Je zou willen dat er geen ramp voor nodig is om de volgende PFAS op te sporen, zegt deze milieuchemicus

Vroeger kreeg niemand in de omgeving van Saer Samanipour en zijn ouders kanker, maar dat is nu anders. Tegenwoordig kent bijna iedereen wel iemand met de ziekte – voor hem zijn dat zijn vader, oma en twee ooms. „Dat is niet gewoon pech”, zegt hij.

„Daar geloof ik niks van.” Tweederde van de ziektegevallen wereldwijd is niet geheel te verklaren door genetica, maar moet gedeeltelijk worden veroorzaakt door omgevingsfactoren. Naar schatting staat 16 procent van de vroegtijdige sterfte in verband met vervuiling.



Dat schrijft Samanipour, sinds 2020 milieuchemicus aan de Universiteit van Amsterdam, met collega’s in een recent opinieartikel in wetenschappelijk tijdschrift JACS , waarin hij in kaart brengt hoe slecht de toxicologie en veiligheidsautoriteiten zijn opgewassen tegen de chemische massaproductie. Schadelijke stoffen in het milieu worden pas ontdekt wanneer het te laat is, zegt Samanipour. Dat was bijvoorbeeld het geval bij PFAS en cfk’s die vanaf de jaren 50 grootschalig werden geproduceerd en decennia later de menselijke gezondheid of de ozonlaag bleken aan te tasten.

Hij denkt dat milieuwetenschappers op een andere manier moeten zoeken naar problematische vervuilingen. Wat is het gevaar van vervuiling? „De productie van chemicaliën is gigantisch. Er is wel een wil om gevaarlijke stoffen op te sporen, maar de problemen zijn te groot en de middelen beperkt.

Als je kijkt naar de chemische rampen tot dusver – zoals PFAS, pcb’s en cfk’s – kun je all.