7 hours Ago
Zijn het slechte tijden voor comedians nu onze tenen collectief gegroeid lijken? Sarah Vandeursen vindt alvast van niet. “Er is niks interessants aan humor als het drijft in de middenmaat waar niks spannends aan is hé? Ik denk net dat het super interessant is om nu humor te bedrijven.” Deze week is Sarah Vandeursen te gast in onze podcast Bar Miroir.
Ze zat als panellid in het programma De idioten van Philippe Geubels, ze werkte voor De ideale wereld , presenteerde de tweedelige documentaire Sarah in Genderland en maakte de serie Sarah in Wokeland . En samen met actrice Emilie De Roo was ze de helft van de fenomenale, maffe band Kenji Minogue met absurde West-Vlaamse teksten. Net als al onze gasten brengt ze drie dingen mee naar Bar Miroir die haar geïnspireerd en emotioneel getroffen hebben.
Culturele juweeltjes waar ze kracht of troost uit haalt. Ze begint met een fragment van Mulholland Drive van de onlangs overleden regisseur David Lynch. Dat de film moeilijk of niet te begrijpen valt, vindt Sarah Vandeursen net de kracht van Lynch.
“Waarom moeten we alles begrijpen? Het onderschatten van een kijker kan ik niet vatten. Er zit zoveel schoonheid in iets niet begrijpen. Je kunt de wereld niet begrijpen, da’s ook hoe het leven in elkaar zit.
En dat dat in een kunstvorm of in iets creatief kan zitten, hoe schoon is dat?” “Ik vind het soms moeilijk om om te gaan met het idee dat alles blijkbaar behapbaar moet zijn en meer en meer eenheidsworst wordt. Terwijl : alle magie die rond David Lynch hangt, gaat net over dat het soms ongelofelijk fijn en fantastisch kan zijn om iets niet meteen te begrijpen. Daardoor kan je zelf ongelofelijk veel betekenis geven aan de dingen.
” Een tweede parel die Sarah Vandeursen meebrengt naar de Bar is het album ‘Blood on the tracks’ van Bob Dylan. “Ik kreeg dat album op mijn 18de verjaardag van mijn papa cadeau. Dat was goeie timing, want ik had net mijn eerste liefdesverdriet.
Dat is altijd het heftigst, hé, die eerste keer. Ik dacht: ‘dit komt nooit meer goed’. Hele dagen met de gordijnen naar beneden naar triestige muziek zitten luisteren.
Als mijn kotgenoten passeerden langs mijn kamer, dat was hilarisch achteraf bekeken, want ze hoorden altijd triestige muziek die keihard stond. En vooral: mijn kot gaf uit op straat dus die zagen ook dat het gordijn naar beneden was. Maar ik heb daar wel veel aan gehad.
Ik vond dat echt een ongelofelijke plaat die ik nu ook nog regelmatig draai.” Muziek is belangrijk voor Sarah Vandeursen. “Muziek doet alles.
Ik ben er 100 procent zeker van dat, als ik geen muziek had gehad, dat ik dan echt...
dat ik dan niet bestond. Hetzelfde heb ik met films: als ik die dingen allemaal niet gehad had– ik denk dat meerdere mensen dat hebben – dan zou ik geen ziel hebben. (.
..) Ik ben ongelofelijk dankbaar voor muziek en voor films en voor elke vorm van kunst.
” Sarah Vandeursen laat ons ook luisteren naar de Nederlandse cabaretier Hans Teeuwen. Een van de meest grofgebekte cabaretiers in ons taalgebied. “Dat is altijd interessant vind ik.
Teeuwen heeft lak aan conventies, net als ik. Belangrijk is de manier waarop je die grappen brengt natuurlijk. Als je gewoon lomp hele slechte moppen maakt over moeilijke thema’s, dan ga ik je niet zo tof vinden.
Maar als je als comedian via één of andere omweg kritiek geeft, is dat weer iets anders. In welke mate speel je een rol als comedian op het podium of speel je jezelf? Is het jouw mening die je verkondigt of is dat ook net de bedoeling om voor discussie te zorgen en ons ook te confronteren met dingen als publiek?” Wat Vandeursen brengt bij de grenzen van humor, grenzen die ze graag aftast. “Humor mag redelijk ver gaan toch? Want humor drijft op grenzen? Er is niks interessants aan humor die drijft in de middenmaat waar niks spannends aan is?” Mensen die gechoqueerd worden, lachen ook.
Een lachreactie van de shock, zeg maar. Da’s vaak de lacht die comedians het liefst hebben. Dit zijn dus spannende tijden, het is dus superinteressant om nu humor te bedrijven.
”Hans Teeuwen.
