Ontgroening

Het lijkt me ideaal om tegelijk met kroonprinses Amalia de ontgroening van het Amsterdamse corps te doorlopen. Vergis je niet, ik ben mezelf tot op de dag van vandaag dankbaar dat ik nooit enige charme of toegevoegde waarde heb gezien in lid worden van het corps. Maar als je er dan tóch voor kiest, en je moet tóch de ontgroening ondergaan, dan maar nu.

Wanneer het corps onder een enorm vergrootglas ligt en fysieke en psychologische excessen de kop in zijn gedrukt – althans, dat is de bedoeling – en wanneer je wordt vergezeld door een lid van de koninklijke familie, die met haar beveiliging komt. Het is een beetje als een nieuwjaarsduik op Curaçao – eigenlijk telt het niet, hè? Smullen, dat bericht bij Quote maandag. Ik zie al helemaal het gesprek van Amalia met een ouderejaars voor me: „O, wat hebben ze jou allemaal laten doen?” „Nou, ik moest elke dag de Nederlandse vlag hijsen en dan het Wilhelmus zingen.



” „O, dat is geinig. Ik moest veertig bier binnen twee uur drinken en werd daarna hoer genoemd door een stel mannen in te strakke witte overhemdjes.” „Haha.

Awkward.” Niet dat een ontgroening oude stijl nou dezelfde was geweest voor Amalia, laten we eerlijk wezen. Ook dan was de beveiliging erbij geweest.

Aan elk adje zou een uur overleg zijn voorafgegaan. En elke man die het had gewaagd iets seksistisch naar de kroonprinses te roepen – dat was natuurlijk wel traditie daar – was dan onder verdachte omstandigheden verdwenen. Ik denk oprecht dat het voor Amalia zwaarder was geweest als ze vier dagen Lowlands op een lek luchtbed had doorgebracht, met buren die op oneerbiedige tijdstippen hardstyle uit een boxje lieten klinken.

Om haar gebroken nachten dan maar te compenseren met een extra vroeg lauw biertje en wat hitjes van de Sugababes. Want ik snap de hunkering naar een normaal studentenleven best. Of leven überhaupt.

Ze is iemand met normale menselijke gevoelens, maar maakt verder niets mee dat voor medestudenten ook maar enigszins herkenbaar is. Ik denk zelfs dat ze liever wél een vroegere ontgroening had meegemaakt. Zonder beveiliging.

Niet omdat de cultuur van misogynie, vernedering, fysiek en verbaal geweld iets is om te willen meemaken, maar ik kan me voorstellen dat je je dan in ieder geval even mens voelt. Ik snap alleen de keuze voor het corps niet. Ik gun Amalia een plek waar ze vriendinnen kan vinden die niet de historie heeft van het corps.

Voor haar toekomstige netwerk zal ze er ook niet zitten. „Ik ga straks aan het werk bij het advocatenkantoor van een maatje.” „Cute.

Ik word koningin.”.