Kelder-overdosis aan de praattafels, maar niemand is verplicht om te kijken

Om het laatste geopolitieke nieuws te duiden, zaten maandagavond aan Eva Jineks avocadotafel drie gasten met kennis van zaken. Onder hun namen verschenen een paar woorden die die expertise benadrukten, als een verklaring voor hun aanwezigheid in de studio. Je had Suse van Kleef.

Onder haar naam stond: Voormalig correspondent Verenigd Koninkrijk. Je had Ron Keller. Onder zijn naam stond: Voormalig ambassadeur.



En je had Jort Kelder. Onder zijn naam stond: niks. Misschien komt dat doordat de kijker inmiddels gewend is geraakt aan de aanwezigheid van Kelder bij Eva (AvroTros) als het aankomt op geopolitieke thema’s.

Amerikaanse verkiezingen? Kelder zit tussen Amerikanisten en correspondenten. Een spoedoverleg van Europese leiders over de veiligheid van ons continent, na een week vol harde woorden vanuit de Verenigde Staten? Kelder zit tussen correspondenten en diplomaten, om dingen tegen ze te zeggen als: „Jij zegt: het gaat niet om geld. Maar het gaat natuurlijk wel om geld.

” Of: „Nee, joh.” Of: „Dat weten we natuurlijk niet.” Daarna legt hij dan uit hoe het wél in elkaar zit.

Terugkerend begrip in die duiding was deze keer ‘huilen’ (afgewisseld met ‘janken’), want dat doen ‘we’ te veel. „Het slachtofferschap, het gehuil, het gezeur over die rechtse speeches – jongens, waar gáát het over. Work together! Doe gewoon je huiswerk!”, zei Kelder.

Dat ‘we’ onze veiligheidssituatie niet op orde hebben, hebben ‘we’ aan onszelf te danken. Ook in Nederland. „Op de SGP na zijn alle partijen ermee akkoord gegaan dat we het leger hebben afgeschaft.

Dan is dit dus de consequentie.” En dat de voorzitter van de veiligheidstop een traan had gelaten in zijn slotspeech, vatte de hele situatie mooi samen. „Dit is dus Europa”, zei Kelder.

„Huilen als een peuter dat we onze zin niet hebben gekregen.” Nu kan ik natuurlijk ook weer huilie-huilie gaan zitten doen over de Kelder-overdosis die ik krijg door elke dag naar praatprogramma’s te kijken en luisteren, maar misschien is het tijd dat ook ik mijn verantwoordelijkheid erken (niemand verplicht mij om al die talkshows te kijken) en eindelijk eens met een oplossing kom in plaats van enkel te klagen. Daar was ik mijn hoofd nog over aan het breken toen ’s avonds Keuringsdienst van waarde begon – ook een AvroTros-programma.

Het team van de keuringsdienst had het deze aflevering druk met het keuren van een populair type bier: de IPA (door sommigen volhardend uitgesproken als ‘iepaa’). Daar circuleren er tegenwoordig een heleboel van. Wat is er nou zo lekker aan een IPA? „Gewoon”, legde een bebaarde man met een IPA’tje in zijn hand uit aan een van de verslaggevers.

„Bier, maar dan lekkerder.” De vrouw naast hem vulde hem aan: „Het is gewoon lekker bier.” Verder was het bier „lekker hoppig”.

Daar draaide het uiteindelijk om: dat er in dit bier meer hop zit, een ingrediënt dat oorspronkelijk werd toegevoegd om het bier langer goed te houden, maar ook zorgt voor een kenmerkende bittere smaak. Al zijn er geen regels verbonden aan hoeveel hop er in bier moet zitten om er het label IPA op te mogen plakken. De verslaggever die het het meest naar zijn zin leek te hebben met dit item was Stefan Stasse, die van de gelegenheid gebruikmaakte om met biersommelier Derek Wals heel veel IPA’s te proeven.

Stasse bracht net als Wals het glas naar zijn neus. „Citrus”, mompelde Wals. Stasse knikte: „Citrus.

” Wals draaide het glas. „Beetje fruit.” Stasse draaide mee: „Beetje fruit.

” Ze namen allebei een slok. „Echt grapefruit, hè”, zei Wals. „Grapefruit, ja”, zei Stasse.

Tegen het eind van het item leken ze beste vrienden. Dat lijkt sowieso een van de gaves van Stasse: onmiddellijk met mensen bevriend raken. En ineens zag ik het.

Trek hem bretels aan, doe hem een strikje om...

ja, dit kan zomaar lukken. Hier is mijn oplossing: we vervangen Jort Kelder stiekem door Stefan Stasse..