18 hours Ago
Na de universiteit had ik stage gelopen bij het Europees Parlement in Luxemburg, maar het eurocratenleven was niets voor mij. Ik wilde journalist worden, het liefst ergens in het zonnige zuiden van Europa. Dus besloten mijn vriend Paul Ames en ik op een avond onder het genot van een drankje Engelse kranten in Spanje en Portugal aan te schrijven om onze diensten aan te bieden.
Het enige antwoord kwam van Paul Luckman, uitgever van Algarve News and Magazine (nu The Portugal News ). Hij had verslaggevers nodig, zei hij. Binnen een paar dagen was ik geland in dit vreemde land van verblindende zon, rotsachtige baaien en varkensvlees met mosselen als lunch.
De redactrice Jane liet ons vriendelijk de kneepjes van het vak zien en vertelde ons toen dat ze wegging om een baby te krijgen en niet van plan was om terug te komen. "Paul, ik wil dat jij het tijdschrift redigeert", zei hij, "en Peter, ik wil dat jij de krant redigeert." Na amper een maand in de Algarve hadden we een mini-uitgeversimperium geërfd.
Let wel, op dat moment waren we het hele redactieteam . Ik had geen idee hoe ik een krant moest redigeren, laat staan een krant in Portugal, maar ik wist wat ik leuk vond. Terug in Groot-Brittannië was de krant The Independent net gelanceerd en een toonbeeld van strak, elegant design.
Ik liet een exemplaar zien aan onze ontwerpers João en Filipe. "Kun je het er ook zo laten uitzien?" Iets verderop in de geplaveide straat was het kantoor van een ruig bebaarde Ulsterman die freelancer was voor de krant. Toen ik aanklopte zat hij over zijn typemachine gebogen, met een fles SuperBock op het bureau.
"Len Port", kondigde hij aan, "Als in portwijn. " "Laat elke twee weken een plekje vrij voor het hoofdverhaal", ging Len verder. "Ik zal het vullen.
" Primeur na primeur Hij hield woord. In de daaropvolgende 18 maanden publiceerden we de ene na de andere primeur over voortvluchtigen, timesharingoplichting, mysterieuze sterfgevallen en verdwenen liefdadigheidsfondsen. Terugkijkend weet ik niet zeker of het wel zo'n geweldige reclame was voor de Algarve, hoewel onze uitgever - een gepassioneerd voorvechter van de regio - nooit klaagde.
Het glossy zustertijdschrift, met het werk van de getalenteerde Algarviaanse fotograaf (en uitstekende vertaler) Nuno Campos, was echter een showcase. We ploeterden in een gehavende Renault 4 langs de hele kust en deden onderzoek van Sagres tot Olhão, van Alferce tot Alcoutim en ontmoetten onderweg traditionele smeden, cataplana-makers en octopusvissers. Ik herinner me lekke banden op rotsachtige bergwegen en te veel ongelukken op de EN125 .
We interviewden de voormalige bokser Henry Cooper die golfde in Penina, de Wimbledon-ster Roger Taylor die de tennisacademie runde in Vale de Lobo en de Portugese voetballegende Eusebio die Lagos bezocht. Als journalistieke oefening werd ik overgehaald om mee te doen aan de Portugese Open squashkampioenschappen in Carvoeiro en op de een of andere manier kreeg ik één punt van de nummer één. Op persdagen werkten we steevast tot diep in de nacht om de krant en het tijdschrift naar bed te brengen.
Het bedrijf was een vroege gebruiker van digitale publicatietechnologie. Het probleem was dat het niet altijd werkte, dus soms moesten we pagina's op de muur plakken. Op een keer had ik te veel lijm gebruikt en tegen de tijd dat de maquette in Lissabon aankwam om gedrukt te worden, waren alle pagina's aan elkaar geplakt.
Terug naar de tekentafel. Uitdagingen Portugees leren was ook een uitdaging. Ik had een Portugese vriendin, Cristina, die ook bij de krant werkte, maar zij was opgegroeid met het spreken van Frans, dus hoewel mijn Frans beter werd, bleef mijn Portugees in de snelpratende Algarve achter.
Tot op een dag, niet lang voordat ik vertrok, het gas in onze flat in Praia da Rocha werd afgesloten omdat de vorige huurder zijn rekening niet had betaald. Tijdens een frustrerende uitwisseling in het Portugees op het gaskantoor ontplofte ik: "Maar ik ben niet José Manuel Vasconcelos da Silva!" "Ben je dat niet?" antwoordde de gasman. Mijn meest aangrijpende herinnering was het verhaal van Harry Heaps, een RAF piloot wiens Wellington bommenwerper neerstortte bij Cabo de São Vicente tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Hij nam contact met ons op om te vertellen dat hij van plan was een bezoek te brengen om de lokale mensen te bedanken die hem en zijn bemanning hadden gered. Het was een prachtig verhaal en er werden officiële plannen gemaakt om de reis te vieren, maar helaas overleed Harry slechts een paar dagen voordat hij zou afreizen. Op een gure, winderige dag in de buurt van Sagres onthulde de Britse honorair consul een gedenksteen.
Ik hoop dat die er nog steeds is. BBC Kort daarna solliciteerde ik naar een baan als stagiair bij de BBC in Londen. Toen ik aankwam voor het sollicitatiegesprek, overhandigde ik de jury kopieën van Algarve News.
"Hoeveel heb je hiervan geschreven?" vroegen ze. Mijn tijd in de Algarve was voorbij, maar ik kijk er nog steeds met veel liefde en dankbaarheid op terug. En een levenslange liefde voor deze prachtige regio.
Waarom vertel ik je dit nu allemaal? Omdat ik onlangs een merkwaardig toeval tegenkwam. Mijn zoon Luke, nu in de 20, nodigde de ouders van zijn vriendin uit voor de lunch. Hannah's vader, de voormalige Britse ambassadeur in Portugal, Chris Sainty, was net benoemd tot chief executive van Portugal News.
Terwijl ik herinneringen ophaalde aan Algarve News in de jaren 80, vroeg Chris of ik een stukje wilde schrijven. Met plezier! Peter Barron woont in Extremadura in Spanje, dicht bij de Portugese grens, en bezoekt nog steeds zijn vriend Paul Ames, die in Tavira woont..
