In de Maastunnel fietst heel Rotterdam voorbij: 'Ze willen hun verhaal even kwijt’

MAASTUNNEL In de Maastunnel fietst heel Rotterdam voorbij: 'Ze willen hun verhaal even kwijt’ Meike Schipper Vandaag, 09:46 • 5 minuten leestijd Ali Jokhoe (links) en Sharmila Matadin (rechts) werken al jaren als toezichthouder in de Maastunnel. © Rijnmond Wie weleens met zijn fiets door de Maastunnel gaat, kent hun gezichten waarschijnlijk wel. Sharmila Matadin (53) en Ali Jokhoe (64) werken al jaren in het oranje, betegelde gebouwtje op de kade.

Ze helpen fietsers en wandelaars op de lange, steile roltrap en zien zo heel Rotterdam voorbijkomen. Wat gebeurt er allemaal in dit iconische Rijksmonument? De 64-jarige Ali Jokhoe werkt al 29 jaar met veel plezier als toezichthouder in de Maastunnel. “In die tijd wilde niemand hier werken, maar dat is al lang niet meer zo.



” Sharmila Matadin (53) kwam zeven jaar geleden in de Maastunnel terecht, nadat ze al jaren als beveiliger en toezichthouder voor de gemeente werkte. “Toen ik hier kwam, dacht ik: wat doe ik hier? Ik vond het saai", lacht ze. In de afgelopen zeven jaar is Sharmila de tunnel steeds meer gaan waarderen.

“In het begin dacht ik: het is de grot van Rotterdam. Maar dan zie je hoe ieder latje dat kapotgaat, heel precies weer gemaakt wordt. Vooral na de renovatie (van 2017 tot 2019, red.

) dacht ik: het is een geweldig mooi iets in Rotterdam, dat men zo kan de rivier kan oversteken.” Ali en Sharmila werken afwisselend in de tunnel en de controlekamer. Ze wisselen elke drie kwartier van plek, zodat ze niet de hele dag onder de grond staan.

Mensen die moeite hebben om met hun fiets de roltrap op te gaan, krijgen hulp van Sharmila en Ali. © Rijnmond Schoenveters, jurken en hondenpootjes Van storingen tot valpartijen, Ali en Sharmila maken heel wat mee. Een ongeluk op de roltrap is al snel gebeurd.

Losse schoenveters, slippers en lange jurken komen regelmatig vast te zitten in de kam, boven- en onderaan de trap. In tegenstelling tot moderne roltrappen stopt de Maastunneltrap niet automatisch als er iets tussen zit. De toezichthouders drukken dan zo snel mogelijk op de noodknop.

De 'kam' is het deel waar de roltrap overgaat in de vloer. © Rijnmond “Ik heb meegemaakt dat iemand zijn vinger is kwijtgeraakt”, vertelt Ali. “Het is strikt verboden om op de trap te gaan zitten.

” Hij doet voor hoe iemand achterstevoren op de roltrap zat die naar boven ging, met zijn handen achter zich. “Die kwam met zijn vinger in die kam. Dat vond ik echt erg.

Die vinger helemaal eraf, en die valt dan in een bakje onder de roltrap.” Ook de poten van een hond kunnen in de kam terecht komen. Honden moeten daarom getild worden op de roltrap, of met de lift.

Ali maakt van zijn vingers een soort haaientanden, waarmee hij de kam uitbeeldt. “Als die hond niet snel genoeg is, dan grijpt de roltrap hem gewoon.” Sharmila: “De teentjes komen er zo tussen.

” Ali heeft in zijn lange tijd als toezichthouder één dodelijk ongeval meegemaakt in de tunnel. “Een oude meneer die viel op de roltrap aan de Zuidkant, lang geleden. En hij is ter plekke overleden.

Want zijn hoofd was helemaal open. Dus geen grappen maken met de roltrap, want die latjes zijn echt scherp.” Bakfietsen, elektrische fietsen en 'heel veel’ deelscooters In al die jaren is er weinig veranderd in de monumentale tunnel.

De steile, houten roltrappen zijn nooit vervangen door modernere, metalen roltrappen. “Je mag hier nog geen spijkertje in de muur slaan", lacht Ali. Heel Rotterdam trekt voorbij in de Maastunnel, met allerlei soorten fietsen en scooters.

© Rijnmond Wat wél veranderd is, zijn de steeds zwaardere voertuigen, zoals elektrische fietsen, fatbikes, bakfietsen met kinderen, toerfietsen met veel bagage en ‘heel veel’ deelscooters. Ali: “Dan zeggen wij gelijk: ‘Meneer of mevrouw, er is ook een lift die je mag gebruiken.’ Maar ja, sommige mensen zijn een beetje koppig.

” Als de oude roltrap stil komt te staan, wat bijna elke dag gebeurt, moeten al die zware fietsen van de trap getild worden. “We moeten de mensen dan helpen. Dan krijg je wel vaak een complimentje: ‘Als jullie er niet waren, wat zouden we dan doen?’” ‘Geweldige mensen’ De incidenten zijn soms heftig, maar de positieve ervaringen overheersen.

Ali: “In die jaren heb ik een band gecreëerd met de passanten. Als ze mij even niet zien, bijvoorbeeld een week of twee, en ik zie ze weer, dan zeggen ze: ‘Hé, waar was je jongen? Ik heb jou gemist.’” Hij lacht bij de herinnering.

“Ja. Geweldige mensen.” “Je hebt al die mensen die hun verhaal even kwijt willen.

En dat vind ik echt geweldig. Dan komt die, dan weer komt die. Ze vertellen over hun kinderen, over hun vakantie, een nieuw huis gekocht.

Van alles.” Ali geniet van het contact met voorbijgangers in de tunnel. © Rijnmond Zelf vertelt Ali graag feitjes over de tunnel, vooral aan nieuwsgierige toeristen.

Hij steekt gelijk enthousiast van wal: “Ze zijn begonnen met de bouw in 1937. En hij ging officieel open in 1945. Ik vertel ook dat dit geen machinewerk is, het is handwerk.

Er hangen ook allemaal foto's van vroeger. Dan zie je mensen met een schop, en hoe hard ze hebben gewerkt.” Van baby tot zelfstandige tiener Heel Rotterdam komt voorbij in de tunnel, vertelt Sharmila.

Schoolkinderen, artsen van het Erasmus MC, mensen die naar de kermis gaan, festivalbezoekers onderweg naar het Zuiderpark of Euromastpark, medewerkers van de kinderopvang die kinderen in bakfietsen vervoeren, en toeristen die vooral het monument komen bewonderen. Sharmila vindt het mooi hoe ze in haar jaren als toezichthouder kinderen heeft zien opgroeien. © Rijnmond Met vervelende of dronken mensen heeft Sharmila steeds beter leren omgaan.

Ze kijkt nu ook met empathie naar mensen die zich misdragen. “Ik heb op mijn vijftigste Nederlands gestudeerd en ik ben nu als vrijwilliger taalcoach voor immigranten. Dan kom je een hoop tegen.

Ik ben beter geworden in luisteren. Als je jezelf ontwikkelt, dan zie je ook de andere kant van het leven.” Sharmila vindt het bijzonder dat ze in haar zeven jaar als toezichthouder kinderen heeft zien opgroeien tot pubers, en tieners tot studenten.

“Bijvoorbeeld de kindjes die toen nog zo klein waren, dat ze nog bij mama in een draagzak zaten, of in een klein stoeltje voorop de fiets. Die zie je opgroeien. Op een gegeven moment gaan ze zelf fietsen en ga je ze stimuleren om zelf de trap op te gaan, met hun ouders.

”.