kan zijn borst natmaken. Later dit jaar volgt namelijk Dexter: Resurrection , dat een direct vervolg is op New Blood en de herrezen Dexter volgt in het nu.

Een spin-off over het vroegere leven van de Trinity Killer, Dexters nemesis in het sublieme vierde seizoen, is ook al in ontwikkeling. Zo zijn er straks evenveel Dexter-series als van CSI: Crime Scene Investigation . Overdreven? De première van Original Sin trok in de VS meer dan twee miljoen kijkers.

Dexter is pas aan het opwarmen..