Hoe staan Rotterdammers tegenover de verbinding die de nieuwe burgemeester wil?

CAROLA SCHOUTEN Hoe staan Rotterdammers tegenover de verbinding die de nieuwe burgemeester wil? Jelle Gunneweg Vandaag, 14:56 • 6 minuten leestijd Carola Schouten bij 'haar' bankje aan de Delfshavense Schie © Rijnmond Burgemeester Carola Schouten wil dat Rotterdammers weer écht contact met elkaar maken om niet verder van elkaar vervreemd te raken. Dat zei ze vorige week tijdens haar installatiespeech. Zelf vond ze die verbinding in haar studietijd op een bankje lang de Delfshavense Schie en in tramlijn 7.

Rijnmond gaat terug naar 'het bankje' en volgt de route van tramlijn 7. Het bankje van Carola Schouten staat er nog steeds aan de Delfshavense Schie, onder een kastanjeboom, vlak bij de Mathenesserbrug. Hier stortte de kersverse burgemeester als 22-jarige studente haar hart uit bij een vriendin omdat ze onverwacht zwanger bleek.



Ze voelde zich radeloos en zag voor zichzelf geen toekomst meer. De vader van het kind zat in het buitenland. Ze studeerde, had geen huis en geen inkomen.

Wanhoop wordt hoop Schouten loopt nog regelmatig langs het houten bankje en wordt dan steeds herinnerd aan ‘hoe wanhoop kan omslaan in hoop’. Want Rotterdammers uit alle hoeken boden haar hulp en troost: ze werd, zo zegt ze, ‘omarmd door de Rotterdamse zielskracht’. En die zielskracht wenst ze iedere Rotterdammer toe, ook al is die soms ver weg.

“Ik wil me daar elke dag voor inzetten”, beloofde ze. “Juist voor diegene die een helpende hand, een sterke schouder of luisterend oor nodig hebben.” Het 'bankje' van Carola Schouten © Rijnmond Op het bewuste bankje ligt vandaag een leeg flesje bier.

Rondom liggen herfstbladeren, oude sinaasappelschillen, een plastic vork en lege doorzichtige drugszakjes. Een bankje verderop zijn twee vriendinnen druk met elkaar in gesprek. Ze komen uit Litouwen en zijn zeven jaar geleden voor studie naar Nederland gekomen.

'Verdeelde stad duidelijk te zien' Akvile vertelt dat ze aan de overkant woont en hier vaak zit ‘om te ontstressen van een drukke baan’. Het verkeerslawaai van de Aelbrechtskade hoort ze niet. “Het kabbelende water maakt me rustig.

” Mantelmeeuwen vliegen krijsend op als een binnenvaartschip met zand voorbij vaart. Een geïrriteerde brugwachter maant een wandelaar sneller te lopen want de Mathenesserbrug moet omhoog. Deze twee Litouwse vriendinnen vinden de stad teveel verdeeld © Rijnmond De Litouwse vriendinnen begrijpen de burgemeester wel.

Zij zien een duidelijk verdeelde stad. “Hier in West wonen vooral Turken en Marokkanen, op Zuid de Polen en Bulgaren en in Kralingen (‘ sorry to say ’) is het vooral heel wit. Mensen trekken zich terug in hun eigen community.

Dat zou veel meer gemixt moeten zijn.” Hardloopster Wendy Jansen komt voorbij. Ze doet haar oortjes uit en vertelt dat ze -net als Schouten- op verschillende plekken in West heeft gewoond.

Ze is blij met de vrouwelijke burgemeester en hoopt dat het tot een inclusievere stad leidt. Toch heeft ze haar aarzelingen. Nieuwe realiteit Wendy: “Ik ben in Kralingen opgegroeid, in het meer verpauperde deel van die wijk.

Ik heb ook op de Erasmus Universiteit gestudeerd, daardoor heb ik beide werelden meegekregen. Verbinding lijkt een mooi woord, maar het zegt niet zoveel. Want hoe creëert dat een nieuwe realiteit? Betekent het ook dat de middelen gelijkwaardig verdeeld gaan worden? Dat vraag ik me af.

” Wat haar advies aan de nieuwe burgemeester dan wel zou zijn? “Scholen verplichten een gemengde afspiegeling van de stad te laten zijn. Als je kinderen bij elkaar zet vanuit verschillende sociale klassen, kun je de ongelijkheid verkleinen. Het doet niets af aan het inkomen van de ouders maar het levert wel een nieuw netwerk op.

” Jonge moeder Stefanie Monteiro flaneert met haar 1-jarige zoontje langs het water. Net als Carola Schouten dertig jaar geleden, is ze een jonge moeder met een partner uit het buitenland. Ze maakt een tussenstop bij het bankje en zegt dat sociale media ervoor zorgen dat we minder verbonden zijn met elkaar.

Zelf is ze spiritueel aangelegd en is ze op zoek naar gelijkgestemden die met elkaar willen verbinden. “In Rotterdam trekt iedereen zich terug in zijn eigen cultuur.” Stefanie Monteiro zoekt spiritueel gelijkgestemden in Rotterdam © Rijnmond Van het bankje stappen we in de tram, zoals Carola Schouten ook altijd deed als student: met lijn 7 van het Nieuwe Westen naar de Erasmus Universiteit in Kralingen.

Ze vergelijkt in haar speech de tramlijn met ‘een kralenketting die een divers palet Rotterdammers aan elkaar rijgt. Van veelkleurig Spangen naar volksbuurt Crooswijk en statig Kralingen als eindpunt.” Dicht op elkaar maar mijlenver verwijderd Lijn 7 is tegenwoordig ingekort en vertrekt niet meer uit Spangen, daarom stappen we eerst op lijn 8 vanaf het Kasteel bij Sparta.

Het is stil in de tram. Mensen kijken geconcentreerd naar hun mobiel of staren met een koptelefoon op naar buiten. Een vrouw praat in het Marokkaans tegen haar oortje onder haar hoofddoek.

Het beeld past bij de speech van Schouten. Daarin zei ze: “Verbinding betekent niet automatisch écht contact. Dat zag ik ook in tramlijn 7: mensen stonden dicht op elkaar maar leken soms mijlenver van elkaar verwijderd.

” Mooie woorden, maar: "Wat heb ik daar aan," schampert een vrouw met kort haar en een pet op. Ze komt uit Curaçao, heeft soms werk maar is ook al vijf jaar dakloos. Ze wil maar één ding: een huis, voor rust aan haar hoofd.

“Ik weet, dat is niet makkelijk, maar ik ben zo moe. Ik krijg steeds een andere coach bij de gemeente en krijg geen hulp van ze. Laten ze eerst voor een woning zorgen voor ze over verbinding beginnen.

En stop met mensen stress geven.” Ook een Turkse vrouw zit niet op contact met anderen te wachten. Sumru: "Mensen zeggen soms wel hallo en dag, maar daar blijft het bij.

Dat is geen contact. Met vriendinnen praat ik wel, maar dan gaat het altijd over problemen. Daar heb ik eigenlijk geen zin in.

Het leidt vaak tot ruzie. En ik heb zelf al genoeg problemen aan mijn hoofd.” Vertaalapp Taal kan ook een barrière zijn om echt contact te maken in een multiculturele stad als Rotterdam.

Een vrouw uit Syrië heeft de vertaalapp op haar mobiel nodig, om een kort gesprek te kunnen voeren. Maar voor het woord 'verbinding' vindt ze geen goede vertaling. Ze hoopt de Nederlandse taal snel te kunnen leren om met anderen te kunnen praten.

Een Marokkaanse Rotterdammer probeert het toch, in gebrekkig Nederlands. Wie de taal niet spreekt, kan geen verbinding maken, zegt hij. Contact voor hem is met anderen bellen, een beetje wandelen.

Er zouden meer plekken moeten zijn waar mensen elkaar kunnen ontmoeten, zegt hij. “Samen praten, samen iets doen. De gemeente kan daarbij helpen.

” Schouten kan aan de bak Deze dag in Rotterdam-West leert dat Carola Schouten mooie woorden sprak, recht uit haar witgroene hart. Maar tegelijkertijd is de werkelijkheid weerbarstig, de Rotterdammers willen geen woorden. Ze willen een huis, een baan of de taal leren.

Conclusie: Burgemeester Schouten kan aan de bak, er is nog een hoop werk te doen. Morgen deel 2: verbinding zoeken op tramlijn 7.