1 month Ago
DEN HAAG - Ze heeft mooie kleren aangetrokken en haar haar en make-up zitten perfect. De 34-jarige Svetlana uit Oekraïne zit rechtop om haar verhaal te doen. De boodschap: hier zit geen ontaarde moeder.
Ze wil graag haar verhaal kwijt en dat verhaal is niet dat ze Victoria, haar dochtertje van zes, heeft mishandeld. Dit is een verhaal in onze serie Bij de Politierechter . Dat is wel wat haar ten laste wordt gelegd.
Ze zou het kind midden op straat hebben geslagen en met haar hoofd tegen een muur hebben gedrukt, op een warme lentedag in 2022 op de Gevers Deynootweg op Scheveningen. Meerdere mensen hebben dat gezien en zijn er zelfs tussen gesprongen. Kan dat kloppen, wil de politierechter weten.
Er komt geen direct antwoord. 'Het was in de periode dat we net waren aangekomen in Nederland. Ze heeft het een en ander meegemaakt in de oorlog en ze was in een toestand dat ze niets hoorde en niemand zag, alleen maar wat ze zelf wilde.
' Svetlana schetst de situatie. Ze is bloednerveus en praat daarom snel. De tolk kan haar amper bijhouden.
Ze vertelt hoe zij en Victoria een paar maanden na het begin van de oorlog bij een gastgezin in Brabant terecht kwamen. Hoe ze daar voor het eerst weer rustig konden slapen, na de angstige maanden in een schuilkelder in Kiev. Ook vertelt ze hoe Victoria daar op reageerde.
Het meisje concludeerde dat mama niet meer de baas was nu ze niet in een eigen huis woonden. Ze vertelt hoe het kind daarvan lastig en ongehoorzaam werd, ging gillen en schreeuwen. Ook omdat de gastouders veel minder streng waren dan Svetlana, waardoor Victoria dacht dat ze meer mocht.
'Het gastgezin was een veilige opvang, maar niet ons eigen huis', vertelt de moeder. 'Daarom wilden we graag de deur uit. We hebben voor het strand gekozen omdat ze graag in het zand speelt, maar er was een hele harde wind dus we zijn niet lang gebleven.
' 'We moesten ook weer naar huis voor het eten en ze vond van alles niet leuk. Uiteindelijk heb ik een ijsje voor haar gekocht. Daarmee stonden we voor het stoplicht.
Maar bij ons heb je geen fietspaden dus ik trok haar weg want dat vond ik gevaarlijk.' De rechter onderbreekt Svetlana. Hij wil weten of het nou klopt dat ze Victoria die pets in haar gezicht heeft gegeven en haar tegen een muur heeft gedrukt met haar hoofd.
'Nee. Ik heb haar arm gepakt om haar weg te halen van het fietspad. Ik vind dat hele verhaal met die muur ook raar.
Er was geen muur in de buurt.' De rechter wil weten hoe het nu, tweeënhalf jaar later, weer wat beter gaat met het meisje. 'Ja, op school ook.
Ik ben weer wat meer de moeder en de baas.' En hoe gaat het met die moeder zelf? 'Goed.' Svetlana knikt hard met haar hoofd, ze wil de rechter graag overtuigen.
Ze vertelt over de therapie die ze heeft gehad, de sessies met een psychiater en ook dat ze zwemt en werk heeft, wat allemaal helpt om de trauma's te verwerken. De officier van justitie vraagt zich af waarom de getuigen zouden liegen over wat ze hebben gezien hebben. 'Twee mensen die elkaar en u niet kennen en die onafhankelijk van elkaar hetzelfde vertellen.
Waarom zouden die liegen?' Svetlana heeft geen idee. 'Ik wist op dat moment niet eens waarom ik was opgepakt.' De officier merkt op dat niet alleen het meisje zichzelf niet was vanwege de oorlogsmaanden in de schuilkelder, maar de verdachte misschien ook niet.
Svetlana schudt haar hoofd en zegt ferm: 'Het ging juist weer beter met me, doordat ik hier rustig kon slapen. Waarom zou ik een kind redden uit de oorlog en het dan hier slaan? Ik sla haar niet. Ik pak hooguit haar telefoon af als straf.
' De officier vindt de mishandeling desondanks bewezen. De twee getuigenverklaringen zijn wat hem betreft voldoende. Dat Svetlana een stevige borrel op had die dag maakt het er wat hem betreft niet beter op.
Maar misschien kan ze het zich daarom ook niet herinneren. 'Ik vind mishandeling van een kind een hele ernstige zaak. Ze was flink onder invloed en ernstig vind ik dat ze haar gedrag niet erkend terwijl er twee getuigen zijn.
' De officier houdt rekening met de oorlogsomstandigheden in Oekraïne en eist een taakstraf van veertig uur, waarvan de helft voorwaardelijk. De advocaat van Svetlana vraagt om vrijspraak. De getuigenverklaringen zijn niet bruikbaar, zo betoogt hij.
'Getuige één heeft met andere getuigen overlegd voor de politie kwam, dus die kan zijn beïnvloed. Getuige twee stond dertig meter verderop. Dat is twee keer de lengte van deze zaal.
Wat kan je van zo'n afstand zien in een flits?' De raadsman vindt dat niet aan bod is gekomen hoe traumatisch de uren in de politiecel zijn geweest. 'Voor iemand die een aantal maanden in een bunker heeft gezeten en daar niet uit kon, is dat extra traumatisch. En daarbij de vraag: wat gaat er met mijn dochter gebeuren?' Victoria is korte tijd uit huis geplaatst geweest, een extra trauma voor Svetlana.
Het is inmiddels tweeënhalf jaar geleden en sindsdien is er niets meer gebeurd. Een taakstraf, net nu ze een baan heeft? 'Dat lijkt me niet de bedoeling voor een in korte tijd goed geïntegreerde arbeidsmigrant', zegt de verdediging. De rechter vindt de getuigenverklaringen voldoende.
De mishandeling is wat hem betreft bewezen en die had niet mogen gebeuren. 'Maar ik heb inmiddels ook wel een goed beeld gekregen van de hele situatie. De periode dat u net uit Oekraïne bij het gastgezin was, een dochter met gedragsproblemen daardoor, kennelijk wat drank erbij.
' 'Ik zie wat er is gebeurd als een wat onmachtige reactie omdat ze de situatie met haar dochter even niet normaal kreeg. Dat was niet goed, maar inmiddels heb ik begrepen dat de cel traumatisch was, dat het kind kort onder toezicht stond, dan heb ik op dit moment geen enkele reden om mevrouw voor dit incident een straf te geven.' Het belangrijkste is volgens de rechter dat het nu goed gaat met moeder en dochter.
Hij denkt niet dat het nog een keer zal gebeuren. Svetlana wordt schuldig verklaard zonder straf. 'Het beste', wenst de rechter haar tot besluit.
Ze staat op, pakt haar spulletjes en gaat met een strak gezicht richting de uitgang. De namen van Svetlana en Victoria zijn gefingeerd..
