Pommelien Thijs gaf op Pukkelpop hét popconcert van het weekend ★★★★☆

Het weer gaat alle kanten uit op Pukkelpop. Zon! Regen! Zon én regen! Vandaag dwarrelde er zowaar een kostbaar snééuwvlokje op de Main Stage. Je zag haar blinken van ver, schitteren langs alle kanten en veel te snel weer verdwijnen.

Ze heette Pommelien Thijs en ze blies hét popconcert van het weekend als een kushandje over de wei. Liveblog: Volg Pukkelpop vanop de eerste rij via de liveblog De camping was leeggelopen, de brancards stonden te wachten voor de frontstage, beducht voor appelflauwtes, en rond de Marquee, de Dance Hall en de Boiler Room was het muisstil – her en der zag je tuimelkruid voorbijdwarrelen. Maar voor de Main Stage was een massa van Fred again.

.-achtige proporties samengetroept, vaders en dochters, moeders en zonen, trotse hipsters en héél verwarde Queens of the Stone Age-fans. De podiumbekleding was sober: een in het wit geklede, vijfkoppige (uitstékende) band en een met mos begroeid drumplatform, dat is alles.

Want wat zou je inzetten op toeters en bellen als je de songs (opener ‘Entertainment’ vatte meteen heel veel samen) én de frontvrouw hebt? Pommelien! Ik zal het hier nog een paar keer roepen. Pommelien! Je kunt het hebben over de leuke gitaarsolo die ‘Entertainment’ mocht opleuken, over de springende wei tijdens ‘Hypothetisch’, over een van a tot z meegezongen ‘Erop of eronder’. Maar Pommelien! Zij was de lijm die alles samenhield, het aan de einder afgetekende noorderlicht: waarom zou je naar iets anders kijken? Vanaf de Main Stage oefende ze meer aantrekkingskracht uit op de wei dan de aarde op de maan.

Alles aan haar is naturel en moeiteloos en mooi. Wie zegt dat Pommelien Thijs kindermuziek maakt, luistert niet. Het zijn gelikte songs, ja, even geschikt voor Radio 2 als Studio Brussel, so what? Luister naar haar teksten, en je hoort iemand die de wereld áánvoelt.

Neem nu de levenswijsheid van ‘Zilver’: ‘Kinderen vervreemden in de straten vol gevechten / Oude mannen maken wetten over nieuwe vrouwenrechten / En ze zien geen kleur, dan is er ook niks meer te leren / De enige schuld ligt bij zij die protesteren.’ Et tu? Tijdens ‘Meisjes van honing’ bedacht een collega die slimmer is dan ik: ‘‘Zij is alles wat ook mij is’ is intersectioneel feminisme in één zin. Eat your heart out, Susan Sontag.

’ Pommelien! De wei ging van kapot geschreeuwd (die hairmetalgitaarsolo van Cedric Siegers tijdens ‘Dunne lijn’!) naar extreem geëmotioneerd (die huilende blikken, zilte tranen en naar de hemel gerichte vuisten tijdens ‘Kleine tornado’!). Nog zo’n mooie zin: ‘Tornado weet: de storm gaat liggen.’ Beetje rock, beetje elektronica, véél pop: Pommelien at de wei op zoals ik later vannacht, omstreeks drieën, een Bicky Rib met extra kaas.

Mooiste bordje? “You’re my safe place.” Mooiste samenwerking? Geen Bazart tijdens ‘Hou mij vast’, wél De Man zelve tijdens de Bart Peeters-cover ‘Groot zijn in iets kleins’. Mooiste bindtekst? “Ik denk vandaag extra aan Paula Leysen, mijn overgrootmoeder.

We moeten haar missen, maar ze is 102 geworden. Ze heeft twee wereldoorlogen meegemaakt. Tijdens de tweede is ze getrouwd.

Haar trouwkleed was gemaakt uit oude parachutes. Dus mijn outfit vandaag óók.” Na het afscheidsnummer (een bijna cathartisch ‘Ongewoon’), na de buiging, ná het sowieso lang echoënde applaus, trad het publiek me bij: “Pom-me-lien! Pom-me-lien! Pom-me-lien!” “Wat als ik moeilijk ben om van te houden?” vroeg ze zich op een bepaald moment af.

“Wat als het makkelijk was als één-twee-drie? Wat als het vanzelf ging? Wat als in kutte dagen alles maar zo simpel was?” Pom-me-lien!.