Opgebiecht: ‘Ik heb spijt van mijn tatoeage’

Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat ze liever niet hardop zeggen. In ’s rubriek Opgebiecht durft een -lezer dat toch te doen. Deze week: Suus (27) heeft spijt van haar tatoeage.

„Nu denk ik: wat bezielde me om in een wildvreemde stad een tatoeage te laten zetten? Bij iemand die geen Nederlands sprak, maar gebrekkig Engels – waardoor het sowieso al tien keer zo moeilijk was om mijn wensen duidelijk te maken? Maar ik was zó vastberaden op dat moment, en ook vol vertrouwen. Heel naïef, realiseer ik me nu. Bewondering Als kind wilde ik al een tattoo.



Ik keek altijd vol bewondering naar mensen die tatoeages hadden en vooral de verhalen die erachter zaten. Het is vaak iets heel persoonlijks, bijvoorbeeld een herinnering aan een dierbare die is overleden, de liefde van een ouder naar zijn of haar kind of een verwijzing naar een spreuk of levensmotto. Niet alle tatoeages waren mijn smaak, van die tekeningen waarbij een heel arm of been was bedekt en waar je geen stukje huid meer zag, dat hoefde voor mij niet zo – maar ieder zijn keuze, natuurlijk.

Mijn moeder vond het vreselijk. Ontsierend, noemde ze alle tatoeages. ‘Je laat je lijf toch niet expres verminken, Suus’, sprak ze me altijd streng toe.

Toen ik een keer zei dat een tattoo me juist prachtig leek, blééf ze er bijna in. Niet voor mijn achttiende en niet zolang ik onder haar dak leefde, dwong ze af – hopende dat het bij een bevlieging zou blijven. Eerst reizen Maar het was geen bevlieging, ik wilde gewoon graag een tattoo.

Al kwam het er in eerste instantie niet van toen ik het huis uit ging. Te druk met mijn studie, sociale contacten, en het was natuurlijk ook niet gratis. Maar ik volgde op Instagram wel verschillende tattoo-artiesten en zag video’s van .

Toen ik vorig jaar was afgestudeerd, wilde ik mijn zuur gespaarde geld liever éérst uitgeven aan een reis door Zuid-Amerika, daarna zou ik gaan sparen voor een tatoeage. Maar op die reis kreeg ik ineens een bevlieging. Wáárom wachten tot ik weer in Nederland was, terwijl het elders goedkoper kon, zoals in Colombia? En ik was daar tóch.

In de tattooshop had ik er ook een goed gevoel bij: alles zag er netjes uit, er werd schoon gewerkt, dit kon niet misgaan. Ook omdat ik precies had uitgeprint welke afbeelding ik wilde hebben. Ik had drie kleine zwaluwen op mijn schouder uitgekozen, die staan symbool voor vrijheid.

Mislukt Vol goede moed ging ik in de stoel liggen, maar toen mijn tattoo-artist halverwege pauzeerde en ik keek, schrok ik me rot: van de drie zwaluwen had hij er twee getekend en ik weet niet wáár ik precies naar keek, maar het leek niet op een zwaluw – eerder een soort mislukte kat. En hij had de tattoos ook nog eens ingekleurd, wat ik juist níet wilde. Verontwaardigd riep ik dat we dit niet hadden afgesproken, maar in gebrekkig Engels riep hij dat dat wel zo was.

Ik vond het afschuwelijk, wilde ook meteen weg en heb het niet eens laten afmaken. Maar ik zat wel met een onafgemaakte tattoo waar ik doodongelukkig mee was, en bij thuiskomst durfde ik mijn moeder bijna niet onder ogen te komen. O, de teleurstelling die ik op haar gezicht aflas, ik zie het nu nog voor me.

De enige optie was óf laseren, of er iets overheen laten zetten. Ik koos voor het laatste, al ging dat me een paar honderd euro kosten. Ik heb gedegen research gedaan en gekozen voor iemand met jarenlange ervaring die hoofdschuddend vroeg wat ik mezelf had aangedaan.

Grotere zwaluw Uiteindelijk heeft hij een grotere zwaluw gezet. Groter dan ik wilde, maar met de wetenschap van wat het eerst was, ben ik er alsnog blij mee. Ik denk wel dat het bij deze tattoo blijft, en áls ik ooit toch nog overstag ga, dan doe ik dat nóóit meer in het buitenland.

” Het beste van Metro in je inbox 🌐 Meld je aan voor onze nieuwsbrief en ontvang tot drie keer per week een selectie van onze mooiste verhalen. Reacties.