Kon ik ‘ja’ zeggen tegen een hartoperatie waarover nog zo weinig bekend was?

„Wat is deze operatiekamer mooi groen”, zei ik. „Wat is iedereen aardig.” Eind november vorig jaar lag ik urenlang onder narcose in het Amsterdam UMC voor een hartoperatie die mogelijk mijn leven zou redden: de PEARS .

Een medisch vernieuwende ingreep aan de aorta die wereldwijd bij nog geen duizend mensen was uitgevoerd – ik was patiënt nummer 935. Als wetenschapsjournalist vond ik het razend interessant, als patiënt vond ik het doodeng. Want wat was er al bekend over de wetenschap achter de operatie? Op het moment dat ik op de operatietafel lag, high van de lijm waarmee de elektrodes om mijn hersenactiviteit te meten op mijn hoofd waren bevestigd, was de keuze al gemaakt.



Maar mijn zoektocht naar antwoorden was pas net begonnen. Ik telde het aantal spotjes in de lamp boven de operatietafel: dertig. Toen was ik weg.

Zes jaar geleden zou ik voor een reportage in NRC meevaren op een onderzoekschip over de Atlantische Oceaan. Vooraf was controle door een zeevaartkeuringsarts nodig, en die hoorde een ruisje bij mijn hart. Cardiologisch onderzoek wees uit dat ik was geboren met een BAV: een bicuspid aortic valve .

Een afwijking in de hartklep die bloed doorlaat vanuit het hart naar de aorta – de grote lichaamsslagader waardoor met liters per minuut zuurstofrijk bloed wordt rondgepompt. Die klep zag er bij mij niet uit zoals het Mercedes Benz-teken, opgebouwd uit drie gelijke ‘slippen’, maar als twee halve maantjes met een opening ertussen. Daardoor sijpelde er.