Hüseyin: Jennifer is de manager van het gezin, ik de assistent-manager

Jennifer : „Wij wonen met onze kinderen én mijn ouders onder hetzelfde dak. Mijn vader heeft parkinson en kan niet meer zelfstandig wonen. Hij is van Indische afkomst en gewend altijd familie om zich heen te hebben.

Dus toen hebben we besloten, tien jaar geleden, mijn ouders in huis te nemen.” Hüseyin: „Mensen zeggen soms tegen mij: moet je dat wel willen, je schoonouders in huis? Dan zeg ik: ken jij ze wel? Zij hebben ons altijd geholpen toen ze jonger waren, ook met onze kinderen. Jennifers vader is een vader voor mij.



Hij kan nu niet meer goed praten, maar hij was altijd al een man van weinig woorden. En hij zou wegkwijnen in een tehuis, dus dit was gewoon de oplossing. Het was niet eens een keuze.

” Jennifer: „We wonen in een voormalig pakhuis in Westzaan. Het kijkt uit over landerijen. Er zijn twee verdiepingen van elk 288 vierkante meter.

Mijn ouders wonen op de bovenste.” Hüseyin: „We zijn allebei in de Zaanstreek geboren en getogen. Ik ben van Turkse komaf.

Ook onze dochter Samina van 19 woont hier en onze zoon Alissio van 24 met zijn vriendin, die ook Jennifer heet. Zij hebben trouwens net een huis gekocht.” Jennifer: „We hebben een familiebedrijf in haarwerk.

Ik was oorspronkelijk kapster van beroep. Ik ben mijn carrière begonnen bij een haarwerkbedrijf in Bussum. Na zes jaar ben ik voor mezelf begonnen.

Ik werk veel met vrouwen die haaruitval hebben vanwege medische redenen. Dat varieert van alopecia tot hormonale problemen, bepaalde medicatie of chemotherapie. En we hebben ook klanten die haarwerk willen om een cosmetische reden, zonder medische oorzaak.

Ons haarwerk wordt op Bali gemaakt, waar ik elk jaar heen ga, en het haar komt bijvoorbeeld uit India.” Verkeersongeluk Hüseyin: „Ik had mijn eigen bedrijf in keukeninstallaties, totdat ik een verkeersongeluk kreeg. Een auto ramde me van achteren terwijl ik voor het stoplicht stond.

Sindsdien kan ik geen koelkasten meer de trap op tillen. Dus nu werk ik bij Jennifer in het bedrijf. Ik doe van alles, van administratie tot klanten te woord staan.

Het was wel even wennen om achter een bureau te zitten, want ik ben geen stilzitter. Maar er zijn ook voordelen.” Jennifer: „Onze dochter, zoon en schoondochter werken ook allemaal voor het familiebedrijf.

” Hüseyin: „Dus ik zie ze nu veel meer dan vroeger. Toen miste ik veel van het gezinsleven. Dat kan ik nu inhalen.

We zijn hechter dan vroeger.” Jennifer: „Het leek wel even spannend om allemaal in hetzelfde bedrijf te werken en elkaar dan thuis ook weer allemaal tegen te komen, maar het gaat prima. Het is juist heel gezellig!” Hüseyin: „Ik installeer nu de keuken in het nieuwe huis van mijn zoon.

Dus ja, dan trek ik mijn oude overall aan. En dan kan iedereen aan me zien dat ik dat wel weer even leuk vind.” Pruik passen Jennifer: „Onze klanten komen hier op het bedrijf hun pruik passen.

Dat gaat een op een met een van ons, in een aparte ruimte. Die privacy vinden onze klanten belangrijk – vooral natuurlijk als het iemand is die ziek is. We scheren vaak ook hun eigen haar af en zetten dan meteen het haarwerk op.

” Hüseyin: „Het bedrijf is een geoliede machine. Ik dacht vroeger weleens: vrouwtje, wat ben je nou druk bezig, 80 tot 90 uur per week werken, om een droom na te jagen. Maar het is gelukt.

” Jennifer: „Ons geheim? Iedereen moet gewoon naar mij luisteren. [lacht] Maar nee, het is niet ingewikkeld om samen te werken als familie. Ik heb gewoon een leuk gezin, dus het gaat hartstikke goed.

” Hüseyin: „Iedereen heeft een eigen taak.” Jennifer: „Mijn werk is leuk, dus ik heb niet het idee dat ik naar mijn werk ga. Maar het is soms zwaar.

Vrouwen die hier komen hebben meestal één of twee dagen tevoren te horen gekregen dat ze kanker hebben en aan de chemo moeten. En het eerste dat een vrouw dan denkt, negen van de tien keer, is: dan ga ik mijn haar verliezen. Wij kunnen verder natuurlijk niets doen, maar we kunnen er wel voor zorgen dat ze zichzelf terugzien als ze in de spiegel kijken.

Maar het kan heftig zijn, vooral als het jonge vrouwen betreft. Soms zijn ze nog in de 20. Dat grijpt me wel aan.

Ik heb ook weleens iemand gehad met borstkanker die in Nederland was opgegeven. Toen heeft ze in Duitsland haar eigen behandeling betaald en nu is ze genezen. Maar ik zie wel verschil met 25 jaar geleden.

De kansen op langer leven zijn veel beter geworden.” Hüseyin: „Alissio deed altijd aan karate en is nu fanatiek aan het boksen. Het is een kolossale vent geworden.

Ik ben trots. Binnenkort heeft hij zijn eerste wedstrijd.” Jennifer: „Samina is al jaren Nederlands kampioen karate.

Ze vecht vooral buitenlandse wedstrijden. We zijn net in Polen en Parijs geweest. Eind deze maand vecht ze op Cyprus en in Dubai.

Tot voor kort bracht ik haar elke dag naar trainen. Sinds kort heeft ze haar rijbewijs, dus hoeft dat niet meer.” Hüseyin: „We hebben geen hulp in de huishouding.

Ik denk dat ik het beter doe.” Jennifer: „Ik kook meestal.” Hüseyin: „Jennifer is de manager van het gezin.

Ik ben de assistent-manager.” Jennifer: „Maar ik ben geen bazige baas.” Hüseyin: „Mensen vragen mij weleens hoe ik dat vind ‘als man’, of ‘als Turkse man’.

Maar nee, daar heb ik geen moeite mee.” Jennifer: „Ik denk dat vrouwen in de meeste huishoudens wel de beslissingen nemen.” Hüseyin: „Als je een man laat beslissen, gaat er niet veel gebeuren.

Vroeger stribbelde ik nog weleens tegen, maar dan zie je dat het uiteindelijk toch op haar manier gaat.” Jennifer: „Onze droom? Een huis op Bali, of in elk geval daar langere periodes zijn. Die wens willen we in de nabije toekomst realiseren.

”.