In het audiomuseum in Lelystad zijn de bandrecorders en cassettedecks niet aan te slepen

De grootste vergissing van zijn leven maakte Alex Mironov halverwege de jaren negentig. De cd leek definitief het digitale muziektijdperk in te luiden en oudere media te verdrukken. Daarom gaf hij zijn volledige cassettebandjescollectie aan een vriend.

„Ik hoop dat ze nog ergens gespeeld worden.” Het is moeilijk voor te stellen dat iemand als Mironov zo’n inschattingsfout zou begaan. Deze maandagochtend ontvangt hij in zijn Retro Audio Museum, gelegen op een industrieterrein in Lelystad tegenover een autoschadebedrijf.



Het in 2022 geopende privémuseum huisvest meer dan 850 oude audioapparaten. In de eerste ruimte zijn hele wanden gevuld met oude cassettedecks van Philips, Akai, JVC of Hitachi. De grote spoelen van de bandrecorders steken boven de andere apparaten uit.

In een andere kamer liggen walkmans op een tafel, verderop staat een rijtje boomboxen. „Het jongste exemplaar uit de collectie dateert uit 1992 of 1993”, aldus Mironov. In de twee jaar dat zijn museum open is, zag hij zijn collectie verdubbelen.

Zo’n honderd apparaten ontving hij als donatie. Het sparen van oude platenspelers en cassettedecks begon al de jaren ervoor. „Ik had een privécollectie van meer dan honderd apparaten in mijn tweekamerappartement”, herinnert Mironov zich lachend.

„Ze stonden overal opgestapeld en ik leefde in de keuken.” Hij wilde begin 2020 al een museum openen, maar de coronapandemie schoof die plannen op de lange baan. De periode bood echter ook kansen.

„Veel mensen ruimden hun huis op en zetten hun spullen op Marktplaats”, vertelt hij. „Het was een goudmijn. Ik kwam soms bandrecorders voor 20 euro tegen, ik reed elke dag door het land en heb al mijn spaargeld uitgegeven.

” In 2022 kon het museum eindelijk open, op wat Mironov een tijdelijke locatie noemt. Hij hoopt over een paar jaar naar het centrum van Lelystad te kunnen verkassen. „Dit is mijn trots”, zegt Mironov bij een REVOX G36, een bandrecorder uit de jaren zestig die volledig op buizentechnologie werkt.

„Dit was destijds zo duur, alleen professionele studio’s konden het betalen”, vertelt Mironov, terwijl de muziek van Demis Roussos opstart en tot leven komt. Mironov loopt door alle ruimtes van het kleine maar goedgevulde museum. Hij toont meerdere bandrecorders, tot we uitkomen bij de Nagra III uit het einde van de jaren vijftig, het zeldzaamste object van de collectie – veel gebruikt in Hollywood.

Tot slot demonstreert Mironov een drie-in-éénapparaat: een blok dat een kleurentelevisie, een radio én een cassetterecorder herbergt. „Dan kun je dus op de camping voetbal kijken, radio luisteren en dansen met je vriendin.” Het Retro Audio Museum is „365 dagen per jaar” te bezoeken, alleen op afspraak.

Toegang is gratis, al wordt een donatie gewaardeerd. „Dit is voor mij een kerk en voor de kerk verkoop je geen tickets.” Mironov bestiert het museum alleen, om in zijn levensonderhoud te voorzien werkt hij parttime als reachtruckchauffeur.

Mironov is in 1966 geboren in Novosibirsk, toen nog gelegen in de Sovjet-Unie. „Mijn vader kon als wetenschapper reizen naar het buitenland en nam in 1971 dit apparaat mee.” Hij toont een draagbare cassetterecorder van Panasonic.

„Voor mij was het alsof hij een ruimteschip had meegenomen.” De jaren erop ontdekte hij door uit het Westen gesmokkelde elpees en gekopieerde cassettebandjes The Beatles, ABBA, Boney M en Pink Floyd. „Muziek uit een andere wereld.

” In de jaren negentig verliet hij zijn vaderland en kwam via Cyprus, Duitsland en Frankrijk in het Engelse Newcastle terecht, waar hij twintig jaar woonde en tot Brit werd genaturaliseerd. In 2017 kwam hij „voor altijd” naar Nederland. Voor hij het museum opende, verwachtte Mironov dat het leeuwendeel van zijn gasten vijftigers, zestigers en ouder zouden zijn.

Dat klopte ook, maar tot zijn verbazing komen ook veel jongeren op zijn collectie af. „Binnenkort komt een Amerikaan speciaal naar Nederland om het museum te bezoeken”, zegt Mironov. „Ik kan nauwelijks omschrijven hoe trots dat me maakt.

” Is het afspelen van langspeelplaten en cassettebandjes niet al jaren aan een comeback bezig? „Comeback? It’s already back! ”, stelt Mironov. „Alle verkoopcijfers stijgen.” Hij zegt niemand te willen pushen naar analoge apparatuur te luisteren.

„Ik wil alleen laten zien dat er een andere wereld is en dat die geweldig is”, vertelt hij druk gebarend. „Waarom kopen mensen in deze tijd oude platen, maken bands nieuwe elpees?” Mironov heeft het antwoord: „Het is de natuur van muziek, die sis of kraak in het geluid is natúúrlijk, zoals je buiten ook altijd wel de wind hoort. Maar digitale muziek? Dat zijn alleen enen en nullen, vaak ook nog in belabberde kwaliteit.

” Hij wijst naar de bandrecorder. „Als ik hierop The Beatles draai, voel ik de tape, ik ruik de tape, ik plaats de tape en zie hem draaien. Dat is bijna iets religieus.

” Om daaraan toe te voegen: „En de muziek is van mij, hè? Op Spotify huur je alleen maar liedjes, ze staan elders opgeslagen.” Hij liet een bekend gezin dat nooit iets met analoge muziek deed aandachtig een elpee beluisteren. „Nu hebben ze een hele platencollectie!” Hij gunt ieder mens een ‘passieproject’ als het zijne.

„Waarom leven we anders? Dit museum is mijn leven en ik merk aan de reacties dat ik het goede doe en op de juiste weg ben.”.