‘Meiden van de Keileweg, 25 jaar later’: Sonja heeft geen seks meer voor geld, ze werkt nu als bdsm-meesteres

Mike staat weer op de stoep bij Lieke. Hij is „haar lieve vriend”, vertelt hij aan documentairemaker Roy Dames. Lieke kijkt toe vanuit de open voordeur.

„Jij bent helemaal niks”, zegt ze. Mike vervolgt: „Alleen, ze gelooft me niet. Ze denkt dat ik vreemdga met allemaal andere vrouwen.



Maar ik ben al vijf jaar met haar samen, Roy. Ik doe echt alles voor d’r.” „Ga voor m’n deur weg”, zegt Lieke.

Maar Mike wil nog niet weg. Hij wil eerst aan Roy laten zien hoeveel hij om Lieke geeft. Het bewijs staat te lezen op zijn lichaam.

Mike rolt de rechterpijp van zijn korte spijkerbroek op: kijk, een hart, groot en rood op zijn dij, met daarop Liekes naam in sierletters. En kijk, dat tekstje op zijn pols: „ Cause all of me loves all of you, Lieke. ” „Laat je lul ook even zien”, zegt Lieke.

„Je lul heb je ook getatoeëerd.” Mike trekt zijn broek een beetje omlaag. Kijk dan.

„Overal staat Lieke.” In 1999 bracht Dames Lieke ook al in beeld. Ze was een van de vrouwen die hij volgde voor de spraakmakende documentaireserie Meiden van de Keileweg , toen nog voor Net5.

In die tippelzone in Rotterdam filmde Dames hoe de vrouwen leefden, waarbij hij weinig aan de verbeelding overliet: het drugsgebruik, het sekswerk. Vluggertjes in auto’s. Een aantal van die scènes wordt opnieuw vertoond in het gelijknamige vervolg dat Dames 25 jaar later maakt, dit keer voor PowNed.

Het initiatief voor dat vervolg kwam van Wendy, die geen rol had in de serie uit 1999 maar wel lang werkte aan de Keileweg. Na alles wat ze daar had gezien en meegemaakt vond ze het belangrijk dat in een nieuwe Meiden van de Keileweg zou worden vastgelegd hoe het de vrouwen nu verging. Zelf heeft Wendy inmiddels drie kinderen en gebruikt ze geen drugs meer.

Ze probeert andere vrouwen te motiveren om ook af te kicken. Sonja is dat bijvoorbeeld ook gelukt. Zij werkt nu als bdsm-meesteres: Dames filmt hoe een klant haar voeten kust.

„Het is niet iets waar ik zelf opgewonden van word”, legt ze Dames uit. „Maar ik kan me er lekker in afreageren, lekker in uiten. Heerlijk.

” Seks voor geld heeft ze niet meer. Net als de andere vrouwen kijkt ze met gemengde gevoelens terug op haar tijd aan de Keileweg, toen drugs en betaalde seks nog wel een groot deel van haar leven vormden. Negen jaar lang.

De Keileweg „was een soort tweede huis. Nou ja – ik had geen eerste huis. Het was gewoon mijn huis, en mijn familie.

” Er verschijnt een wrang lachje op haar gezicht. „Maar wat een familie, hè.” Damen zet zijn hoofdpersonen neer zonder waardeoordeel.

Als interviewer is hij amper aanwezig: wanneer hij de vrouwen hun verhaal laat doen, hoor je hem soms iets bevestigends of meelevends mompelen, maar daar blijft het doorgaans bij. De indruk ontstaat dat hij een goede band met ze heeft. De openhartigheid die daaruit voortvloeit is wat de serie zo sterk maakt, maar brengt – net als in de oorspronkelijke docureeks – soms ook een moeizaam gevoel van voyeurisme met zich mee.

Vooral in het geval van Lieke schuurt dat soms. Na een tijd clean te zijn geweest is ze toch weer begonnen met gebruiken. Je merkt het soms aan haar manier van praten, aan haar rollende ogen.

In vage bewoordingen spreekt ze over een man die ze online heeft ontmoet en met wie ze wil trouwen „op haar sterfbed”. Met die man wil ze samen zijn, maar ze zit vast in haar giftige relatie met Mike (die ook gebruikt). Het ene moment overlaadt hij haar met liefde.

Het volgende ogenblik scheldt hij haar de huid vol. De onvoorspelbaarheid broeit in elke interactie. Het geeft een machteloos gevoel om daar getuige van te zijn zonder in te kunnen grijpen.

„Morgen ga je het meemaken, jongen”, waarschuwt Mike aan het eind van de eerste aflevering na een schreeuwpartij. Hij zit naast Lieke op haar witte bank. Er liggen knuffels van Takkie en Siepie op de rugleuning.

„Wacht maar tot hier iets in de brievenbus komt”, zegt hij. „Er komt hier niets door de brievenbus”, zegt Lieke. Mike staat op, begint weg te lopen.

„Nee, daar bellen ze voor aan.” Hij begint weer te schreeuwen, nu in de camera: „Dát is dan dat wereldwijf waar je vijf jaar lang voor gekropen hebt. Mensen: bij haar uit de buurt blijven.

” De volgende dag vindt Lieke een enorm pakket op de stoep. Niet doen, denk je als kijker – maar ze neemt het toch mee naar binnen. Er zit een teddybeer in.

Bijna net zo groot als zijzelf. ’s Avonds zal Mike wel weer zelf op de stoep staan..