Seks en bedrog in serie over Britse upper class in de jaren tachtig

In de lente van 1999 probeerde de nieuwe commerciële vrouwenzender Net5 een serieuze nieuwsrubriek op te tuigen, Morgen gebeurt het . Dat liep niet zo goed, dus kwam de leiding bijeen om over verbetering te praten. Totdat er iemand binnenstormde die riep: „Er is geneukt in De Bus !” De aanwezige leiding reageerde verheugd op deze welkome ontwikkeling in de realitysoap van zusterzender SBS6.

Niemand had het meer over de nieuwsrubriek. Tot zover de serieuze journalistieke ambities van Net5. Het had zo een episode kunnen zijn uit Rivals , een Disney-serie over de begintijd van de Britse commerciële televisie.



De machtige tv-baas Tony (David Tennant, Doctor Who ) koopt een integere BBC-interviewer Declan (Aidan Turner, The Hobbit ) om zijn tv-zender meer cachet te geven en zo zijn uitzendvergunning veilig te stellen. Declan, als vis-uit-de-kom-personage, komt al snel in de oude rivaliteit terecht tussen tv-baas Tony en diens buurman, sportminister Rupert (Alex Hassell, His Dark Materials ). Klinkt als een Britse jaren-tachtig-versie van Succession , maar de media-industrie is hier slechts achtergrond.

Dit is eigenlijk meer Gooische Vrouwen . In plaats van op het Gooise Matras zitten we echter in indrukwekkende landhuizen in een schilderachtig zuidwestelijk Engels graafschap, tussen de adel en de parvenu’s die allemaal bij elkaar om de hoek wonen. Het draait om expliciete seks, overspel, huwelijksleed, list en bedrog in wisselende allianties.

Iedereen probeert elkaars vrouw of dochter in bed te krijgen. De spil van de serie is voornoemde minister Rupert, een Olympisch springruiter in ruste, nu onoverwinnelijk als de regionale casanova. Aanvankelijk is hij de schurk in het verhaal, maar hij wordt een beter mens onder invloed van de verboden liefde voor de veel te jonge Taggie (Bella Maclean, Sex Education ).

De roodharige Taggie is een soort Assepoester die langs de lijn verbijsterd kijkt naar het immorele spel van de upper class. Rivals , gebaseerd op de gelijknamige roman van Jilly Cooper uit 1988, is ook een zedenschets over de tv-wereld van de jaren tachtig. Gebruikelijk is dat je die door de morele bril van nu krijgt te zien.

Maar dat is hier slechts ten dele zo. De macho-moraal wordt niet echt bevraagd. Mannen bepalen, de vrouwen hebben maar lijdzaam te volgen.

De serie bevat enkele MeToo-gevallen – zelfs een verkrachting – die onder het tapijt worden geveegd. Doen we dat nog steeds zo in een comedy? Er is weliswaar een zwart vrouwelijk personage met macht in geschreven, maar ook zij dient slechts als schaakstuk in de strijd tussen de mannen. Rivals zit ergens tussen soap en romkom, maar is vooral comedy.

Heerlijk luchtig vermaak in een uitzinnige vormgeving vol modeflaters uit de Britse jaren tachtig..