Review Venom - The Last Dance: 'een rommeltje'

Venom: The Last Dance is de derde film in de Venom-filmserie, die begon in 2018. De serie heeft het consistent goed gedaan in de bioscoop, ondanks matige reviews van publicaties. Nu komt Sony met een slotakkoord voor de trilogie.

Tom Hardy 's Eddie Brock neemt het in deze film op tegen de buitenaardse vijand Knull en zijn monsterlijke handlangers, terwijl het leger onder Rex Strickland (Chiwetel Ejiofor) jaagt op de symbiotes om de invasie te stoppen. Ondertussen werkt een team onderzoekers om de symbiotes beter te leren begrijpen. Hit and miss Venom: The Last Dance is een uitermate vreemde film.



Het probeert, zoals zijn voorgangers, een actiekomediefilm te zijn met vette actiescenes en hier en daar wat serieuze momenten. Enig gevoel van horror is op dit punt ver te zoeken. De film wisselt ogenschijnlijk zonder gedachte tussen deze uitersten, wat zorgt voor een uitermate verwarrende ervaring.

Het ene moment zit je kniediep in een Tom Hardy stand-up routine, het andere probeert de film je te overtuigen dat personages die je amper kent je volledige emotionele aandacht verdienen. De nieuwe karakters in de film, voornamelijk onderzoekers Teddy Paine ( Juno Temple ) en Sadie Christmas ( Clark Backo ) krijgen zo weinig introductie dat je makkelijk kunt denken dat ze in de eerdere films zaten. De combinatie van ongemakkelijke komedie en CG actie scenes zonder urgentie ruimt praktisch geen tijd in voor karakterontwikkeling of waardevolle introducties.

Hoewel de korte lengte van de film (iets langer dan anderhalf uur) misschien een nadeel is voor de ontwikkeling van de personages, geeft het de film wel een gestroomlijnd gevoel. De grappige momenten komen regelmatig genoeg voorbij dat je blijft zitten en de actie ziet er prima uit. Het is gewoon jammer dat alle karakters - behalve Brock/Venom - verder geen enkele ontwikkeling krijgen en nooit echt in gevaar zijn.

Knull is niet de vijand De marketing voor deze film heeft het veel over Knull, gespeeld door Andy Serkis . Jammer genoeg is dat ongelooflijk misleidend. Knull is minder dan vijf minuten op het scherm te zien, in scènes die lijken op World of Warcraft cinematics uit 2008.

Hij stuurt monsters genaamd Xenophages om de Codex (de sleutel naar Knull's gevangenis) te stelen van Venom, die hem heeft zolang hij en Brock leven. De Codex is alleen zichtbaar voor de Xenophage wanneer hij volledig in 'Venom-vorm' is. Hiermee onthult de film zijn grootste zwakte.

We weten vanaf het begin dat Venom of Brock dood moet gaan om het probleem op te lossen. We voelen niks voor de vijanden, dus hun doel maakt ons niet uit, en de andere hoofdrolspelers krijgen niet genoeg tijd of diepgang om echt interessant te zijn. Het resultaat is een film waarin je weet hoe 'ie gaat eindigen, en het maakt je als kijker niet echt uit of de rest van de personages iets bereiken (uiteindelijk doen ze ook bijna niks in de finale van de film, dus dat komt goed uit).

Venom onthult zijn volledige vorm ook voor de domste, minst logische redenen en elke keer dat mensen daarna bruut worden vermoord door de Xenophages kijkt bijna niemand ernaar om. Ik had wel sympathie voor de hippiefamilie in de film, geleid door Martin Moon ( Rhys Ifans ). Hun rol in het laatste derde deel van de film is totaal onzinnig, maar ze vormde wel de ruggengraat van de meest effectieve scene van de film, waar Brock een moment nadenkt over hoe ver hij is gekomen, en wat hij moet doen om een einde te maken aan het gevecht tussen de Symbiotes en de Xenophages.

Een rommeltje Venom: The Last Dance heeft blij vlagen prima humor en prima actie, maar is in zijn totaal een rommeltje. De humor mist even vaak doel als het raakt, de actie is bruut maar staat te veel op zichzelf en het verhaal voelt enorm afgesloten van de rest van de trilogie, met karakters die de film in worden geworpen zonder de nodige diepgang. Fans van de filmserie zullen zich misschien wel vermaken, maar zelfs dan is de kans zeker aanwezig dat je teleurgesteld de zaal uitloopt.

.