Massive Attack op Lokerse Feesten was geen concert maar een belevenis: het beklijvendste moment kiezen is moeilijk ★★★★★

Massive Attack leverde het absolute hoogtepunt van de Lokerse Feesten 2024 af. Met prachtige glasheldere songs en een visueel overweldigend spektakel, maar evenzeer met de (gast)zangers die het collectief uit Bristol bij had. Alle stemmen uit hun bekendste hits waren aanwezig, aangevuld met het jonge geweld van Young Fathers.

Dat alles groeide uit tot een beklijvend vijfsterren-concert. Eerder op de avond had ook Trentemøller al het goede voorbeeld gegeven. Massive Attack op de Lokerse Feesten was geen concert maar een belevenis.



De triphoppers uit Bristol klonken de hele avond even loepzuiver als overweldigend. Een barrage aan boodschappen deden je nadenken terwijl je oren verwend werden. De kurkdroge beats in ‘Angel’ en ‘Teardrop’ leken recht uit de woestijn geïmporteerd.

De Britten had haast evenveel gastzangers als bandleden bij. Van ouwe getrouwe Horace Andy tot nieuwe favorieten Young Fathers, door 3D als ‘our brothers in arms’ omschreven. Het beklijvendste moment kiezen is moeilijk.

De stem die Deborah Miller bovenhaalde in ‘Unfinished Sympathy’ was alvast bloedstollend mooi. Haar vocale uithalen spookten uren later nog door je hoofd. Vlak ervoor had ze al ‘Safe From Harm’ gezongen, door 3D uit solidariteit opgedragen aan het Palestijnse volk.

Toen enkele jongeren nadien in het publiek ‘Free Palestine’ scandeerden weerklonk er toch ook wat gemor. Elisabeth Fraser was nog zo’n kanjer van een stem. De Tim Buckley-cover ‘Song to the Siren’ vormde muzikaal een fraai rustpunt in het midden van de set, na het eerder prijsgegeven ‘Black Milk’.

Young Fathers kregen drie songs toebedeeld. Na ‘Gone’ kwam ‘Minipoppa’, met even dreigende als pompende beats. ‘Voodoo in my Blood’ was hun hoogtepunt, gebracht met de furie van Kendrick Lamar.

Robert Del Naja en Grant Marshall, samen met Tricky het kloppende hart van de groep, zochten de aandacht amper op. ‘Take It There’ was wel een geniaal moment, met een stortvloed aan hashtags die alsmaar sneller achter de twee opdoken. In het punky ‘Rockwrok’ zat de geest van The Clash, begeleid door boodschappen rond complottheorieën die mensen voor waarheid aannemen.

Massive Attack maakt er een sport van teksten te vertalen naar de plek waar ze spelen. Er volgden dus opvallend veel Nederlandstalige opschriften op de schermen. Die duiding gaven bij een wirwar aan beelden.

Dat deze band je een geweten wil schoppen is algemeen bekend (Banksy, iemand?). In Lokeren werden Amerikaanse bommenfabrieken afgewisseld met beelden van Oekraïne voor en tijdens de oorlog, ging Netanyahu soldaten knuffelen en zag je de tunnels onder Gaza. Flitste Poetin voorbij tijdens de Olympische Spelen in Sotsji.

En werden op de dag van de Pride in Antwerpen beelden getoond van neo-fascisten die holebi’s belaagden. Het publiek werd ook zelf in beeld genomen en gescand. Op het ene voorhoofd prijkte ‘aandachtig’, op het andere ‘trouw’ en op een volgende ‘winkeldief’.

Massive Attack stond evenzeer voor (het) recht van spreken als om gehoord te worden. “We willen een dialoog creëren terwijl de liberale democratieën aan het imploderen zijn”, was de boodschap die voor aanvang al op de schermen getoond werd. De hits lieten even op zich wachten maar stelden niet teleur.

Niemand zingt ‘Angel’ als Horace Andy. ‘Inertia Creeps’ had ook zonder beeld dreiging en ‘Karmacoma’ was met de stem van de boomlange Daddy G de juiste song om de bisronde te beginnen. Er volgde nog een stukje Avicii en 3D bracht aan het slot van ‘Group Four’ zelfs een streep Gigi D’Agostino.

De stroboscopen flitsten tijdens de bissen alsmaar feller. Tot alles plots stopte. En je je verdwaasd afvroeg of je net een koortsdroom beleefd had of een concert had gezien.

Deze tweede passage van Massive Attack in Lokeren was nog feller, furieuzer en beklijvender dan zestien jaar geleden. Het was een doortocht waar nog lang over gesproken zal worden door iedereen die er bij was. Ook het concert van Trentemøller was opzwepend.

Het mocht een wonder heten dat de Deen tot in Lokeren raakte. Het was haast een jaar geleden dat de multi-instrumentalist nog eens op een podium stond. Met zijn nieuwe live-band en een plaat die in september uitkomt wierp de producer zich voor de leeuwen.

De man achter de knoppen stond centraal gepositioneerd, omringd door vier muzikanten. De drums waren zijwaarts geplaatst en gaven evenveel energie aan band als publiek. Het hoofdthema was zwart, met de ontluikende orchidee van ‘Dreamweaver’ als decor.

De focus lag vaak bij de mooie stem van zangeres DISA (Disa Jakobs), die zacht en ijl over de beats zong. Trentemøller dook van de ene song in de andere en was een meester in het creëren van sfeer. Die bouwde alsmaar op.

‘Dreamweavers’ uit de recent verschenen EP bloeide helemaal open. ‘River In Me’ werd door de blonde bassist gezongen, met een klappend drumritme als aanstuwende factor. Trentemøller trok zelf meermaals naar voor, om het publiek aan de rand van het podium te gaan aanvuren.

Dat deed hij ook van achter de knoppen, waar hij zelfs een soort metallofoon bespeelde. Trentemøller verveelde nooit en wisselde regelmatig van bezetting wanneer dat beter bij de song paste. In ‘Vamp’ pompten enkel bas en drums nog, ‘Moan’ werd heel mooi en feestelijk.

Zeker toen er een streep ‘Lullaby’ van The Cure in werd gemixed. De Grote Kaai ging helemaal loos, het feest was nu echt niet mer te stoppen. Trentemøller bouwde verder op die vibe en dook furieus in ‘Cops On Our Tail’.

Meerstemmig gezongen, met fadende gitaren en vrolijke trommels. Het podium werd helemaal onder de rook gezet, waar enkel het opperhoofd zelf even uit opdook om nog meer respons te krijgen. ‘Take Me’ was nog zo’n song die recht uit de catalogus van The Cure leek te komen, of alvast met een bastaardzoon van Depeche Mode was gekruist.

De bassist speelde kundig slide met Corona. Het bier gelukkig, niet het virus. Het publiek at uit de hand van deze vijf uit Denemarken.

Het afscheid na ‘Silver Surfer Ghost Rider Go!’ was er dan ook één in extase en euforie. Dat het concert van Trentemøller op 20 november in de AB al hopeloos uitverkocht is kunnen we na deze passage goed begrijpen. Whispering Songs had het als eerste band niet onder markt.

Al van bij aanvang kwam er meer geruis en gekraak uit hun instrumenten dan noten. Tot plots alles weg viel. Ook de stem van Fenne Kuppens door de micro.

Dat gebeurde niet één, maar twee keer op rij. Technische mankementen die meteen alle vaart uit de start van dit optreden haalden. Er werd van instrumenten gewisseld, de elektronica bleef grotendeels achterwege en er volgde een korte soundcheck op het podium.

Dat waren lange minuten. “We gaan doen alsof dit nooit gebeurd is en opnieuw beginnen”, knipoogde de frontvrouw met de lage stem vervolgens. Om dan meteen een song uit het nieuwe ‘The Great Calm’ in te zetten.

Dat was een keuze met ballen. Maar eerlijk, het momentum kwam er nooit helemaal door. Het wrong wat, die veelal slome postpunk van Whispering Sons in de blakende zomerzon op de Grote Kaai.

Nu, er waren zeker lichtpuntjes. Na ‘Dragging’ haalde Whispering Sons ‘Heat’ boven. Een songkeuze die bij het weer paste.

De band kwam meer los en de ritmes gingen hakkend, hortend en stotend tegen elkaar opschuren. Dat gaf vonken. Het waren de meer uptempo songs als deze en ook een energetisch ‘Surface’ die de Lokerse Feesten beroerden.

Maar het geheel had te weinig consistentie om een uur lang op het grote podium te blijven boeien. Dit was de derde passage van Whispering Sons in Lokeren, we hebben ze al gretiger gezien. Wie tot diep in de nacht voor de dj-set van Röyksopp bleef kwam niet van een kale reis thuis.

Het Noorse duo is al ruim een kwarteeuw bezig en weet nog altijd als geen ander hoe te entertainen. Svein Berge en Torbjørn Brundtland vulden elkaar achter de knoppen en in de songs blindelings aan. ‘Monument’, hun hit met Robyn bouwde prachtig op en was een hoogtepunt, net als ‘Do It Again’ helemaal aan het einde van de set.

De ambient house van de twee was het gepaste slot voor een zwoele zomeravond waar Massive Attack heerste en niemand al aan het einde van de nacht durfde denken. Geselecteerd door de redactie.