Marijns arm raakte verlamd bij een wielerongeluk, nu is hij Nederlands kampioen paracycling

WIELRENNEN Marijns arm raakte verlamd bij een wielerongeluk, nu is hij Nederlands kampioen paracycling Anneke Kortleve 20 juli, 18:59 • 5 minuten leestijd Marijn Snijders © Rijnmond Twee jaar geleden miste Marijn (27) tijdens een wielerwedstrijd een bocht. Zijn leven nam vanaf daar een onomkeerbare wending. En toch klom hij weer in het zadel.

“Eigenlijk keek ik gewoon te veel naar mijn stuur. Waar ik had moeten afslaan, stond een lantaarnpaal. Maar ik keek naar mijn stuur.



” Een veelgemaakte fout, een ongewoon harde val. Marijn klapte tijdens een amateurwielerwedstrijd met fiets en al tegen een lantaarnpaal. Hij kon meteen zijn arm vanaf zijn schouder niet meer bewegen.

Daarnaast had hij zes ribben, een nekwervel, zijn schouder en sleutelbeen gebroken. "Ik dacht meteen: 'Dit is foute boel.' Maar ook dacht ik: ‘Ik ben 25, dit kan heus gefikst worden, toch?” Fantoompijn Toch niet.

Na een paar dagen werd hij overgeplaatst van het Erasmus MC naar de specialistische neuroafdeling van het Leiden UMC, waar de arts hem vrij laconiek vertelde dat hij na de operatie 'op zijn best nog met zijn arm kan zwaaien'. “En toen bleek ik opeens..

.” Marijn hapert even. "Relatief gehandicapt.

" De pijn vanuit zijn hand was haast ondraaglijk. “Alsof iemand de hele dag keihard in mijn hand knijpt. De zenuwen daar zijn afgebroken, dus eigenlijk hoor ik daar niets meer te voelen.

” Het bleek fantoompijn. “Die kwam vanuit de wervels uit mijn nek. Ik krijg er pijnstillers voor, maar het gaat nooit helemaal weg.

” Avontuur en sport Na tien dagen werd Marijn ontslagen uit het ziekenhuis. Thuis lag hij een half jaar in een ziekenhuisbed. Het was lastig voor hem en zijn vriendin Alina om weer een modus te vinden.

“Ze is mijn vriendin, niet mijn verpleger. Toch kwam er veel in het huishouden op haar schouders. Ook moest ze me overal heen brengen.

Daar voelde ik me best wel schuldig over.” Alina: “Ik leerde uiteindelijk dat als hij iets nodig heeft, hij het aangeeft. Niet extra aanbieden, want dat geeft hem een rotgevoel.

” Ondanks dat hij zo hard was gevallen, mistte Marijn het fietsen vrijwel direct. “Het is voor mij echt verslavend. Het is én sporten, én avontuur omdat je door het hoge tempo zoveel ziet.

” Dag en nacht Hij mailde zijn revalidatiearts al na een paar maanden of hij weer kon fietsen. “Mijn revalidatiearts mailde terug met dat hij mij kon begeleiden naar een andere sport. Dat neem ik hem niet echt kwalijk, want 95 procent van zijn patiënten is ook wat ouder.

Niet een supersportieve jongen van halverwege de twintig.” Maar fietsen was wat Marijn wilde. Hij zette door en kreeg uiteindelijk een spalk aangemeten voor zijn onderarm die hij aan zijn stuur kan klikken.

Na negen maanden kon Marijn weer fietsen. Alina: “Vanaf dat moment ging opeens alles beter. Het was een verschil tussen dag en nacht.

Ik zag eindelijk de oude Marijn weer terug.” Kleine kans Hij was niet bang om weer te vallen. “Ik maakte destijds zelf de fout door niet te kijken.

En ik had gewoon pech, met die lantaarnpaal. Elke dag vallen duizend wielrenners. Eén daarvan valt ongelukkig, de rest niet.

Statistisch was de kans klein dat ik nog een keer ging vallen.” Al gauw ging Marijn weer meedoen met wielerwedstrijden. Dit keer op paracyclisch niveau.

Zijn eerste grote wedstrijd was in België. Maar daar waar hij de kans klein achtte dat hij weer zou vallen, viel hij tóch. “Dit keer niet omdat ik niet oplette, maar omdat de groep best groot was en ik naar buiten werd gedreven aan de start.

” Geen optie Hij brak zijn pols. Zijn goede dit keer. “Ik heb maar één arm die het doet.

Ik was nu wél even echt bang geworden.” Zijn ene arm verlamd, van zijn goede arm de pols gebroken. Toch was stoppen met fietsen geen optie.

“Fietsen helpt me door de dag heen. En door het fietsen vermindert mijn pijn, door de endorfine die vrijkomt. Tijdens het fietsen heb ik veel minder last van mijn pols.

” LEES OOK Rogier zag van de een op de andere dag vrijwel niets meer, nu is hij Paralympisch topsporter Maar hoe stap je als je pols weer heel is in het zadel? “Eigenlijk moet je het gewoon weer gaan doen. Het risico weer opzoeken. Weer een wedstrijd rijden en je er gewoon weer tussengooien.

Na een tijdje raak je de angst heus weer kwijt.” Niet zonder succes. Marijn werd deze zomer winnaar op het NK paracyclisch wielrennen.

“Ik ben en blijf competitief, ook al is mijn arm verlamd. Deze wedstrijd winnen, gaf echt een enorme boost.” Het NK wielershirt werd ingelijst © Rijnmond En daar waar deuren zijn gesloten door zijn verlamde pols, gaan er ook deuren open, vertelt Marijn.

Het paracyclen brengt hem op plekken waar hij anders niet zou zijn gekomen. Verbroedering “Vorig jaar was ik op een wereldkampioenschap in Oostende en Italië. Ik was een prima amateurrenner, maar dit soort kampioenschappen had ik nooit kunnen doen toen ik nog een gewone wielrenner was.

Ik vind het heel bijzonder dat ik dit nu mag meemaken.” Hij voelt zich op zijn plek tussen de andere paracyclisten. “Ze begrijpen waar je doorheen bent gegaan.

Tijdens de wedstrijd is er wel echt strijd, maar daarna is het dan juist weer heel gezellig. Iedereen heeft een handicap, en dat verbroedert ook.”.