Hongerstaking na 30 dagen ten einde op advies van huisarts: 'Doelen niet bereikt'

DEN HAAG - Dertig dagen heeft hij het volgehouden, maar de 79-jarige Eduard Disch uit Maastricht moet vanwege zijn gezondheid noodgedwongen stoppen met zijn hongerstaking. Al bijna een maand zit Disch op een klapstoeltje naast de draaideur van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) in Den Haag, omdat hij een direct kinderpardon wil voor kinderen die meer dan vijf jaar in Nederland moeten wachten op hun verblijfsvergunning. Op de dertigste dag van zijn hongerstaking stopt Disch met niet-eten op advies van zijn huisarts.

De Maastrichtenaar heeft aangekondigd dat hij snel terugkomt, want 'de doelen zijn de afgelopen dertig dagen niet bereikt'. Dat gebeurt volgens zijn woordvoerder in de vorm van een dagelijkse wake voor het gebouw van het ministerie van Asiel en Migratie. 'Hij gaat er elke werkdag overdag zitten tot er een kinderpardon is', zegt zijn woordvoerder.



Hij hoopt dat meer mensen bij die wake aansluiten. Tijdens de hongerstaking at Disch geen vast voedsel. 'Ik drink wel sapjes', vertelde hij eerder .

'Water, soms met koolzuur, thee en koffie.' Wanneer Disch met zijn wake begint is nog niet bekend. Voor nu gaat hij terug naar Maastricht om aan te sterken.

'Afhankelijk van het oordeel van de artsen kiezen we het moment', aldus zijn woordvoerder. Disch trekt zich het lot aan van zo'n driehonderd asielkinderen die al langer dan vijf jaar in Nederland wonen en elke dag in onzekerheid leven omdat ze niet zeker weten of ze hier mogen blijven. Meest recente voorbeeld is de 11-jarige Mikael, die gehoord heeft dat hij samen met zijn moeder wordt uitgezet naar Armenië.

Dat is het land waar zijn moeder vandaan komt, maar waar hij zelf nog nooit is geweest. Afgelopen maandag ontmoetten de twee elkaar voor de deur van de IND. 'Best emotioneel', zegt Disch daarover duidelijk aangedaan.

'In hem zie ik dan die paar honderd anonieme kinderen, dat trek ik me aan. Die zitten in vergelijkbare situaties.' 'Het is absurd dat kinderen die hier geboren zijn en naar school gaan, die hier vriendjes hebben en zich Nederlander voelen, naar een vreemd land van hun vader of moeder toe moeten waar ze nooit geweest zijn.

'.