Met Britse onderkoeldheid maakt stripmaker Posy Simmonds gehakt van poseurs

Tijdens de aanstaande editie van het stripfestival van Angoulême wordt het uitgesproken satirische en literaire werk van de Britse stripauteur Posy Simmonds (79) gevierd. Het is een uitvloeisel van de Grand Prix die Simmonds vorig jaar won: de winnaar cureert in het daaropvolgende jaar een aantal exposities en krijgt een grote overzichtstentoonstelling van eigen werk. Het is de eerste keer in 52 jaar dat de Grand Prix van het belangrijkste en grootste Europese stripfestival is toegekend aan een Britse auteur.

De op-en-top Britse Simmonds is cartoonist, (kinderboeken)illustrator en stripmaker met een enorme staat van dienst. Simmonds, stomverbaasd dat ze de prijs won, is pas de vierde vrouw die de Grand Prix wint. „Ik denk altijd dat in een perfecte wereld het geslacht van een prijswinnaar er niet toe doet”, zei Simmonds na de bekendmaking, om te vervolgen met een van haar stokpaardjes: „Maar de wereld is nu eenmaal onvolmaakt en die van de strip is altijd een jongensclub gebleven.



En toch, beetje bij beetje zijn de vrouwen geïnfiltreerd. Daar ben ik er nu eentje van.” Deze reactie kenmerkt haar: mild, verfijnd en toch met een plagerige ondertoon.

Ze straalt het uit. Wat haar overwinning des te mooier maakt: de oeuvreprijs wordt niet door een jury toegekend, maar door honderden collega-stripmakers. Dat gaat in twee etappes.

Iedereen stuurt een drietal namen in en na de eerste ronde blijven er drie gegadigden over. Simmonds nam het daarin op tegen de Amerikaan Daniel Clowes ( Eightball , Ghost World , Monica ) en de Franse stripmaker Catherine Meurisse ( Les grands espaces , dat beslist vertaald moet worden). Deze stemming gebeurt altijd in aanloop naar het festival, waarbij de winnaar van de grote prijs het jaar erna in het middelpunt staat.

Die cureert dan een gedeelte van het festival, doorgaans een of meerdere exposities, en wordt zelf geëerd met een grote overzichtstentoonstelling. Rosemary Elizabeth Simmonds (Berkshire, 1945) studeerde grafisch ontwerp en illustratie en werkt sinds 1972 onafgebroken voor The Guardian . Drie jaar eerder begon ze haar imposante krantenloopbaan bij The Sun , met een dagelijkse cartoon.

In The Guardian vielen vooral haar satirische feuilletons Gemma Bovery (1999, naar de klassieker van Gustave Flaubert) en Tamara Drewe (2007, naar Thomas Hardy’s Far From the Madding Crowd ) in de smaak. Het zijn twee naar het heden verplaatste verhalen die opvallen wegens de mengvorm van tekst en beeld, op een manier die niet gebruikelijk is in het medium. Simmonds wisselt constant tussen uitgetypte tekstdelen en klassieke strippagina’s met kaders en tekstballonnen.

Die mengvorm geeft Simmonds alle ruimte om te excelleren in wat haar werk zo aanstekelijk maakt: met Britse onderkoeldheid heerlijke satire bedrijven. Ze maakt gehakt van poseurs en fileert uitslovers, zoals te lezen is in haar helaas nog niet vertaalde boek Literary Life Revisited . Met die satirische observaties van het moderne Britse leven heeft Simmonds in haar eigen land, maar ook in Frankrijk en Nederland, een zekere cultstatus verworven.

Simmonds werd na de bekendmaking van de prijs getooid met de titel ‘de koningin van de Britse graphic novel’. Zou een figuur in één van haar verhalen dit overkomen, dan zou die het hele idee subtiel maar volledig te gronde richten. Het aantal graphic novels dat Simmonds publiceerde is gering, maar toch zijn de titels onverminderd populair.

Haar twee belangrijkste, vertaalde werken, Gemma Bovery en Tamara Drewe zijn verfilmd, beide met Gemma Arterton in de hoofdrol. Haar laatste graphic novel over een horkerige galeriehoudster, Cassandra Darke , verscheen in het Nederlands in 2019 . Die bescheiden en weinig actuele stripproductie en het feit dat Simmonds op leeftijd is, maakt haar uitverkiezing moedig.

Zelf is ze er eerlijk over, misschien komt er nog één graphic novel. In een interview zei ze: „Het is nog in een pril stadium. Het zit in schetsboeken en ik werk wat scènes uit.

Het staat op het fornuis en het kookt, maar het kan nog even duren.” Toch is de Franse prijs logisch, gezien de status van haar strips in het land dat de strip veel volwassener tegemoettreedt dan bijvoorbeeld Nederland of België. Met name haar bewerking van Flauberts klassieker kon op bijval rekenen.

Ook het feit dat Simmonds’ hoofdpersonen steeds dominante, uitgesproken vrouwen zijn, met een tikje venijn zo nu en dan, slaat aan..