Hoe kan de show van Lauryn Hill, waar zo verschrikkelijk veel op aan te merken is, toch nog zo goed zijn?

Het is een zooitje, dinsdagavond in de Ziggo Dome. Geen verrassing en toch verbazingwekkend. Lauryn Hill komt zo vanzelfsprekend een uur te laat, dat haar opwarm-dj zelf ook twee opwarm-dj’s heeft.

Om tien uur stapt ze dan eindelijk het podium op, in een afrofuturistische outfit (gestapelde ringen om haar nek, een dikke winterjas, zilveren kralen in haar haren), met een windmachine waar Hans Klok jaloers op zou zijn. Lauryn Hill heeft nog altijd de aura van een superster. Niet alleen door het succes in de jaren negentig met haar albums met The Fugees en haar soloplaat, The Miseducation of Lauryn Hill , maar ook qua invloed.



Ze was niet de eerste die rap en zang combineerde, maar zo vlijmscherp en weergaloos als zij deed nog niemand het. Van Beyoncé tot Drake, velen staan op haar schouders. Maar het is ook altijd gedoe geweest, rond Hill.

Grillig op het podium, veel geruchten rond het einde van The Fugees. De reünie in 2021 maakte het niet beter. Die werd alsmaar uitgesteld en uiteindelijk afgezegd.

Twee jaar later werd Fugee Pras Michél schuldig verklaard in een bizarre rechtszaak rond een internationale samenzwering waarin hij miljoenen aannam om de Amerikaanse politiek te beïnvloeden. Voer voor spannende podcasts. Nu heeft hij zijn oude band aangeklaagd voor gemiste inkomsten.

Michél bleef thuis vandaag. Los van wat parasols en een videoscherm, is de show niet aangekleed. Toch raast de chaos van Lauryn Hill door de Ziggo Dome zodra ze op het podium stapt.

Een negenkoppige band met twee drummers, drie achtergrondzangers en wel erg veel gastoptredens moeten het doen. Haar zoons, Zion en YG Marley, krijgen elk in het eerste uur de ruimte om drie eigen nummers te spelen. „Zo’n ongelooflijk mooi nummer, hè”, glundert Hill als YG van het podium stapt.

„Kom”, spoort ze haar band aan, „we spelen hem nog eens”, en roept haar zoon terug om mee te doen. Het haalt de vaart uit de show, zoals ook de gastbijdrage van de Malinese Fatoumata Diawara doet. Fugees-lid Wyclef Jean mag pas na vijf kwartier het podium op.

Na een voorproefje van wat Fugees materiaal, besluit hij een tergend lang blok met onder andere covers van Santana en de Cubaanse classic ‘Guantanamera’. Net als niet langer lijkt te kunnen, blijkt hij die laatste nog met een reggeaton sausje verder te kunnen oprekken. Opvallend hoe in de coulisse een back-up mc alles mee lijkt te zingen.

En toch, en toch. Elke keer als Lauryn Hill de voorgrond pakt is alle kritiek vergeten. Die stem waar ze moeiteloos switcht tussen klassieke soul en ratelende rap, haar timing waarmee ze vaak nonchalant net na de tel zit, die enorme rits klassiekers.

Eerst speelt ze meer dan de helft van The miseducation of Lauryn Hill , met het massaal meegezongen ‘Doo Wop (That Thing)’ en het lieflijke ‘To Zion’ als hoogtepunt omdat de band daar eindelijk gas terugneemt. En in de finale natuurlijk de Fugees-hits, waar Hill en Wyclef Jean elkaar grijnzend opzwepen. Op die momenten voelt de onpersoonlijke poparena als een dampend Paradiso.

De vraag is of een strakkere show beter was geweest, of dat chaos juist haar kracht is..