Mike Boddé is bipolair: 'Ik ging niet aan de ecstasy en ik heb geen Maserati’s gekocht'

THEATER Mike Boddé is bipolair: 'Ik ging niet aan de ecstasy en ik heb geen Maserati’s gekocht' Roland Vonk Vandaag, 12:29 • 5 minuten leestijd Mike Boddé bij de presentatie van zijn boek Poolreiziger, in boekhandel Donner. © Roland Vonk Wie ben je als je de wereld en de mensen om je heen steeds anders ervaart? Cabaretier en muzikant Mike Boddé (56) heeft er jarenlang flink mee geworsteld. Hij wist al die tijd niet wat hij nu wel weet: hij is bipolair.

Kun je omschrijven wat dat is, bipolair zijn? “Bipolair betekent: tweepolig. Nou is op zich iedereen tweepolig. We hebben allemaal opgewekte buien en wat meer sombere buien.



Maar bij mij liggen die twee polen, die sombere buien en die heel vrolijke optimistische buien, extreem ver uit elkaar. Dus ik word extreem somber aan de onderkant en veel te opgewekt en veel te zelfverzekerd aan de bovenkant.” En hoe snel gaan die wisselingen in stemming? “Dat kan vrij snel gaan, maar ik heb in de loop der jaren gemerkt dat er tussen die pool bovenin en de zuidpool onderin, allerlei haltes zitten waar je onderweg langskomt.

De ene keer passeer je die wat sneller dan de andere. Maar ik merkte dat bij al die haltes een net wat andere kijk op het leven hoort, en een andere kijk op je omgeving en je vrienden en je familie." Mike Boddé in 2023 en 2008.

© Roland Vonk Dus je hebt jezelf steeds als heel wisselend ervaren, niet als een constante? “Ja, het voelde soms bijna alsof mijn identiteit een beetje vloeibaar was. Want hoe je naar de wereld kijkt en naar de mensen om je heen ..

. dat is wat je bent. Dat is je identiteit, exact.

En als dat verandert, als je de ene week denkt: ‘ik vind jou aardig’, de volgende week ‘ik wil je opvreten’ en de week dáárna ‘nou, hoef ik niet zoveel met je te maken te hebben’, dan wordt het voor die mensen moeilijk, en voor jou zelf óók. Want je weet niet meer wie je bent. Wie de fuck ben ik nou eigenlijk? Ben ik die daarboven of daaronder of die ergens er tussenin? Soms is dat moeilijk.

” Mike Boddé in de tijd dat hij nog typetjes speelde in komische tv-programma's. © Screenshot De worsteling met depressiviteit ken ik helaas ook, maar er is ook dán voor mijn gevoel altijd een soort gezonde waarnemer in mij die naar mij kijkt en zegt: ja, je voelt je nú wel niet goed, maar dat gaat over. “Ja, zo’n waarnemer heb ik tot op zekere hoogte ook wel.

Maar doordat die polen zo extreem zijn, verlies je die gezonde waarnemer soms een beetje uit het oog. Gelukkig heb ik dan mijn vrouw als gezonde waarnemer die bij een wild plan zegt: ‘Weet je wat, ik vind het een leuk idee, maar laten we over een week kijken hoe het er dan voor staat’. Zij ziet het eerder dan ik.

Al moet ik wel zeggen: een paar jaar geleden heb ik nog een depressie gehad en die ging veel minder diep dan voorheen. Onder andere omdat ik wíst dat die voorbij zou gaan, en omdat ik een anker had in de wereld, namelijk: ik weet dat muziek mijn werk is, en ik weet dat ik van mijn vrouw houd, van mijn gezin, van mijn familie. Dat geeft je houvast in het leven.

” Je hebt in 2010 het veelgeprezen boek Pil geschreven over je zoektocht naar een medicijn om je van je depressie af te helpen. Die pil was uiteindelijk toch niet zaligmakend? “Nee, begin jaren negentig had ik een ernstige depressie. Daar ben ik uitgekomen dankzij het middel Anafranil.

Ik ben er enorm van aangekomen, en ik had altijd een droge mond. Nadat ik dat medicijn 25 jaar had geslikt, kreeg ik gebitsproblemen. En ik had geen zin om al op m'n 56ste aan een kunstgebit te denken.

Dus ben ik iets anders gaan proberen.” Wat begin 2023 tot een soort crisis heeft geleid. “Ja, ik kwam toen toevallig een keer bij de cardioloog.

Die zei: ‘Goh, ik ga je geloof ik maar even niet op de fiets zetten, want je bloeddruk is 220 over 160. Dat ga je denk ik niet overleven.’ Dus er moest wat gebeuren.

Met de psychiater ben ik toen gaan zoeken naar andere medicijn. Dat blijf ik de komende twintig jaar slikken.” Mike Boddé bij de presentatie van het boek Poolreiziger in boekhandel Donner.

© Roland Vonk Er zijn heel wat verhalen van mensen die in een manische toestand idiote dingen doen. Was dat bij jou niet het geval? “Nee, gelukkig waren bij mij de toppen nooit zó extreem hoog. Dus ik ging niet in een week met dertig mensen naar bed, ik ging niet aan de ecstasy en ik heb geen Maserati’s gekocht.

Ik heb wel gekke dingen gedaan, maar niet dat soort ontwrichtende dingen waar je later vreselijke spijt van krijgt. In hyperactieve periodes slaap ik weinig en schrijf ik heel veel. Het is niet noodzakelijkerwijs ook allemaal heel goed, maar die productiviteit pik je dan weer even mee.

Ik heb in de afgelopen twee jaar denk ik wel dertig liedjes en veertig pianostukken geschreven. En daar zitten toch ook een hoop leuke dingen bij. Ja, en twee boekjes.

Maar ik ben gelukkig niet zoals de componist Robert Schumann die in een manische periode de helft van zijn oeuvre schrijft en daarna van de brug springt.” Mike Boddé: 'In hyperactieve periodes slaap ik weinig en schrijf ik heel veel.' © Roland Vonk Je hebt over je bipolariteit ook weer een boek geschreven, Poolreiziger.

Waarom wilde je nog een keer met je geestelijke problemen naar buiten treden? “Nou, er waren allerlei redenen. Ten eerste vond ik het zelf fijn om op te schrijven wat ik ervoer. Dat brengt het een beetje in kaart.

Verder: op het eerdere boek Pil heb ik zoveel reacties gehad, echt duizenden reacties, van mensen die zich op de een of andere manier met mij identificeerden, dat toen ik ineens een andere diagnose en een andere pil kreeg, ik dacht: dat moet ik ze voor de goede orde wel even vertellen.” De twee boeken die Mike Boddé schreef over zijn geestelijk welbevinden. © Coverart En je kunt met zo’n boek andere mensen helpen, want het scheelt denk ik als iemand die enige bekendheid heeft en als min of meer succesvol wordt gezien, zich uitspreekt over zijn geestelijke worsteling.

“Ja, dat hoop ik. Het taboe rond depressie is wel geslonken, heb ik het idee. Er is ook wel wat taal ontwikkeld om over depressie te praten.

Je leeft in een zwarte wolk, of je kijkt door een zwarte bril, of je hebt een zwarte hond met je meelopen, dat soort dingen. Maar bipolariteit, met name door die manische fase, is met heel veel schaamte omgeven. En ik denk dat het goed is als er meer over gepraat wordt om die schaamte wat weg te nemen.

Het is al kut genoeg om de kwaal te hebben, maar als je er óók nog eens niet over kan praten is het extra vervelend.” Mike Boddé toert momenteel door Nederland samen met Onno Innemee in het door Mike geschreven muzikale toneelstuk De klootzak en de eikel . Mike & Onno in een door Mike geschreven muzikaal toneelstuk.

© Publiciteit De Klootzak en de eikel.