Opgebiecht: ‘Ik heb geen zin in logeerpartijtjes, dus lieg steeds dat onze agenda vol zit’

Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat ze liever niet hardop zeggen. In ’s rubriek Opgebiecht durft een -lezer dat toch te doen. Deze week: Rianne (39), die na een mislukt logeerpartijtje met het vriendinnetje van haar dochter geen zin heeft in herhaling van dat tafereel, en daarom maar liegt dat haar agenda vol zit.

„Voor Sita was het natuurlijk geweldig dat haar vriendinnetje Marlou bleef logeren, nu een paar maanden geleden. En ik vond het eigenlijk ook wel leuk: ik herinner me de logeerpartijen met mijn eigen schoolvriendinnetjes nog goed; films kijken, tutten met make-up en tot diep in de nacht keten, tot ergernis van onze ouders, haha. Dat gunde ik Sita ook.



Ze is enig kind en ik voel me soms weleens schuldig dat ze thuis alleen maar door volwassenen wordt omringd. Hiermee hoopte ik haar ook een soort ‘zusjes’ gevoel te geven. Logeerpartijtje Haar beste vriendinnetje Marlou kwam spelen en logeren en vooraf had ik een heel programma bedacht.

We zouden gaan knutselen, een bioscoopfilm bezoeken en ’s avonds pannenkoeken bakken. Sita had er megaveel zin in en toen Marlou er eenmaal was, was het ook echt gezellig. Maar waar de dag leuk begon, merkte ik dat ik aan het einde van de dag best was afgedraaid.

Het hielp ook niet mee dat Marlou prikkelbaar was. Zo had ze een paar keer een huilbui om niets – Sita had blijkbaar een stift afgepakt en meteen weer teruggegeven – en tijdens het avondeten was er ook gedonder. Van alle kinderen in de wereld bleek Marlou namelijk geen pannenkoeken te lusten.

Ook de alternatieven die ik aanbood – frietjes, een broodje hamburger, pasta – vielen niet in de smaak. Ja, droge pasta met een gekookt eitje, dat was het. Enorme heimwee En toen moest het avondritueel nog komen.

Ik had met keten wel rekening gehouden, maar niet met het feit dat Marlou enorme heimwee had. Huilend lag ze op haar luchtbed, roepend dat ze terug wilde naar huis. Ik vond het ontzettend sneu en appte haar moeder, maar die wilde nog even volhouden.

Ze had er wel vaker last van gehad, zei ze, maar dat was van korte duur. Sowieso was dit nieuwe informatie voor me die ik graag vooraf had laten weten, maar oké, we zouden even doorzetten. Wonder boven wonder viel Marlou tegen elven in slaap, maar rond middernacht was het raak en zette ze het op een brullen.

Toen was ik het beu: ik zei tegen mijn man dat ik Marlou naar huis zou brengen. Ontzettend jammer voor Sita natuurlijk, maar zo ging het niet langer. De moeder van Marlou was zich van geen kwaad bewust, maar ergens had ik moeite dat te geloven – ze had immers al vaker heimwee gehad.

Kortom: het slaapfeestje viel nogal in het water. Inmiddels zijn we een halfjaar verder en heeft de moeder van Marlou me al een paar keer geappt om te vragen of ze niet wéér een keer kon komen logeren. Het zou nu al veel beter gaan met de heimwee van Marlou, ze heeft paar keer zonder problemen elders gelogeerd.

Ja, ik gun het Sita natuurlijk, want die was heel verdrietig toen Marlou middenin de nacht naar huis ging. Opgebiecht: leugentje om bestwil Ik zie zo’n logeerpartijtje eigenlijk niet meer zitten. Dat gedoe met dat avondeten, die heimwee.

.. heel sneu natuurlijk, maar het heeft ook effect op mijn nachtrust en ik wil niet weer halsoverkop naar haar huis moeten rijden.

En ik wil Sita ook niet wéér teleurstellen. Maar ja, hoe zeg je dat vriendelijk? Daar ben ik nog niet uit. Tot nu toe kom ik weg met een of ander agendasmoesje of mompel ik iets over drukke weekenden – de echte reden durf ik niet zo goed op te biechten, ik wil niet hard overkomen.

Maar goed, ik verander ook niet snel van gedachte. Spelen? Prima! En slapen mag gewoon thuis.” Ook jouw verhaal delen? Meld je aan! Het beste van Metro in je inbox 🌐 Meld je aan voor onze nieuwsbrief en ontvang tot drie keer per week een selectie van onze mooiste verhalen.

Reacties.