Indiana Jones and the Great Circle review – Nagenoeg perfecte adaptatie

Na titels als Wolfenstein The New Order, Old Blood en The New Colossus had ik veel vertrouwen in de toekomst voor de studio van MachineGames. Toen werd aangekondigd dat ze hun ervaring met first-person shooters wilden gebruiken om een Indiana Jones game te maken, was ik meteen enthousiast. Nu is de game dan eindelijk beschikbaar op de Xbox en PC.

Kan Indiana fluitend naar de eindstreep rennen of zijn er wat duidelijke vallen en gevaren waar je rekening mee moet houden? De game begint met een hele herkenbare scene in de jungle uit Indiana Jones and the Raiders of the Lost Ark. Samen met twee gidsen verken je de jungle op zoek naar een tombe waar een gouden standbeeld op je wacht. Fans van de film kunnen natuurlijk al invullen wat er in die tombe precies zal gebeuren, maar het is de aanloop naar dat bekende stuk toe wat meteen laat zien hoe de game in grote lijnen zal verlopen.



In de jungle zijn er namelijk meerdere paden om te bewandelen en wanneer je een beetje van het gebaande pad afwijkt zul je mogelijk wat verborgen relieken aantreffen. En wat zou Indy voor een archeoloog zijn als hij die niet mee naar huis zou nemen? Eenmaal teruggekomen bij Marshall College begint het verhaal pas echt. Een gigantische man breekt midden in de nacht in het museum gedeelte van school in op zoek naar een mummie van een kat.

Na een korte vechtpartij, waar je de basisprincipes van de gevechten kunt proberen, ontsnapt Indy zijn nog onbekende tegenstander. Maar niet voordat hij per ongeluk een amulet heeft achtergelaten. De tekens op het amulet maken al snel duidelijk dat de onbekende man werkzaam is voor het Vaticaan en binnen de kortste keren zie je een grote landkaart en een rode lijn met een vliegtuig verschijnen, bestemming: het Vaticaan.

Tot zover de setup van het verhaal, want het is veel leuker om de rest zelf te ontdekken. In het Vaticaan aangekomen wordt al snel duidelijk dat Indiana Jones and the Great Circle niet echt een schietspel is. Het Vaticaan is namelijk eerder een speeltuin met raadsels, puzzels en side quests die je dwingen om verbanden te leggen tussen verschillende zaken.

Zo zijn er puzzels waarbij je simpelweg een lampknopje om moet zetten om een cijfercombinatie voor een kluis te vinden, wat natuurlijk verre van uitdagend is. Maar andere opdrachten komen bijvoorbeeld neer op het ontcijferen van afbeeldingen, patronen herkennen in een vreemde taal, uitvogelen hoe het weer op bepaalde dagen zich verhoudt tot een numerieke code en nog veel meer ongein die perfect past bij de wereld van Indiana Jones. Je beste wapens zijn namelijk niet je pistool, je zweep of je vuisten maar je geest.

De manier waarop Indiana Jones and the Great Circle namelijk volledig doordrenkt is met het DNA van de films; van het verkennen van tombes, het oplossen van puzzels, de aanvankelijk wat basale gevechten en de soms vrij puberale humor is werkelijk fantastisch gedaan. Op veel verschillende vlakken merk je echt dat MachineGames ontzettend goed heeft gekeken naar de films. Van de manier waarop Indiana Jones beweegt wanneer de camera schakelt van het eerste-persoon naar het derde-persoons perspectief bijvoorbeeld.

Of de manier waarop ze de lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen van Indy enorm trouw hebben weten over te nemen. In de films zie je soms dat Indiana een raadsel oplost en een paar seconden nadenkt over wat de nieuwe informatie zou kunnen betekenen. Vervolgens belandt hij in een verhitte discussie en een zoenpartij met één van zijn love interests, waarna hij met een grijns op zijn gezicht wegloopt.

Dat soort kleine details qua acteerwerk vind je ook volop terug in Indiana Jones and the Great Circle. Zonder het uitstekende voice-acting werk van Troy Baker in de rol van Indy was de ervaring natuurlijk nooit zo authentiek geweest. Het is zelfs zo goed gedaan dat ik geregeld vergat dat het niet gewoon Harrison Ford was die de rol had ingesproken.

De rest van de cast levert overigens net zulk goed werk. De onlangs overleden Tony Todd heeft weliswaar geen bergen tekst maar weet desalniettemin indruk te maken met zijn imposante verschijning. Maar ook Enrico Colantoni als de priester Antonio, Alessandra Mastronardi als de verslaggeefster Gina Lombardi en Marios Gavrilis als de gluiperige Nazi onderzoeker Emmerich Voss zijn sterk in hun rollen.

Qua sfeer en presentatie zit de game geweldig in elkaar, maar hoe zit het met de gameplay? Zoals gezegd is het meer een avonturenspel dan een schietspel. Je hebt een aantal grotere gebieden waarin je redelijk vrij bent om je eigen weg te vinden. Tijdens het verkennen van de wereld kom je objecten tegen zoals schatten en relieken, maar ook voedsel om je stamina te herstellen.

Daarnaast zul je vooral geld moeten verzamelen om nieuwe gebruiksvoorwerpen te kopen, zoals een fotocamera, een aansteker of een luchtfles om langer onder water te blijven. De fotocamera dient meerdere doelen: je hebt deze nodig voor bepaalde sidequests, maar je kunt de camera ook gebruiken om hints te krijgen bij puzzels. Door missies te voltooien, foto’s te maken van belangrijke voorwerpen en mysteries op te lossen, verdien je zogenaamde Adventure Points.

Deze punten gebruik je om Indy nieuwe vaardigheden aan te leren, maar daarvoor moet je eerst een Adventure-boek vinden. Elk boek bevat een unieke vaardigheid die je met Adventure Points kunt vrijspelen. Het werkt een beetje zoals een Skill Tree, maar met een boekwerk waarin Indy zijn aantekeningen en hints bijhoudt.

Tijdens mijn speeltijd verkende ik aanvankelijk dwangmatig alle locaties. Elke nieuwe sidequest of missie levert hoe dan ook een waardevolle beloning op, zoals geld, Adventure Points of nieuwe boeken. De game bevat meerdere van dit soort grote open gebieden.

Als je een completionist bent die alle geheimen wil ontdekken, ben je behoorlijk wat tijd kwijt. Bovendien biedt het verhaal nieuwe redenen en mogelijkheden om terug te keren naar eerder bezochte locaties. Sommige collectibles kun je pas later in het spel vinden, dus terugkeren loont absoluut.

Hoewel ik over het algemeen enthousiast ben, zijn er ook een paar minpunten die me opvielen. Zo zijn de kaarten van de grotere gebieden lang niet altijd duidelijk of goed te volgen. Ik had graag gezien dat de kaarten makkelijker te navigeren waren, bijvoorbeeld met een betere weergave van hoogteverschillen.

Hoewel het spel een toegankelijke fast-travel-optie heeft via het in-game menu, ben je binnen locaties zelf afhankelijk van richtingbordjes of van lopen. Een groter probleem is dat er vaak vertragingen optreden tijdens de vele cutscenes. Het zou begrijpelijk zijn als dit gebeurde in chaotische situaties, maar zelfs rustige scènes hebben op de Xbox Series X merkbare slowdowns.

Daarnaast liep de game bij mij een paar keer vast, wat een soft reset vereiste. Gelukkig is de autosave redelijk vergevingsgezind, waardoor er weinig progressie verloren gaat. Toch bleef ik telkens terugkomen voor nieuwe avonturen, mysteries en natuurlijk de mogelijkheid om nazi’s een paar rake klappen te verkopen met een koekenpan.

Want wie wil dat nou niet? En de meeste minpunten zijn met een paar patches waarschijnlijk goed op te lossen..