Opgebiecht: ‘Mijn vriend en ik zijn al een paar maanden uit elkaar, maar niemand weet het’

Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat ze liever niet hardop zeggen. In Metro’s rubriek Opgebiecht durft een Metro-lezer dat toch te doen. Deze week: Noa (31), die opbiecht dat haar relatie al een paar maanden over is, maar dat nog aan niemand heeft verteld.

featured-image

Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat ze liever niet hardop zeggen. In ’s rubriek Opgebiecht durft een -lezer dat toch te doen. Deze week: Noa (31), die opbiecht dat haar relatie al een paar maanden over is, maar dat heeft ze aan niemand verteld.

„Ik wist het zeker toen ik Morris leerde kennen, nu zeven jaar geleden: met hem ging ik oud worden. Ik was 26 en hoewel ik nooit in liefde op het eerste gezicht geloofde, na een mislukte relatie en een paar onsuccesvolle dates, realiseerde ik me dat ik daarvoor misschien nooit echte liefde had gekend. Met Morris vlogen de vonken er vanaf en voelde het tegelijkertijd enorm vertrouwd.



Honderd procent We hadden een geweldige begintijd samen, bezochten elk weekend een ander feest, maar konden ook gewoon heerlijk op de bank een filmpje kijken, hadden fijne gesprekken, alles was perfect. Zelfs toen ik na een klein jaar ongepland zwanger werd, gingen we er met de volle honderd procent voor. We hadden voor de toekomst toch wel een kinderwens, dus dan gebeurde het nu iets eerder, ook prima.

Drie jaar later kwam ons tweede kind, een zoon, ter wereld en waren we compleet als gezin. Ik denk dat ik het een jaar geleden merkte, dat Morris afstandelijker werd. Niet onvriendelijk, maar hij was wel ergens anders met zijn gedachten.

Intimiteit weerde hij af, hij zei dat hij ergens mee dealde en ik hem even moest laten, maar dat het wel goed zou komen. Ik denk dat hij me in bescherming nam, en ergens hoopte dat het vanzelf goed zou komen, maar dat gebeurde niet. Een halfjaar geleden biechtte hij aan me op dat hij het niet meer voelde, dat de vonken die er normaal gesproken afvlogen, waren verdwenen.

Een diepe vriendschap, dat voelde hij voor me, maar hij zag zichzelf niet oud worden met mij. Toekomstplaatje aan diggelen Dat vond hij zelf minstens zo moeilijk te verteren als ik. Daarom had hij eerst afgewacht voor hij de knoop had doorgehakt, om zeker van zijn zaak te zijn, ook vanwege de kinderen.

Ik was compleet uit het veld geslagen, boos ook, waarom had hij niet eerder aan de bel getrokken? Dan hadden we er misschien nog samen uit kunnen komen, desnoods met hulp. Maar nee, dit was het pad dat hij zelf had willen bewandelen en hij was zó zeker van zijn zaak, dat relatietherapie al geen optie meer was. En hoewel het verdriet en het gevoel van onmacht overheersten, had ik ergens ook een soort begrip voor hem, zelfs een soort respect.

Het lag ook helemaal niet aan mij, hij wilde echt op een liefdevolle manier van me houden, maar dat was gewoon verdwenen. Neemt niet weg dat ik totaal verbijsterd was, mijn toekomstplaatje aan diggelen. Opgebiecht: niemand weet het nog Morris beloofde me de tijd te geven dit te verwerken.

Eraan te wennen. Ik hoefde ook nog helemaal niet ergens anders te gaan wonen als ik daar nog niet aan toe was, want hij wilde dolgraag die vriendschappelijke band behouden. En ik gaf daaraan toe, want ik wist gewoon niet hoe ik zonder hem verder moest.

Mijn Morris. Of nou ja, niet meer. En nu zijn we aan het oefenen om als gescheiden ouders te leven.

Hij slaapt af en toe bij zijn beste vriend – die als enige afweet van onze breuk – en logeer ik af en toe een nachtje bij een vriendin, voor de ‘gezelligheid’. Want ik wil er in mijn hoofd nog niet aan. De buitenwereld zag in ons ook het perfecte gezin, en als anderen het weten, is het voor mijn gevoel écht over.

Ik kan dat nog niet aan, ik wil het nog niet aan anderen opbiechten. Schone schijn Morris geeft me dus de tijd, is heel begripvol, heeft aangegeven dat we sowieso dit jaar niks aan de woonsituatie veranderen en we kunnen nog gewoon als gezin de feestdagen door, óók naar de buitenwereld. Maar goed, ik realiseer me natuurlijk ook dat dit niet werkbaar is op de lange termijn.

En ik moet er in het nieuwe jaar echt aan geloven. Tot die tijd hou ik de schone schijn op, geniet ik nog even van ons gezin van vier, in deze vorm. Zolang als het duurt.

” Meer lezen over de geheimen van lezers? Deze situaties waren in de afgelopen maanden favoriet: Ook jouw verhaal delen? Meld je aan! Het beste van Metro in je inbox 🌐 Meld je aan voor onze nieuwsbrief en ontvang tot drie keer per week een selectie van onze mooiste verhalen. Reacties.