Ronnie Flex maakt dromen waar met optreden in Carré

De deuren van Koninklijk Theater Carré openen zich. Een gure decemberwind duwt een opgewonden stroom mensen naar binnen. In de foyer hangt een verwachtingsvolle sfeer.

Er wordt gelachen, zachtjes gefluisterd. De bel klinkt, de voorstelling gaat zo beginnen. Opgetogen schuifelen dames in elegante jurken en zorgvuldig opgestoken haar, zij aan zij met heren in strakke pakken en glanzende schoenen, naar hun plaatsen.



De bel zou een grootse opera kunnen aankondigen, of een deftig theaterstuk. Maar dit is een ander soort spektakel: popartiest Ronnie Flex staat op het programma. Drie avonden Carré, alle drie de avonden in drie minuten uitverkocht.

Dresscode: gala. Ronnell Plasschaert (32), alias Ronnie Flex, speelt vanavond een speciale liveversie van zijn album Rémi uit 2017. Het is naar eigen zeggen zijn beste album.

Overal staan televisiecamera’s om dit eerbetoon aan Rémi vast te leggen. Vanavond tilt zijn band The Fam, onder aanvoering van de virtuoze gitarist Ramon Ginton, het album nog een niveau hoger. Het decor is smaakvol maar sober ingericht, de band staat in een u-vorm om Ronnie heen, theaterlampen doen de achtergrond in pastelkleuren oplichten.

Boven de planken hangt een soort grote Akari-lamp, een grote bol die de visuele lichtkunstjes weerspiegelt. Ronnie is bijzonder stijlvol gekleed, in een goed zittend double breasted smoking en donkere zonnebril. Jules Deelder meets Ray Charles.

Of beter, Ronnie Flex meets zijn finale vorm. Zijn droom. Tijdens het eerste nummer, ‘Armen van een Engel’, wordt er nog wat ongemakkelijk in de roodfluwelen stoeltjes op en neer bewogen.

Maar al bij ‘Spook’, het tweede nummer, staat heel Carré te dansen en mee te zingen. Het blijkt toch niet moeilijk om te dansen op een plek als dit. „Dit is toch verdomme de mooiste zaal ooit,” verzucht een zenuwachtige Ronnie, terwijl hij vol bewondering de zaal rondkijkt.

„Deze muziekshit is m’n leven, ik doe dit al sinds m’n dertiende. Dit is een van de mooiste avonden uit m’n leven”, brengt hij zichtbaar geëmotioneerd uit. „Verdomme, wat ben ik blij!” Het publiek is hoorbaar verheugd om erbij te mogen zijn, Carré schudt de hele avond op z’n fundamenten.

Zeker als supersterren Jonna Fraser, Frenna en Lil Kleine als gastartiesten verschijnen, die hun hits van het album spelen – respectievelijk ‘Jouw Seizoen’, ‘Energie’ en ‘Volg Me’. Maar helaas voor die mannen slaat de decibelmeter het hardste aan als Ronnie’s beste vriendin opkomt, die hij nog kent van de popacademie in Rotterdam. Tabitha speelt het wanhopig romantische ‘Is dit over’, en haalt uit, en nog eens, en nog eens.

Ze klimt, klimt en klimt, tot de zaal uiteenspat in een oorverdovend gejuich. Daarna doen ze samen nog het gevoelige ‘Red me’, waarna Ronnie even gaat zitten. Het pak is inmiddels uit, zijn witte hemd tot het laatste knoopje open.

Of we even niet willen applaudisseren, maar hem gewoon even laten praten. De zaal wordt donker, het spotlight richt zich op de kleine jongen uit Capelle. Dan spreekt hij zijn dankbaarheid uit, zijn liefde voor muziek en publiek, voor zijn band en familie, voor zijn Surinaams-Molukse roots, voor zijn collega’s.

Het oorverdovende applaus komt toch. Dan zet hij het laatste nummer ‘Jij/Mij’ in, en haalt raspend uit, als een volwaardig chansonnier. Niet perfect, maar recht uit z’n hart.

Een kleine giechel, alsof ie zelf ook niet gelooft dat-ie het gewoon doet. Maar hij doet het, en die oprechte eerlijkheid maakt hem de ultieme publiekslieveling. Dat geeft hem zijn eigen stijl, zijn authenticiteit.

Ronnie is gewoon Ronnie. En daarmee verkoop je moeiteloos Carré uit..