1 week Ago By Pascal Niesen
The War of the Rohirrim is een film die denk ik voor veel fans (inclusief ik) op papier bijzonder interessant klinkt. Het idee om het verhaal van Helm Hammerhand te verkennen, en 183 jaar terug de geschiedenis van Rohan in te duiken, klinkt als muziek in de oren voor de meeste The Lord of The Rings fans. Helaas staat de film in mijn ogen zijn mannetje niet als je het vergelijkt met de originele trilogie en de oorspronkelijke werken van J.
R.R. Tolkien .
Hoewel The War of the Rohirrim zeker weten een aantal epische momenten met zich meebrengt, komt het niet overeen met de verwachting die ik had voor de film. The Lord of the Rings: The War of the Rohirrim The Lord of the Rings: The War of the Rohirrim speelt zich dus 183 jaar voor de gebeurtenissen van de oorspronkelijke filmtrilogie af. De film begint met het bezoek van koning Freca , de leider van de Dunlendings , die een huwelijk wil voorstellen tussen zijn zoon Wulf, en de dochter van Helm Hammerhand , Hera, die elkaar overigens sinds hun jeugd al kennen.
Hammerhand weigert, waardoor Freca woest wordt en in plaats van oorlog voert met de Koning van Rohan een duel wil hebben met de blote vuist. Helm Hammerhand accepteert en vermoordt de koning van Dunland met 1 stoot. Wulf, die de dood van zijn vader wil wreken, doet er alles aan om Rohan, Hera en iedereen waar zij om geeft kapot te maken.
Het verhaal wordt volledig laten zien vanuit het perspectief van Hera, de dochter van Helm Hammerhand. Een gedurfde keuze, aangezien haar naam niet eens genoemd wordt in de verhalen van Tolkien en er dus best wel aan het plot gesleuteld moest worden. Dit hebben ze overigens niet slecht gedaan; Het verhaal voelt niet als een “de vrouw weet het altijd beter” maar eerder alsof ze wel wijs en sterk is, maar niet beter dan de rest, wat je wel vaker ziet terugkomen bij films en series waar vrouwen de hoofdrol in spelen.
Oppervlakkig Wat ik wel mistte en waar ik me een beetje aan ergerde was de diepgang van het verhaal en de karakters. Veel van het verhaal bleef oppervlakkig, ondanks de 2 uur en 14 minuut lange runtime van de film. De karakters zijn in mijn ogen niet goed genoeg uitgelicht, wat ervoor zorgde dat ik weinig tot geen sympathie of interesse had in het lot van de karakters, en me dus moeilijk kon vinden in de emotionele scenes van de film.
Animatie en visuele stijl Waar ik me overigens niet aan ergerde was de animatie. Legendarische regisseur Kenji Kamiyama van Blade Runner: Black Lotus en Ghost in the Shell: Stand Alone Complex gebruikt in de film een mix van traditioneel 2D anime-geïnspireerde animatie met 3D achtergronden en rotoscoping om een schilderachtige stijl te creëren. De Animatie van The War of the Rohirrim is een van de sterkste punten van de film.
De animatie is op sommige momenten echt prachtig, met vloeiende en epische gevechten die je in een niet-geanimeerde film nooit had kunnen recreëren. De aanval op Rohan is een spektakel, alleen mistte wel het gevoel van schaal en een overzicht van het slagveld die de epische battles van de originele LOTR-films zo fantastisch maakte. Dit had ik overigens met alle battles in deze film, te weinig aandacht aan de daadwerkelijke oorlog die er gevoerd werd, te veel aandacht aan de main-characters, een gemiste kans dus.
Onnodige fan service Natuurlijk kan fan service niet ontbreken in de films van tegenwoordig. Ik had enorme moeite met het verwerken van de sommige scenes, die echt helemaal niks toevoegde aan de film zelf en echt geen plaats nodig hadden in de film, maar ja..
Conclusie The Lord of the Rings: The War of the Rohirrim is niet een totale teleurstelling, maar het is zeker niet op dezelfde plek als de originele trilogie. De keuze om Middle-Earth als anime te laten zien bood een unieke kans om creatieve grenzen te verleggen en nieuwe delen van de wereld van Tolkien te laten zien. Helaas is de potentie die de film had niet benut.
De karakters en het verhaal hebben niet voor genoeg diepgang gezorgd en mij teleurgesteld voor iets waar ik best wel enthousiast voor was..
