Kinderlijk simpele geschiedenis van de mens in expressieve hiphopdans in ‘Whispering a Prayer’

Wie is dat, achter dat grote scherm, wie is die schim die vogels doet verschijnen, met een paar vegen inkt mensen creëert, een boom laat groeien? God? Een van de Kami, de natuurkrachten die het leven bestieren die in het Shinto-geloof worden vereerd? Op het scherm dat als achtergrond dient voor Whispering a Prayer , de nieuwe voorstelling van choreograaf Zino Schat, ontwikkelt de tekening zich steeds verder. Van een harmonieus, simpel beeld met enkele vogels, tot een schrikbeeld dat al te herkenbaar overkomt. Schat werkt in Whispering a Prayer samen met de Japanse beeldend kunstenaar Daijiro Hama.

Hij is het die de taferelen creëert die zowel achtergrond als illustratie zijn van de interacties tussen de drie dansers op de vloer, Giulio Hoxhallari, Alice De Maio en Nagga Giona Baldina (het getal drie verwijst naar het harmonieteken Mitsudomoe). Als in een prelude zien we Hoxhallari en Baldina in rust naar vage beelden kijken en luisteren naar een onduidelijke tekst. De Maio speelt met een rode lichtbal op het scherm.



De stevige beat in de soundtrack van Simone Giacomini in het eerste deel van de choreografie zet zich door in de lichamen van de dansers, die hun heupen, schouders en torsen laten meebewegen op de ritmische impulsen. Ze trekken grote bogen met hun armen en benen en laten die soepel overgaan in extreme off-balanceposes of doorvloeien naar bewegingen op de vloer. Intussen verschijnen meer vogeltjes op het scherm, alsof ze zijn opgeschrikt door de activiteit én de groeiende menigte menselijke silhouetjes die Hama laat verschijnen.

Terwijl de soundtrack een toenemende dreiging suggereert, ontwikkelt die zich langzaam naar grimmiger confrontaties. De vredestichter raakt daarbij zelf vermalen tussen strijdende krachten, de harmonie is van korte duur en uiteindelijk nemen gewapende mannen de macht over. Het is een kinderlijk simpele, ietwat ouderwetse voorstelling van alle ellende die de mensen elkaar sinds het ontstaan van de wereld aandoen.

Schats bewegingstaal, eenmaal op gang, is echter aantrekkelijk genoeg en laat een mooie versmelting zien van hiphop en hedendaagse dans, waarbij Hoxhallari uitblinkt met zijn exacte, razendsnelle popping- en lockingtechniek. De Maio en Giacomini contrasteren die met lange lijnen. Met Hoxhallari, een uiterst expressieve danser, heeft Schat een verrassende mix van hiphop en mimedans ontwikkeld die interessante mogelijkheden biedt.

Daarin toont Schat zich opnieuw de enthousiast onderzoekende dansmaker die hij ook in eerdere producties was, bijvoorbeeld in de voorstellingen die hij met ‘zijn’ Fractal Collective maakte. Maar ook wel als een dansmaker die een wat steviger dramaturgische ondersteuning kan gebruiken..