Kingdom Come Deliverance 2 Preview - Middeleeuwse authenticiteit en Tsjechische trots

Kingdom Come Deliverance, het eerste deel in deze middeleeuwse RPG-serie, veroverde harten met zijn realisme en historische diepgang. Nu staat het vervolg, Kingdom Come Deliverance II, voor de deur, en de verwachtingen zijn hoog. Warhorse Studios bouwt voort op het origineel met een groter budget en nog meer toewijding aan authenticiteit.

Ik kreeg de unieke kans om vier uur lang met de game aan de slag te gaan, midden in Tsjechië, op de locatie waar het verhaal zich afspeelt. Of je nu een doorgewinterde speler bent of nieuw in deze wereld, KCD2 belooft een meeslepende reis door de middeleeuwen. Tijdens onze speelsessie kregen we vier uur de tijd om twee saves van Kingdom Come Deliverance 2 uit te proberen.



Drie van die uren heb ik doorgebracht met de proloog van de game (wat uiteindelijk ook echt nodig bleek), terwijl ik de resterende tijd mocht doorbrengen in het virtuele Kuttenberg, om een indruk te krijgen van de ambitieuze middeleeuwse stad die Warhorse heeft gecreëerd. De proloog van KCD2 dient zowel als tutorial als een terugblik op het verhaal van het eerste deel. Warhorse heeft duidelijk geprobeerd om zowel veteranen als nieuwe spelers een vloeiende instap te bieden, en daar zijn ze zeker in geslaagd.

In dit gedeelte van de game leer je eigenlijk alles wat je moet weten: van de diepgaande combat mechanics tot het verfijnde alchemiesysteem. Dankzij behulpzame leermeesters en simpele quests krijg je de basis onder de knie, al voelt het nooit als een typische tutorial. Je wordt namelijk meteen meegezogen in een kort maar pakkend verhaal over Henry en zijn edele companion.

Toch waren deze keuzes vaak niet genoeg om het echt spannend te maken, en de lange duur van de proloog deed er geen goed aan. Drie uur lang was ik bezig met het intro. Hoewel ik me niet echt verveelde, was dat waarschijnlijk omdat ik me in een setting bevond waarin alles om de game draaide en ik weinig afleiding had.

Als ik thuis had gespeeld, was mijn ervaring misschien heel anders geweest. Na die lange uren bevond ik me eindelijk in de open wereld van KCD2, en dat voelde meteen als een sprong in het diepe. Ik was zo gewend geraakt aan het handje dat me door de proloog leidde, dat ik ineens geen idee had wat ik moest doen toen die begeleiding wegviel.

De plotselinge vrijheid was aan de ene kant verfrissend, maar de overgang voelde ook erg abrupt. Helaas kon ik niet lang van deze open wereld genieten; na een kort gesprek met een zigeuner die me een leuke quest wilde geven, moest ik alweer door naar de volgende save. Kutná Hora De tweede save bracht me naar Kuttenberg, oftewel Kutná Hora.

In de tijd van het Heilige Roomse Rijk was dit, na het schitterende Praag, een van de grootste en belangrijkste steden in het koninkrijk Bohemen. De stad was gebouwd op een rijke zilvermijn en huisvestte een Italiaans Hof (een munt), wat haar destijds enorm invloedrijk maakte. Mijn opdracht was om een zij-missie te voltooien waarin ik een Frankfurter moest helpen om een zwaardvechtschool op te richten.

Het stadsbestuur van Kuttenberg verbood echter iedereen die niet tot de officiële, gevestigde school behoorde om een dergelijke school te starten. Mijn taak was om deze officiële school subtiel te saboteren en tegelijkertijd lid te worden van de Duitse zwaardvechtersvereniging. Dit deed ik onder een nieuwe identiteit: Heinrich.

Zonder te veel te verklappen over het verloop van de side-quest kan ik zeggen dat deze goed in elkaar zat, met verschillende manieren om de missie aan te pakken en meerdere mogelijke uitkomsten. Volgens de ontwikkelaars zijn de side-quests vooral bedoeld om spelers iets bij te brengen over de middeleeuwen en het oude Bohemen, zoals in dit geval over zwaardvechtscholen. Daardoor is de vrijheid ook wat groter, uiteindelijk zijn de ontwikkelaars hier niet gebonden aan de geschiedenis.

Zelf was ik vooral nieuwsgierig naar hoe Kutná Hora in elkaar zat en wilde ik de grenzen van het spel een beetje verkennen, of zoals men zegt, een beetje “limit testen”. Na een kort bezoek aan de smid was ik in het bezit van een poleaxe – het ultieme wapen uit de middeleeuwen, groot, krachtig en veelzijdig in gebruik, ook als je de hele stad wilt afmaken. Een directe opvolger Tijdens mijn speelsessie viel het me vooral op dat het tweede deel in essentie niet drastisch anders is dan zijn voorganger.

Kingdom Come Deliverance 2 is gewoon een directe opvolger van het eerste deel, maar dan met een flink hoger budget en daarmee een aanzienlijke stijging in productiewaarde. En dat is, wat mij betreft, geen enkel probleem – eigenlijk is het juist goed. Het eerste deel had veel potentie, maar voelde hier en daar wat onafgewerkt en ruw aan.

De ambitie van Warhorse was duidelijk, maar ze konden die destijds niet volledig waarmaken. Met de middelen en het team dat ze nu tot hun beschikking hebben, lijkt dat hen wel gelukt. Ik zeg "lijkt", want de game is niet voor niets uitgesteld.

Wat ik speelde voelde bijna af, klaar om uitgebracht te worden, maar een uitstel komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Er moeten dus verderop in de game nog wel wat ongepolijste elementen zitten. Omdat KCD2 in veel opzichten trouw blijft aan zijn voorganger, zijn veel van de elementen die het eerste deel zo bijzonder maakten ook hier weer aanwezig.

Dat betekent zowel goede als minder goede dingen. Kingdom Come Deliverance was een unieke game die risico’s durfde te nemen, maar die tegelijkertijd niet iedereen aansprak. Sommige gameplay-elementen kunnen bijvoorbeeld wat 'tedious' aanvoelen.

Als je bijvoorbeeld een potion wilt maken, moet je dat volledig handmatig doen: vuur maken, water koken, kruiden snijden, distilleren en meer. Ik vind dat geweldig en heel immersief, maar ik kan me voorstellen dat anderen dit juist verschrikkelijk vinden. Het beste element blijft echter de combat, die probeert zo realistisch mogelijk te zijn.

Zwaardvechten is moeilijk; je moet verschillende flanken aanvallen, de juiste plekken blokkeren, en elk gevecht voelt als een strijd op leven en dood, waardoor een overwinning enorm bevredigend aanvoelt. Er zijn wel enkele aanpassingen gedaan: de combat is bijvoorbeeld iets vloeiender en logischer gemaakt en zware wapens zoals knuppels en flails zijn ook onder handen genomen. Deze wapens zijn nu wat eenvoudiger in gebruik – je hebt niet meer de finesse die je met een zwaard kunt bereiken, maar in plaats daarvan kun je met brute kracht de helm van een vijandelijke ridder verpletteren.

Echte historie Kingdom Come Deliverance II onderscheidt zich echt door het sterke historische aspect. Warhorse streeft ernaar een ware middeleeuwen-simulator te maken en het koninkrijk Bohemen (het huidige Tsjechië) zo authentiek mogelijk neer te zetten. Ze hebben hier veel voor gegaan, en dat wilden ze graag laten zien.

Na de speelsessie in het virtuele Kuttenberg namen de ontwikkelaars me namelijk mee door de echte stad, om te laten zien hoeveel aandacht ze aan de historische accuraatheid hebben besteed. Sommige gebouwen uit die tijd staan er nog steeds en zijn in de game direct herkenbaar, zoals het Italiaanse Hof en een oude kerk. Andere locaties zijn door archeologisch onderzoek en logisch nadenken gereconstrueerd en aangepast om zo historisch correct mogelijk te zijn.

Dit streven naar historische authenticiteit vind ik bewonderenswaardig. In de huidige game-industrie is dit best zeldzaam. Vaak proberen ontwikkelaars de geschiedenis toch wat spannender te maken of bepaalde aspecten aan te passen, maar Warhorse doet dat nauwelijks tot niet.

Dit brengt echter ook enkele nadelen met zich mee, vooral op het gebied van de RPG-elementen. Zo is er bijvoorbeeld geen character customization – je speelt nu eenmaal als Henry, omdat dat het type personage is dat in die tijd realistisch gezien op avontuur kon gaan. Je hebt daarnaast weinig invloed op de grote gebeurtenissen of het verhaal van de game.

Volgens de ontwikkelaars kan het ook niet anders: “Dit is de geschiedenis en die kan je niet veranderen.” Dit brengt me bij het laatste punt dat ik wil bespreken. Kingdom Come Deliverance II is op een heel unieke manier een nationalistisch product.

De game ademt Tsjechië en draagt met trots uit dat hij daar is gemaakt en zich daar afspeelt. De geschiedenis van het land en de personages worden met de grootst mogelijke zorg behandeld. Dit nationale karakter wordt versterkt door de betrokkenheid van alle actoren die hebben bijgedragen aan de game: van de landelijke en lokale politiek die alles in het werk stelt om van deze titel een succes te maken, tot de kerken en kathedralen die zonder aarzelen hun prachtige gebouwen ter beschikking stellen voor evenementen en om ze in de game op te nemen.

Er is een diepe Tsjechische trots verweven in deze game, en ik kan me nauwelijks voorstellen dat een game als deze op zo'n manier in een ander land gemaakt zou kunnen worden. Dat is iets wat je niet vaak ziet. Trots van Tsjechië Na vier uur spelen met Kingdom Come Deliverance II in het hart van Tsjechië, is het duidelijk dat de game een verfijnde voortzetting is van zijn voorganger.

Warhorse Studios blijft trouw aan de historische nauwkeurigheid en de authentieke sfeer van Bohemen, wat resulteert in een indrukwekkende middeleeuwse ervaring. De proloog biedt een grondige introductie, hoewel de vele cutscenes soms de speelervaring vertragen. De gevechtsmechanieken zijn verder gepolijst, met een verbeterde vloeiendheid en aanpassingen aan zware wapens die de gevechten nog intenser maken.

Kuttenberg komt tot leven met een indrukwekkende historische precisie, en de betrokkenheid van lokale actoren benadrukt de Tsjechische trots die door de game heen sijpelt. Hoewel KCD2 enkele traditionele RPG-elementen mist, zoals uitgebreide character customization, biedt het een diepgaande en authentieke duik in de middeleeuwse wereld. Fans van het eerste deel zullen dit vervolg ongetwijfeld waarderen, en nieuwe spelers zullen hopelijk worden ondergedompeld in een rijke historische ervaring.

.