Indrukwekkende slachtofferverklaring voorgelezen in rechtszaak schietdrama Erasmus MC

SCHIETDRAMA ROTTERDAM Indrukwekkende slachtofferverklaring voorgelezen in rechtszaak schietdrama Erasmus MC Rijnmond Redactie Vandaag, 17:20 • 8 minuten leestijd De gedenkplek bij het Erasmus MC kort na het schietdrama. © Rijnmond In de zaak tegen de Erasmusschutter Fouad L. las ooggetuige en student Jasper dinsdagmiddag een aangrijpende slachtofferverklaring voor.

Jasper stond in het klaslokaal waar zijn docent Jurgen Damen voor zijn ogen werd doodgeschoten. Met enorm veel moed, kracht en gevoel voor zijn vermoorde docent las Jasper onderstaande tekst voor. "Beste nabestaanden van Marloes, Ruby en Jurgen.



Fouad, daar sta ik dan. 28 januari 2025. Eén jaar en vier maanden nadat jij op een meter afstand mijn leven in een hel veranderde.

28 september 2023 was een dag waar ik al een tijd lang naar uitkeek. Het zou mijn eerste les zijn, samen met Jurgen Damen, die ik gaf als student-assistent en in de avond zou ik naar een concert gaan samen met mijn vriendin. Mijn band met Jurgen begon toen ik in mijn eerste jaar van geneeskunde hem als docent had voor het vak consultvoering.

Het was een fantastisch jaar met hem. Zijn kennis was bijzonder groot, maar zijn gevoel voor humor misschien nog wel groter. Hij heeft me tijdens de toets het grootste compliment gegeven wat je van een arts kon krijgen.

Hij vond me een natuurlijke dokter en al op een niveau van iemand drie jaar boven mij. In de loop van het jaar leerde ik hem ook persoonlijk kennen. Iemand met oprechte interesse en die je gewaardeerd liet voelen.

Een hele bijzondere man waarvan die ene dag het begin zou moeten zijn van vele lessen samen en daarbij mooie herinneringen. Jurgen was de reden dat ik solliciteerde bij het team van klinische vaardigheden. Een vak waarbij het lichamelijk onderzoek wordt geleerd aan studenten.

Ontkleed op het ondergoed ervaren zij hoe het is om patiënt te zijn. Het belangrijkste hierbij is om een gevoel van veiligheid te creëren, op het moment dat je het meest kwetsbaar bent. Een gevoel van veiligheid wat volledig kapot gemaakt is.

Op 28 september om 13:30 uur kwam Jurgen het lokaal binnen in zijn maatpak zoals altijd. Hij maakte grapjes dat ik er was voor de moeilijke vragen en dat hij koffie kon gaan halen. Jurgen vertelde over zijn verslaving aan stethoscopen en was net klaar met zijn uitleg over de schildklier.

Totdat er na drie kwartier een deur openging. Ik dacht dat iemand verkeerde lokaal binnenkwam, zoals wel vaker gebeurde. Er werd door het gordijn wat voor de deur zat gekeken, totdat een gezicht zich op Jurgen focuste.

Jouw blik. Je stapte naar binnen, liep tot nog geen twee meter van mij vandaan, trok een wapen tevoorschijn en voordat ik het wist zag ik een groen lampje focussen op Jurgen zijn borstkas: 'Het is tijd, Jurgen.' Ik zie Jurgen neervallen en ik ren achter je langs.

Ik vlucht richting de noodtrap. Dezelfde trap die jij enkele seconden later ook neemt. Het had weinig gescheeld of we waren weer oog in oog met elkaar gekomen.

Wat was er dan gebeurd? Had je me dan ook neergeschoten? Had ik hier dan nog wel gestaan? Alsof dat nog niet erg genoeg was, was jouw plan nog niet klaar. Heel het onderwijscentrum moest van jou in vlammen opgaan. Het onderwijscentrum waar ik een uur later ook was.

Een tweede thuis. LEES OOK Student Jasper staat naast Jurgen Damen als die wordt vermoord: ‘Fouad, ik ga wel arts worden, net als Jurgen’ Ik probeerde mijn familie te bellen, terwijl jij medestudenten bedreigde en brandbommen gooide waar mensen probeerden te schuilen. Ik en vele anderen moesten wéér vluchten totdat ik iemand aangehouden zag worden.

Maar dat kon jij niet zijn. Toen jij een uur daarvoor Jurgen doodschoot, had jij andere kleding aan. Urenlang heb ik nog in de paniek geleefd dat ze de verkeerde persoon hadden aangehouden en dat ik nog gevaar liep.

Nu, bijna anderhalf jaar later, leef ik nog bijna dagelijks in paniek. Leven kan ik het eigenlijk niet noemen: ik overleef. Ik zie schot na schot voorbij komen, terwijl ik machteloos toekijk.

Ik schrik van deuren die opengaan, van harde geluiden. En op plekken met veel mensen wil ik het liefst zo snel mogelijk weg. Ik kan niet meer leven zonder de gedachte dat er een kans bestaat dat iemand uit het niets een vreselijke daad kan begaan.

Het maakt me doodsbang. Ik heb maandenlang mijn eigen appartement niet durven binnen te gaan. Ik stond bijna huilend voor de badkamerdeur, omdat de angst dat iemand zoals jij daarachter stond, levensgroot was.

Het onschuldige leven wat ik zou moeten hebben als 23-jarige is weg, door jou. Ik heb mezelf bijna anderhalf jaar lang voorgehouden dat ik niet een van de slachtoffers had moeten zijn. Ik heb die grote angst proberen weg te drukken.

Tot gisteren. Je hebt bevestigd wat ik al die tijd al dacht. Je hield geen rekening met de studenten en als jij dat plan had uitgevoerd, had jij mij en mijn medestudenten allemaal vermoord.

Wat dacht je gisteren? Dat ik jou nu zou moeten bedanken? Dat jij met jezelf het plan had onderhandeld? Dat ik dankzij jouw medeleven hier nu nog sta? Je hebt drie mensen koelbloedig vermoord en niemand anders dan jij heeft daar schuld aan, ook geen stem in je hoofd. Ik heb me schuldig gevoeld. Ik voelde een verantwoordelijkheid voor de studenten die ik achterliet door weg te rennen.

Ik heb urenlang niet geweten of zij nog wel leefden. Ik had Jurgen achtergelaten en ik heb hem niet kunnen beschermen. Ik lag vrijwel elke nacht wakker in bed te bedenken hoe ik jou tegen had kunnen houden.

Had ik op je moeten springen? Je weg moeten duwen? Toch weet ik nu dat ik niks had kunnen doen. Er zijn momenten geweest waarop het beter voelde om er zelf niet meer te zijn. Het voelde oneerlijk dat Jurgen er niet meer was en ik wel.

Dan hoefde ik het verdriet en het trauma niet meer met mij mee te dragen. Maar jij bent dat niet waard. Jij mag niet nóg meer slachtoffers maken.

Je hebt drie mensen koelbloedig vermoord en niemand anders dan jij heeft daar schuld aan, ook geen stem in je hoofd. Jasper En kijk waar ik nu sta. Ondanks alle traumabehandelingen, dagen vol verdriet en leven in pure angst, heb ik bijna mijn bachelordiploma Geneeskunde.

Ik durf weer in het GK-gebouw te komen en ik krijg steeds meer vertrouwen om te doen wat ik zo leuk vond: lesgeven. Het idee dat Jurgen er niet meer is, is nog steeds onwerkelijk. Dat ik hem nooit meer rond zal zien lopen in het Erasmus.

Nooit meer op een avondje met een team. Nooit meer nieuwe dingen van hem leren. Geen sarcastische opmerkingen meer.

Nooit kunnen vertellen dat ik mijn diploma heb behaald. Nooit vertellen dat ik arts ben geworden. En ergens kan ik je woede begrijpen.

Je droom van dokter worden viel in duigen toen je hoorde dat je geen basisarts werd. Je hebt verteld dat geneeskunde jouw roeping was. Dat blijkt een obsessie.

Dat je ervan genoot om mensen te helpen. Maar heb je ooit kunnen inzien dat je misschien wel niet geschikt was als arts? Je had en hebt geen empathie. Dat je nog steeds denkt dat je een goede arts zou zijn en misschien wel denkt dat je nog steeds je diploma kunt krijgen.

Er moest iemand dood in het Erasmus volgens jou. Maar waarom Jurgen? Wees eens eerlijk: Jurgen heeft het met zijn leven moeten bekopen door te voorkomen dat jij zoveel meer mensen kwaad had kunnen doen als arts. Het laatste beeld wat ik van Jurgen heb, is hoe hij met een grote glimlach de stof uitlegde.

Het volgende beeld is hoe Jurgen in een gesloten kist de grote hal van het Erasmus werd binnengedragen. Ik had graag nog zoveel meer herinneringen willen maken met Jurgen en het voelt heel oneerlijk dat dit niet meer kan. Ik had nog heel veel van hem willen leren, maar de momenten die er zijn geweest zal ik koesteren.

Bloemen op de trappen van het Erasmus MC voor Jurgen Damen © Rijnmond Geachte voorzitter, de gedachte dat deze man ooit weer vrij zou mogen rondlopen, beangstigt mij. Hij is nog steeds boos op het Erasmus en iedereen die hem in de weg stond. Vindt hij wel dat zijn plan volbracht is of wil hij ooit nog eens wraak nemen? Ik wens u en uw collega's alle wijsheid in het vellen van een oordeel.

Fouad, ik heb gemerkt dat je totaal geen spijt hebt van je daden. Je voelt jezelf niet verantwoordelijk en het is iedereen zijn schuld, behalve die van jou. Ik hoop dat je ooit gaat beseffen hoeveel pijn je mensen hebt gedaan.

Dat mensen in doodsangst hebben geleefd door jouw daden. Fouad, ik wil dat je één ding goed onthoudt voor altijd: ik ga wél arts worden. Een goede arts.

Net als Jurgen. Een titel die jij nooit zal dragen. Maar bovenal zal ik een goed mens zijn.

Net als Jurgen. Iets wat jij zeker nooit zal zijn. Dank u wel.

" De indrukwekkend slachtofferverklaring van student en ooggetuige Jasper (23) ..