Review: The Lord of the Rings: The Rings of Power – aflevering 2.8 ‘Shadow and Flame’

Na het adembenemende spektakel van ‘Doomed to Die’ nadert Rings of Power nu eindelijk haar langverwachte finale. Na een seizoen dat bol stond van verraad, schokkende onthullingen en heroïsche zelfopoffering, staat de laatste aflevering van seizoen 2 voor de gigantische taak om talloze losse eindjes samen te brengen. Verspreid over de uitgestrekte gebieden van Middle-earth zijn de spelers verwikkeld in gebeurtenissen die zo groots zijn, dat het haast onmogelijk lijkt om alles in één enkele aflevering te laten samenkomen.

De epische veldslag om Eregion is in volle gang, maar tegelijkertijd zijn de Harfoots, de Stranger en Númenor haast vergeten in de schaduw van het geweld. Het lot van Middle-earth hangt aan een zijden draad. Voordat dit tweede seizoen begon, beloofden de makers al antwoorden op vragen die sinds de eerste afleveringen van seizoen één gesteld werden.



Nu we enkele van die antwoorden hebben gekregen — hoewel niet elke Tolkien -purist tevreden zal zijn — komt de serie dichter bij haar ware potentie. De 'mystery box'-aanpak kan verdwijnen, iets wat we in de laatste afleveringen al zagen, waardoor The Rings of Power eindelijk de ruimte krijgt om zijn eigen verhaal te vertellen binnen de wereld van Middle-earth. En dat is een goede ontwikkeling.

Na twee seizoenen durft de serie meer en komt ze zelfverzekerder over. Hoewel ik niet elk antwoord even indrukwekkend vond, lijkt het erop dat de makers dieper in Tolkien’s lore zijn gedoken (en daar soms misschien hun eigen draai aan hebben gegeven). Het eerste seizoen kreeg terechte kritiek, die zichtbaar is meegenomen in dit vervolg.

Dat eerste seizoen kan nu worden gezien als een opzet voor iets groots, waarbij de epische schaal keer op keer werd getoond, duidelijk gemaakt door het geld dat Amazon in de franchise heeft gepompt. En dat is ook nodig, want Tolkien’s nalatenschap is belangrijk, hoewel de serie soms dat punt een beetje miste. Met een duistere wending lijkt de serie nu bevrijd van die beperkingen.

Een lastige taak Vorige week schreef ik al dat de finale van seizoen twee een bijna onmogelijke taak had: talloze losse eindjes aan elkaar knopen met personages verspreid over heel Middle-earth. Ik hield mijn hart vast, maar de makers van The Rings of Power slagen erin de verschillende verhaallijnen op een sterke manier af te ronden, waarbij de centrale thema’s — macht, corruptie en de verleiding van het kwaad — goed uit de verf komen. Het feit dat het verhaal van Sauron , waarin de 'Donkere Heer' vergaand wordt uitgediept, de meeste aandacht kreeg, zegt veel.

Zijn schaduw hangt over het hele seizoen. Als een meester-manipulator komt hij langzaam maar zeker naar voren als slechterik, een charmante bedrieger met een overtuigende façade. De vergelijking met Emperor Palpatine uit Star Wars is dan ook niet vergezocht.

Zijn interactie met Celebrimbor is het hoogtepunt van het seizoen. Wanneer Saurons ware aard eindelijk wordt onthuld, voelt het niet als een plotselinge schok, maar als een zwaard dat het hele seizoen langzaam dieper snijdt. Shadow and Flame De aflevering Shadow and Flame begint echter met Durin IV, die zijn vader bezoekt in de berg.

Koning Durin , verteerd door de kracht van de ring, weigert deze af te doen. Zijn onstilbare honger naar rijkdom leidt hen naar een verborgen grot vol Mithril, het kostbaarste metaal dat er is. Maar zoals ons in The Fellowship of the Ring werd verteld, groeven de Dwergen te diep en ontwaakten zo een oeroud kwaad: een Balrog.

De manier waarop The Rings of Power de Balrog weergeeft, doet sterk denken aan hoe Peter Jackson dit in zijn films deed, al zijn de vleugels hier werkelijk gevormd door schaduw. Een mooie verwijzing naar een passage uit Tolkiens The Lord of the Rings. In een emotioneel moment offert koning Durin zich op om tegen de Balrog te vechten, zodat zijn zoon kan ontsnappen.

Hun gespannen relatie, vol trots en plichtsbesef, zorgt voor een menselijke climax, zelfs wanneer de Balrog de show dreigt te stelen. De koning sterft, en instortende rotsen scheiden prins Durin en Disa van de rest van Khazad-dûm . Zo wordt voorkomen dat de hele stad verwoest wordt.

Het afscheid van deze personages zet de toon voor de rest van de finale. Waar we vorige week niets over The Stranger hoorden, zien we nu hoe hij de Dark Wizard ontmoet. Deze noemt The Stranger een oude vriend, wat wederom hint naar de ware identiteit van de personages.

De Stranger wijst zijn aanbod af wanneer hij merkt dat Poppy en Nori in gevaar zijn. Ondertussen worden in Númenor de getrouwen van de Zeekoningin verraders genoemd, wat Elendil in gevaar brengt. Zijn dochter weet hem echter te waarschuwen voordat hij kan worden gearresteerd.

Bij zijn ontsnapping krijgt hij van de koningin een zwaard dat zijn toekomst zal bepalen: Narsil. Voor de hand liggend, maar..

Terug in Eregion zien we de conclusie van het gevecht dat in de vorige aflevering begon. Celebrimbor wordt langzaam, bijna speels, vermoord door Sauron, die nog steeds de gedaante van Annatar draagt. Voordat Celebrimbor sterft, voorspelt hij dat de Ringen van Macht Saurons ondergang zullen worden en dat één iemand zijn vernietiging zal betekenen.

Hoewel deze voorspelling wat voor de hand ligt — wetende dat Frodo vele jaren later de Ene Ring in een vuurberg zal werpen — vergeef ik het de makers. Ook het moment waarop Sauron een traan laat als hij 'Lord of the Rings' genoemd wordt, voelt wat voor de hand liggend. Maar dan vragen de Orks aan Sauron of hij degene is naar wie ze zochten.

Zijn antwoord: "Ik heb vele namen...

" Galadriel , die met de negen ringen voor de mensen op de vlucht is, komt Adar weer tegen. Adar, genezen door een ring, lijkt weer op zijn oude elfenzelf, maar zodra hij de ring teruggeeft, keert de corruptie terug. Hij wil zijn naam, Adar , terugverdienen, maar wordt verraden door de Orks.

Terwijl Sauron vanuit de schaduw toekijkt, voltrekken de Orks zijn plannen precies zoals hij hoopte. Ze steken hem vele malen in het lichaam, precies zoals hij ze ooit aanspoorde om bij Sauron te doen. Een heftige, gruwelijke scene die wederom een geliefd personage afscheid laat nemen uit de serie.

De teller staat op drie. Een waar spektakel De grootse finale biedt het verwachte spektakel en, als je het mij vraagt, overtreft de serie hier elke andere fantasyserie. Of het nu gaat om het glinsterende Eregion in oorlogstijd of de donderende confrontatie met de Balrog in Khazad-dûm, de visuals zijn fenomenaal.

Ondanks alle gevechten blijft er een sterke emotionele kern. Waar veel fantasyseries hun verhaal in realisme proberen te gronden, viert The Rings of Power de prachtige, lichtgevende wereld van Middle-earth. De serie nodigt ons uit om te genieten van de schoonheid van deze wereld.

Zelfs wanneer het plot soms hapert, blijft de magie overeind. Het laat ons zien dat het niet altijd het zwaard is dat een strijd wint. Soms moeten we het duister omarmen om het licht te vinden.

De kracht van The Rings of Power En precies daar ligt de kracht van de serie. The Rings of Power weet mij te raken, aflevering na aflevering. Ik begrijp dat de serie niet iedereen evenveel aanspreekt, maar het vraagt ons om te herinneren hoe het voelt om in het buitengewone te geloven.

Om je te verliezen in een wereld waarin de strijd tussen goed en kwaad nog volop woedt, vol schoonheid, gevaar en verwondering. Toch zijn er enkele zwakke punten. De verhaallijn van de Harfoots blijft losstaan van het hoofdverhaal en lijkt vooral bedoeld om een luchtiger noot toe te voegen aan de steeds donkerder wordende wereld.

Ik verwacht dan ook dat we hen in de komende seizoenen meer zullen zien. Dit verhaal moet ons nog naar The Shire brengen, toch? The Stranger! En dan, het antwoord waar we al twee seizoenen op wachten: wie is The Stranger? In een emotioneel afscheid wordt hij door de andere ‘ Hobbits ’ bedankt en 'Grand-Elf' genoemd. Omdat ze nog nooit een Elf hebben gezien en hij vergeleken met hen bijzonder groot is, is de verwarring te verklaren.

Kort daarna vindt hij zijn staf, die sterk lijkt op die van een bekende tovenaar uit de Peter Jackson-films. Uiteindelijk valt de naam: Gandalf . En hoewel iedereen dit al aan zag komen, ben ik benieuwd hoe de serie dit gaat verklaren.

Ik leg het even uit. Tijdens de Derde Era, toen Saurons kwade macht weer groeide, besloten de Valar om de Istari — wijzen uit de Maiar — naar Middle-earth te sturen om de volkeren daar te helpen. Manwë koos Olórin, die aanvankelijk aarzelde omdat hij Sauron vreesde.

Maar Manwë overtuigde hem juist om die reden te gaan: angst voor Sauron maakte hem geschikt voor de taak. De Ene Ring, waarin een groot deel van Saurons macht gevangen zat, was vermoedelijk nog steeds ergens in Middle-earth. Olórin gehoorzaamde Manwë's wil en vertrok vanuit Valinor naar Mithlond in het jaar 1000 van de Derde Era.

Hij arriveerde kort na twee andere Istari, Curumo en Aiwendil, op het moment dat de Necromancer zich in het Demsterwold begon te manifesteren. Net als de andere tovenaars nam hij de gedaante aan van een oude man, gehuld in grijs. Als Gandalf begon hij zijn lange reis door Middle-earth, reizend als een zwerver en wijze raadsman.

The Lord of the Rings speelt zich af in het jaar 3018 van de Derde Era, terwijl The Rings of Power zich in de Tweede Era afspeelt — bijna 5000 jaar voor de gebeurtenissen van het originele verhaal. Hoe kan Gandalf er dan nu al zijn? Ik wil antwoorden! The Rings of Power heeft geleerd van zijn fouten Met seizoen twee achter de rug, is duidelijk dat The Rings of Power geleerd heeft van de fouten van het eerste seizoen. De serie weet beter wat ze wil doen, maakt de meeste personages interessanter en duikt dieper in de wereld van Tolkien.

Hoewel ik het niet overal eens ben met de keuzes van Amazon, en de schaduw van Peter Jackson’s films nog steeds over het project hangt, begint de show eindelijk een eigen plek in de Tolkien-franchise te claimen. Middle-earth is opnieuw een plek van verwondering, gevaar en onweerstaanbare aantrekkingskracht. Laten we hopen dat seizoen drie niet weer twee jaar op zich laat wachten.

.