Hoe het echt is om een artiest bij Shen Yun te zijn

DEERPARK, N.Y. -Twee uur van Manhattan, diep in de glooiende heuvels, zet een 400 hectare grote campus voor podiumkunsten de klok duizend jaar terug naar de oude Tang dynastie in China.

Artiesten staan op voor een nieuwe dag van strekken, springen en het perfectioneren van hun technieken. Ze rennen rondjes om het meer terwijl de eerste gouden zonnestralen de tempeldaken raken. De locatie, bekend als Dragon Springs, is wat Marilyn Yang, één van de hoofddanseressen bij Shen Yun Performing Arts, haar thuis noemt.



“Er is nergens anders ter wereld een plek zoals deze,” vertelde Yang aan The Epoch Times. “Het is een plek waar we ons vredig voelen.” Sereniteit heerst en het verfijnen van hun vaardigheden is de opperste prioriteit.

Van de zomer tot het begin van de winter is de campus vol leven als de dansgroepen samen repeteren en hun optredens tot in de puntjes synchroniseren. Tegelijkertijd worden de bijbehorende volledige orkesten, kostuums, geanimeerde achtergronden en alle benodigde rekwisieten bij elkaar gebracht ter voorbereiding op een tournee over vijf continenten, om te laten zien wat Shen Yun beschrijft als “Het China van vóór het communisme.” “Elke voorstelling,” zegt Jared Madsen, Shen Yun presentator, “is als een bovenaardse ervaring.

” “Mensen worden meegevoerd naar verschillende tijden, op naar de hemel en doorheen de geschiedenis,” vertelde hij aan The Epoch Times. Een recent artikel in de New York Times zette Shen Yun in de internationale schijnwerpers. Maar tijdens een reeks interviews met The Epoch Times presenteerden twaalf huidige en voormalige Shen Yun artiesten, die zich in verschillende stadia bij het gezelschap aansloten, een totaal ander beeld.

Het negatieve beeld, zeiden ze, verschilt volledig van hun eigen ervaringen en kan alleen maar dienen als ondersteuning voor de bijna twee decennia durende inspanningen van Peking om het gezelschap te ondermijnen. Shen Yun, nu een wereldwijde sensatie, ontstond in 2006 met een groep dissidente artiesten die verstikt raakten in China, waar de Chinese Communistische Partij (CCP) alle informatie streng controleert en alles wat haar niet aanstaat – zowel cultureel, artistiek en anderszins – aanziet als een doelwit voor repressie. “Het komt echt neer op gedachtenbeheersing,” vertelde dirigent Chen Ying aan The Epoch Times.

“Om controle te krijgen over de gedachten van mensen, moeten ze [de CCP] zich ontdoen van al het andere, alle andere geloofssystemen die er zijn.” Het rijke erfgoed van de Chinese geschiedenis werd opgebouwd door het boeddhisme, taoïsme en confucianisme, en die werden allemaal aangevallen toen het regime de traditionele cultuur systematisch vernietigde om de communistische ideologie in te voeren. Shen Yun is dus de antithese van de CCP.

Het vertelt verhalen en legendes uit het oude China; “het is een heropleving van de schoonheid en goedheid van het China van voor het communisme,” zo staat op de website te lezen. Chen’s vader was meer dan 30 jaar lid van China’s elite staatsorkest Central Philharmonic Orchestra. Chen en haar vader, samen met een kleine groep klassiek geschoolde Chinese artiesten, streefden ernaar om de moderne en communistische elementen uit de kunstvormen te filteren en hun traditionele erfgoed in zijn meest originele vorm te presenteren.

Bijna twintig jaar later is hun droom werkelijkheid geworden. Shen Yun is gegroeid van één naar acht volwaardige gezelschappen. Op de campus zijn er uitgebreide studio’s evenals een middelbare school en een hogeschool voor de opleidingen van toptalent in klassieke Chinese dans en muziek.

Maar veel leden van Shen Yun koesteren met dankbaarheid – zelfs een vleugje ontzag – de vrijheid van Amerika, dat hen daar samenbracht. “Het is als een frisse wind als je uit China komt, waar je bang bent om te zeggen wat je echt gelooft,” zei hoofddanser William Li, die sinds 2007 bij Shen Yun is. “Maar in Amerika kun je vrijuit spreken.

” “Dat is zo’n beetje de Amerikaanse droom. Je bent een vluchteling, je komt naar Amerika, je begint met helemaal niets. En dan bouw je je eigen bedrijf op, je bouwt je leven op vanuit het niets.

Het is echt geweldig dat we dat in Amerika kunnen doen.” In bepaalde opzichten sprak Li over zichzelf. Hij werd geboren in Thailand maar bracht zijn vroege jeugd door in China.

Chinese politieeenheden en undercoveragenten volgden het gezin voortdurend vanwege hun geloof in Falun Gong, een spirituele praktijk die werd vervolgd door de Partij, nadat zij de populariteit van het geloof als een bedreiging beschouwde voor haar heerschappij. Zelfs na zijn vlucht naar Canada had Li moeite om de angst van zich af te schudden en jarenlang hield hij zijn geloof verborgen, zelfs voor zijn goede vrienden. “Nu ik ouder ben en erover nadenk, denk ik: ‘Wat is er mis met het hebben van een geloof? Er is niets mis mee.

Wat is er mis met geloven in waarachtigheid, mededogen en verdraagzaamheid?” zei hij, verwijzend naar de kernprincipes van de beoefening. “Als ik dingen doe terwijl er iemand van hogerop me in de gaten houdt, zou ik de juiste beslissing moeten nemen.” Het ontmoeten van zoveel gelijkgestemde artiesten bij Shen Yun hielp Li om zich open te stellen.

Chen, ook een Falun Gong beoefenaar, onderging 18 maanden van kwelling in de Verenigde Staten nadat haar broer werd opgesloten en gemarteld in een Chinees werkkamp in het begin van de jaren 2000. In de gevangenis kregen hij en zijn vrienden die het geloof deelden onbekende middelen toegediend die hun cognitieve functies aantastten. Hoewel haar broer uiteindelijk uit China kon ontsnappen, zijn dit soort mishandelingen niet gestopt.

“Er gebeuren onuitsprekelijke misdaden die wij in dit land ons onmogelijk kunnen voorstellen en die daar gebeuren,” zei Chen. Terwijl de heropleving van zulke verhalen één aspect is van Shen Yun’s toewijding aan de realiteit en de mensenrechten, zal het gezelschap duidelijk maken dat het voor veel meer staat. De 2 1/2 uur durende voorstelling, die elk jaar volledig wordt vernieuwd en wordt opgevoerd op toplocaties over de hele wereld, verblindt met suggestieve kleuren en levendige verhalen – een “schouwspel dat tot leven komt”, zoals Yang het uitdrukt.

Dansers trotseren de zwaartekracht en ze voeren het ene na het andere luchtspektakel met gemak en gratie uit terwijl ze opduiken in en uit een interactieve 3D-achtergrond. Elke stap die ze zetten wordt geaccentueerd met originele muziek van een live orkest – dat op zichzelf al uniek is, zegt Chen; het is het eerste orkest ter wereld dat de klassiekers uit Oost en West harmoniseert. Wat de prestatie mogelijk maakt is “buitengewoon teamwerk”, aldus presentator Jared Madsen.

Het idee is om “het individu te overstijgen en iets nog groters te creëren.” “Het is niet alleen maar magie,” zei Chen. Toewijding, wilskracht, uithoudingsvermogen en zelfopoffering spelen allemaal een rol.

“Dat is wat er nodig is om iets wonderbaarlijks te creëren.” Zowel huidige als voormalige leden die zich door de jaren heen bij Shen Yun hebben aangesloten zijn het hiermee eens. Liu Mingye behoorde tot de eerste lichting op de dansacademie van Shen Yun.

“Ik vond het een heel, heel nobel doel,” vertelde hij aan The Epoch Times. “Ik had er geen idee van hoe lang ik dit zou gaan doen, maar ik dacht dat het een kans voor het leven was. Dus ik dacht, laten we beginnen en er gewoon voor gaan.

” Liu vond zichzelf meer dan geschikt voor wat betreft de fysieke eisen. Van jongs af aan beoefende hij de gevechtsporten en het gaf hem een goede basis voor de dansbeginselen, vooral op vlak van flexibiliteit en uithoudingsvermogen. Hij is altijd een snelle leerling geweest en oefende al snel complexere danscombinaties terwijl anderen struikelden over eenvoudigere technieken.

“Dit is makkelijk,” dacht hij op dat moment, terugdenkend aan hoe hij de paardenhouding moest volhouden in de gevechtsport. Hij dacht: “Dat was moeilijker dan alles wat wij hier doen, en ik ken alle technieken.” Zo viel Liu snel genoeg op in de groep, alleen niet op de manier die hij had verwacht.

“Ik werd vaak gecorrigeerd,” zei hij, en herhaaldelijk op technieken waarvan hij dacht dat hij er goed in was. Een tel te laat, een andere tel te vroeg, verkeerde energie. Zijn uitbarstingen van energie en snelheid die altijd zijn kenmerk en trots waren geweest, werden nu een struikelblok.

Om de kunst van de gratie te beheersen moest hij alles veranderen wat in hem “ingebouwd” was, elke armbeweging vertragen, elke pas, om “jezelf in de lucht te houden.” Zijn lichaam en geest raakten in conflict. “Ik voelde me gewoon verstijfd.

Het voelde alsof ik opgesloten zat. Ik vocht tegen mijn eigen lichaam,” zei hij. Die pijn is als een metamorfose.

Het is een pijnlijk proces waar zelfs de beste artiesten doorheen moeten gaan bij Shen Yun. Ze noemen het loslaten – het loslaten van eigenschappen zoals egoïsme en het verlangen naar comfort, maar vooral ego. “Als je iemand met een ego bent, val je meteen op,” vertelde Piotr Huang, een hoofddanser die al ongeveer 14 jaar bij Shen Yun is, aan The Epoch Times.

Huang was zo iemand. Geboren in Warschau met weinig Aziatische gezichten om hem heen, ontwikkelde hij een beschermende barrière, in de overtuiging dat hij “stoer moest doen” om te overleven. In dansstudio’s sloot hij de deuren en stortte hij zich op de praktijk.

Zowel in de dans als in het leven, zei hij, was hij gereserveerd maar sterk van geest; zolang hij dacht dat hij gelijk had, “deed de rest er niet toe.” Maar een blessure tijdens zijn eerste jaar als hoofddanser bij Shen Yun gaf hem een ander perspectief. Tijdens een tournee in Sydney raakte zijn rechterteen ontwricht, die bij elke stap die hij zette zijwaarts uitstak.

Toen het team zag dat hij geen uitdagende technieken meer kon uitvoeren, werd hij halverwege de voorstelling gewisseld en nam een andere danser zijn rol over. De manier waarop ze de show succesvol konden afwerken en hoe de artiesten na afloop van dat optreden voor elkaar applaudisseerden, is Huang altijd bijgebleven. “Alles bleef doorgaan, met of zonder mij,” zei hij.

“Het maakt niet uit hoe goed je bent, het maakt niet uit of je een hoofddanser bent, één persoon kan niet een hele voorstelling doen. Je bent alleen goed omdat je andere mensen om je heen hebt die je goed maken.” Tot op heden identificeert hij zich met het mythische personage dat hij al vaak moest uitbeelden: de Apenkoning, een onhandelbare maker van kattenkwaad die zijn krachten leert gebruiken tijdens een reis vol beproevingen om de boeddhistische geschriften mee te brengen vanuit India.

De stokzwaaiende aap was Huang’s spiegel. “Ik dacht dat ik de hele wereld aankon,” zei hij. “Maar uiteindelijk realiseer je je dat je gewoon een doodgewoon mens bent, toch? Je bent niemand zonder de mensen om je heen.

” Loslaten hielp Liu om iets waardevollers te verkrijgen. “Het was in bepaalde opzichten een levensles,” zei hij. “Soms is het proces om er te komen het meest waardevol.

” Toen Shen Yun aan haar eerste tournee begon, las een jong meisje van de middelbare school in Californië elk artikel dat erover verscheen en ze droomde van de dag dat ze er deel van kon uitmaken. Als kind voelde Alison Chen (geen familie van Chen Ying) zich aangetrokken tot traditionele Chinese kunst. Ze kopieerde bewegingen van Chinese dansvideo’s en kocht cd’s met Chinese instrumentale muziek die ze de hele dag afspeelde.

“Hoe geweldig zou het zijn als mijn naam daar ook zou staan?” dacht Chen bij zichzelf toen ze het Shen Yun programmaboekje opende in het War Memorial Opera House in San Francisco in 2007. Tegen die tijd had ze dans geleerd bij een voormalige Peking opera leraar. Binnen enkele maanden schreef ze zich in bij de Fei Tian Academy of the Arts, waar ze later de kans kreeg om met Shen Yun op tournee te gaan.

Chen was de kleinste danseres van de groep. Haar eerste uniform zag er te groot uit. In sommige groepsdansen die een hoge synchroniciteit vereisen, zetten de choreografen haar in de middelste rij om het er gelijkmatiger uit te laten zien.

“Het was als een vecht-of-vluchtsituatie voor mijn hele carrière,” vertelde ze aan The Epoch Times. “Het was het beruchte verhaal van het kleine meisje dat het op de een of andere manier overleefde.” Wat ze miste in lengte, maakte ze goed door zo veelzijdig mogelijk te zijn.

Ze stelde zich ten doel om tijdens elke tournee een paar technieken bij te leren; ze voegde ooit een salto toe om het lijden van een jong meisje onder de brandende zon uit te beelden. De leiding vond het zo goed dat ze het in de dans behielden. Chen werd pas hoofddanseres toen ze al een paar jaar bij het gezelschap danste.

Maar tegen die tijd was de ‘covergirl’ zijn niet langer haar focus. “Ik ben gewoon een kleine vis in het midden van een grote oceaan. Je beweegt samen met alle anderen en je gaat gewoon met de stroom mee, dat is prachtig,” zei ze.

“Je hoeft je niet al te veel zorgen te maken over waar je naartoe gaat, je volgt gewoon de natuurlijke stroming. En er is een natuurlijke koers die je zal leiden in de juiste richting.” Een van haar dierbaarste herinneringen was een curtain call tijdens een van haar eerste optredens.

Ze zwaaide naar het publiek vanaf de rand van het podium en net voordat het doek viel, keek ze recht naar een vrouw op de eerste rij die haar kind vasthield. Omdat ze niet kon klappen zoals iedereen, bleef de vrouw naar haar knikken terwijl ze herhaalde: “Dank je wel.” Chen kreeg opnieuw tranen in de ogen toen ze de herinnering bovenhaalde.

“Je begint je te realiseren, ‘Mijn leven draait niet alleen om mij’,” zei ze. “Ik kan mijn leven leiden op een manier die andere mensen ten goede komt en ik kan teruggeven aan de mensen om me heen, zelfs aan mensen die volslagen vreemden voor mij zijn.” “Om je hart te kunnen leggen in het vak dat je uitoefent en hen iets moois te geven om naar te kijken, een herinnering waar ze op terug kunnen kijken.

Toen realiseerde ik me dat het echt de moeite waard is.” Als er één entiteit is die het succes van Shen Yun wil saboteren, dan is het wel de Chinese Communistische Partij. Sinds de oprichting van Shen Yun heeft het gezelschap te maken gehad met de eindeloze haatcampagne van het regime.

Brieven, persoonlijke bezoeken, telefoontjes, chantage met visa – niets lijkt buiten de perken te blijven voor Chinese functionarissen en diplomaten, die veel moeite doen om theaters te intimideren en lokale hoogwaardigheidsbekleders te waarschuwen om de show zeker niet bij te wonen. Het gezelschap heeft meerdere sabotage-incidenten gerapporteerd waarbij de banden van hun tourbussen zodanig werden doorgesneden dat ze tijdens de rit zouden klappen. Huang herinnert zich dat hij ongeveer vier jaar geleden achterin de bus zat in het centrum van San Francisco toen een kogel de achterruit binnendrong en de buitenste laag van de dubbele ruit verbrijzelde.

De politie kon de dader niet identificeren in de drukke straten, maar Huang gelooft dat het “zeker geen ongeluk was.” Het voertuig stond voor het schot al langere tijd geparkeerd in het gebied. Een meer dan levensgrote poster en het bedrijfslogo waren prominent aanwezig op de bus.

“Iedereen kon zien dat we er waren,” zei hij. “Er zijn altijd mensen die ons proberen tegen te houden of te hinderen,” zei hij. “Ik denk dat het misschien een manier was om ons bang te maken.

” In mei 2023 arresteerde de FBI twee Chinese mannen die betrokken zouden zijn geweest bij een plan om een ambtenaar van de Amerikaanse belastingdienst om te kopen om Shen Yun aan te vallen. De mannen voerden ook fysieke surveillance uit om te helpen een milieurechtzaak aan te spannen “bedoeld om de groei van de Falun Gong gemeenschap in Orange County af te remmen,” zo blijkt uit rechtbankdocumenten. Vorige maand bekenden beide mannen schuldig te zijn aan het optreden als illegale Chinese agenten om Peking te helpen bij het verder onderdrukken van Falun Gong in de Verenigde Staten.

In Busan, Zuid-Korea, een land waar de CCP met haar dwanginspanningen voet aan de grond heeft gekregen, werden de voorstellingen van Shen Yun afgelast vanwege Chinese diplomatieke dreigementen tegen de eigenaar van het theater, de nationale omroep KBS. Duizenden kaartjes waren al verkocht. “We ontsnapten aan vervolging uit China, maar we wisten niet dat de CCP zoveel invloed heeft op andere landen,” zei Li.

“Het publiek keek ernaar uit, ze hadden hun kaartjes al gekocht, maar we waren niet in staat om onze cultuur en onze voorstelling met hen te delen.” Met een bezwaard hart vertrokken de artiesten naar Taiwan, hun volgende halte. Maar de dingen namen al snel een onverwachte wending.

Ongeveer een maand later nodigde de Zuid-Koreaanse stad Daegu het gezelschap uit om terug te komen. Gesterkt door een tweede kans gaf het team alles wat ze hadden. In het volle theater kreeg Li bijna het gevoel dat zijn lichaam lichter werd.

“Dat was één van onze beste optredens ooit,” zei Li. Het was een boodschap van trots aan de CCP: “Hoezeer je ons ook probeert tegen te houden, we blijven optreden.” De hoopvolle geest die door Shen Yun stroomt gaf altvioliste Rachel Chen een opkikker op een moment dat ze worstelde met het leiden van haar sectie.

In het stuk moesten de musici een genuanceerde passie uitbeelden onder een oppervlakkige kalmte. Er gingen maanden voorbij waarin het team repeteerde maar het leidde tot niets. Chen (geen familie van Chen Ying of Alison Chen), een perfectionist die nauwgezet elk plekje had gemarkeerd dat moest worden aangepast, besloot iets anders te proberen: de goede kwaliteiten van het spel van elk lid kanaliseren om het geluid samen te laten smelten.

“Het resultaat,” zei ze, “was een bocht van 180 graden.” “Het was heel inspirerend om die verandering te zien door een simpele mentaliteitsverandering,” vertelde ze aan The Epoch Times. Ze zag het als een teken dat “mijn manier niet de enige manier is.

” “Je moet jezelf veranderen om meer deuren te openen,” zei Chen. “Kunst is een weerspiegeling van het karakter van de artiesten. Je wilt dat je het publiek kan achterlaten met een gevoel van hoop, inspiratie en geluk.

En dat, zei ze, begint met een ‘onbaatzuchtig hart’.” Alison Chen, wier liefde voor dansen haar van Californië naar New York bracht, geeft die passie nu zelf door als lerares. Ze neemt haar leerlingen mee uit om op te treden op evenementen en op lokale scholen.

Het is geen wereldpodium, zegt ze, maar de glimlach op de gezichten van de mensen om haar heen is genoeg beloning. Ze is dankbaar voor de jaren als Shen Yun danseres die haar toestonden om “in de Chinese cultuur te stappen” en te zien hoe mensen in vroegere tijden handelden in het aangezicht van tegenspoed. “Shen Yun herinnert je er in wezen aan dat je de keuze hebt om een beter mens te zijn.

Je hebt de keuze om je leven op een meer optimistische manier te leven,” zei ze. “Dat is helemaal aan jou. Iedereen kan tegenwoordig wel wat meer vriendelijkheid gebruiken, toch?” Hoezeer het ook gegroeid is in de afgelopen twee decennia, de gemeenschap van Shen Yun blijft hecht.

De hoofddansers coachen de minder vaardigen. In de coulissen tussen de showsegmenten tikken ze op elkaars schouders om elkaar succes te wensen. Nadat de laatste voorstelling in een stad is afgelopen, zie je sopranen, muzikanten, dirigenten en dansers allemaal backstage rondlopen om mee te helpen inpakken.

Niemand staat erbij en laat het werk aan anderen over. De artiesten beschrijven het als een cultuur van “geen Prima Donna’s.” “Je bent nooit te goed voor het werk,” zei Li.

Lof? Sommigen zeggen dat lof eigenlijk “lawaai” is. “Je denkt er niet eens aan,” vertelde Angelia Wang, een ervaren danseres, aan The Epoch Times. “Het komt niet eens in je op dat je eigenlijk zo geweldig bent.

” Minuten na de laatste curtain call verwijdert een vermoeide Huang zijn make-up, trekt zijn gewone kleren aan en gaat op in de menigte die de zaal verlaat. Het is een speciaal moment voor Huang, een manier om nieuwe energie op te doen. Rondom houden mensen programmaboekjes vast en praten opgewonden over wat ze net op het podium hebben gezien.

Niemand herkent hem, maar dat maakt niet uit. “Het gaat niet om jou,” zei hij. “De hele voorstelling draait niet om jou.

Het is een hele teamprestatie. Dat vind ik er zo leuk aan.” : Epoch Times is een onafhankelijke nieuwsorganisatie die niet beïnvloed wordt door een regering, bedrijf of politieke partij.

Vanaf de oprichting is Epoch Times geconfronteerd met pogingen om de waarheid te onderdrukken – vooral door de Chinese Communistische Partij. Maar we zullen niet buigen. De Nederlandstalige editie van Epoch Times biedt op dit moment geen betalende abonnementen aan en aanvaardt op dit moment geen donaties.

U kan echter wel bijdragen aan de verdere groei van onze publicatie door onze artikelen te liken en te her-posten op sociale media en door uw familie, vrienden en collega’s over Epoch Times te vertellen. Deze dingen zijn echt waardevol voor ons. Waarheid & Traditie.