Met de allereerste Tour of Britain vierde men het einde van de Tweede Wereldoorlog

Volgende week dinsdag begint een nieuwe editie van de Tour of Britain. Door de jaren kwamen er grote namen op de erelijst van de meerdaagse wedstrijd, die ooit ontstond om het einde van de Tweede Wereldoorlog te vieren. WielerFlits duikt in de geschiedenis van de wedstrijd.

Het jaar 1945 zal – zeker vanuit Westers oogpunt – voor altijd worden geassocieerd met het einde van de Tweede Wereldoorlog. Het is echter ook het jaar van de allereerste editie van een wielerwedstrijd, die we nu kennen als de Tour of Britain. De British League of Racing Cyclists (BLRC), een vereniging opgericht door meerdere wielrenners, wilde met het organiseren van een vijfdaagse wielerkoers – de Victory Cycling Marathon – het einde van de Tweede Wereldoorlog vieren.



En daar bleef het niet bij. De BLRC koesterde met zijn gloednieuwe wielerkoers nog grotere ambities: het wilde op termijn uitgroeien tot een Britse tegenhanger van de Tour de France . Dat laatste is nooit helemaal gelukt, zo eerlijk moeten we wel zijn, maar door het pionierswerk van de British League of Racing Cyclists vindt er bijna tachtig jaar later nog altijd een prestigieuze meerdaagse wielerwedstrijd op Britse bodem plaats.

Al liep het in de eerste jaren zeker niet van een leien dakje. De vijfdaagse Victory Cycling Marathon had in de beginperiode te maken met de nodige financiële en sportieve restricties. Doordat de BLRC door de internationale wielerunie UCI niet werd erkend als officiële organisatie, bleef de wedstrijd lange tijd een amateurkoers.

Een sportieve tegenvaller, maar er waren ook financiële strubbelingen. De koers kende zo lastige jaren, tot Quaker – bekend van de ontbijtgranen – naar voren kwam als sponsor. Niet veel later, in 1958, kwam ook Milk Marketing Board aan boord.

Dit zorgde er voor dat de koers een nieuwe naam kreeg, de Milk Race, en bovenal een nieuw elan. De wedstrijd stond ook in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw nog als een amateurkoers op de wielerkalender, maar in 1985 mochten er dan ook eindelijk voor het eerst profs meedoen. De zege ging dat jaar naar de Belg Eric Van Lancker, die in zijn carrière met winst in onder meer Luik-Bastenaken-Luik en de Amstel Gold Race ook zeer succesvol was op klassiek gebied.

De wedstrijd won al snel aan allure en ook financieel ging het de organisatie voor de wind: eind jaren tachtig verwelkomde het met Kellogg’s een nieuwe hoofdsponsor. De Kellogg’s Tour was geboren. Met Robert Millar (die nu door het leven gaat als Philippa York), Phil Anderson, wereldkampioen Maurizio Fondriest, Stuart O’Grady en Marc Wauters verschenen er mooie namen op de erelijst.

Het was echter niet alleen maar hosanna. Na de editie van 1999 besloot hoofdsponsor Kellogg’s zich vanwege veiligheidsissues terug te trekken, en verdween de koers zelfs van de kalender. Na een hiatus van maar liefst vijftien seizoenen keerde de wedstrijd in 2004 – onder een nieuwe naam – weer terug.

De Tour of Britain begon aan een nieuw hoofdstuk in zijn roemruchtige alsook onstuimige geschiedenis. We zijn nu bijna twintig jaar verder en de Tour of Britain staat nog altijd op de kalender, en werd – met uitzondering van het coronajaar 2020 – steevast georganiseerd. Sir Bradley Wiggins, Lars Boom , Dylan van Baarle , Julian Alaphilippe , Mathieu van der Poel en Wout van Aert .

.. Deze toppers waren sinds de eeuwwisseling allemaal een keer (of zelfs twee keer) succesvol op Britse bodem.

Phil Anderson (1991 en 1993), Edvald Boasson Hagen (2009 en 2015), Lars Boom (2011 en 2017) en Wout van Aert (2021 en 2023) konden de wedstrijd twee keer winnen, waardoor zij de recordhouders zijn..